Het onbekende meisje

Hoofdstuk 11

Ik liep op het terrasje af waar mijn zus Mendy mij naar toe had gestuurd.
Ik wist niet wie er zou zijn. Ze had heel geheimzinnig erover gedaan, gedaan mij juist nieuwsgierig had gemaakt.
Ik wilde naar binnen lopen toen iemand op mijn schouder tikte. Langzaam draaide ik me om. Ik was zenuwachtig.
Ik keek in twee groene ogen. Een meisje. Toen ik ze beter bekeek zag ik het gelijk.
Margreeth.

(Gaat niet meer verder uit een ik-perspectief.)

Margreeth schrok toen hij haar zo goed in zich opnam.
"Margreeth." zei hij en gaf haar een hand.
Margreeth knikte en lachte niet. Ze draaide zich om en wenkte hem. Als een hondje liep hij haar achterna. Grote vraagtekens waren zichtbaar.
"Waarom zitten we hier?" vroeg Felix.
"Jeanine heeft me gedwongen om met je te praten." zei ze schuldig.
Zijn ogen werden groot bij het horen van haar naam. Maar voordat hij zijn vragen kon stellen kwam er een ober die kwam vragen wat ze wilden drinken en een kaart gaf. Toen hij weg was, keek Felix naar Margreeth, maar die zat in de menukaart te kijken.
Hij liet haar haar gang gaan en wachtte geduldig tot ze naar hem keek. Ze keek wat hij deed en zag dat hij haar zat aan te kijken.
Haar mond viel een stukje open en ze keek niet weg.
"Wat is er met Jeanine?"
Hij sprak elk woord langzaam uit. Terwijl hij Margreeth goed observeerde.
"Veel."
Ze opende haar mond en toen kwam weer de ober langs.
"Cola voor u mevrouw. En voor u ook."
Hij zette de glazen voor hun neus neer.
"Al een keus kunnen maken?"
Ze knikten en Margreeth knikte naar Felix.
"Voor mij als voorgerecht gerookte zalm en als hoofdgerecht mixed grill."
"Komt voor elkaar!" grinnikte de ober.
"Voor mij als voorgerecht tomatensoep en als hoofdgerecht kabeljauw."
De ober schreef het op pakte de menukaarten en liep weg.
Het bleef een poosje stil toen begon Margreeth te vertellen. Ze hield haar handen stevig vast en keek Feliciteren recht in de ogen.
"Jeanine wil je graag nog zien, maar ze is erg veranderd. Ongeveer anderhalf jaar geleden is haar, mijn leven dramatisch veranderd."
Ze pakte haar glas cola en dronk er wat van en hield het vast.
"17 juli gebeurde het. Mijn tweelingbroer Pierre belde mij om het te vertellen. Zijn vrienden hadden een weddenschap waar hij buiten was gehouden."
Ze zweeg. Haar stem klonk hees.
"Vertel maar rustig. Ik heb alle tijd."
Ze keek Felix aan en haalde adem.
"Ze hadden als weddenschap, wie als eerste Jeanine te pakken zou krijgen zou €4000 euro krijgen. Ze bedoelden met pakken, verkrachten."
Felix balde zijn vuisten. Hoe wreed konden ze zijn? Zo'n lief onschuldig schepsel?
"Mark lukte het. Op die dag was mijn broer, zus en ik allemaal weg. Mijn broer kreeg het die dag te horen en is gelijk naar haar toe gegaan. Maar kwam er te laat bij."
Margreeth hield haar glas stevig vast. Ze voelde tranen opkomen.
"Ze is in een korte tijd vreselijk veranderd. Niemand mocht haar aanraken. Ze praatte niet en was voor iedereen en alles bang. Ik was in die tijd machteloos."
Ze zweeg een poos en keek naar de markt.
"Hoe gaat het dan met jou?"
Margreeth keek naar haar handen. Hoe gaat het met jou? Nooit had ze zichzelf de kans gegeven om erover na te denken. Het was nu eenmaal zo, maar deze avond kon ze praten en nadenken.
"Je wilt zo graag dat alles goed komt. Zelf ben ik er van kapot geweest. Ik durfde geen stap meer uit de buurt van haar te zetten. Contant wilde ik haar bij me hebben."
Een traan rolde over haar wang. Felix pakte haar hand even stevig vast en keek haar dringend aan.
"Je moet jezelf niet de schuld geven! Je doet wat je kan en daar heeft je familie steun aan!"
"Ze heeft anderhalf jaar geleefd in een vreselijke kille wereld. Ik wilde zo graag haar een knuffel geven of haar haren vlechten, maar ze was schuw en bang. Nu gaat het beter. Ze knapt op, opeens."
Het eten werd geserveerd en ze deden beiden een gebed en begonnen te eten.
Ze spraken nog wat over hun hobby's, studie en school. Tot Margreeth opeens zei:
"Mijn zusje. Geef je die les?"
Felix legde zijn vork neer. Hij keek Margreeth aan.
"Ja, sinds drie weken."
"En is ze irritant?"
Felix blik werd droevig.
"Ze praat niet. Niets."
Margreeth keek verdrietig. Haar zusje praatte niet veel de laatste tijd.
"Tijdens de eerste les keek ze naar buiten en nam me niet goed op. Want ik wist dat ze een zusje van Jeanine was en wilde mezelf niet expres verraden. Ze zat die les erg in haar eigen wereld. We hadden weinig tijd over om de les te beginnen dus liet ze allemaal doen. Ik was bezig en keek op en recht in haar ogen. Ze herkende me opeens. Haar ogen." Felix schudde zijn hoofd. "Ze schrok ervan dat ze me weer zag. We hebben elkaar een poos aangekeken en niet met elkaar gepraat."
Margreeth haar mond vormde een O. Ze lachte een beetje.
"Lauren is heel erg op zichzelf. Ze kan zich prima in haar eentje vermaken. Alleen ze gaat vanbinnen kapot. Ze heeft nooit kind echt kunnen zijn. Ze is zo volwassen."
Felix knikte en zuchtte. Toen ze het op hadden besloten ze lopend naar een ijskraam te gaan om daar hun toetje op te eten.
Tijdens het lopen was het koud. Margreeth bekeek Felix. Hij was geen spat veranderd.
Zijn haar was nog steeds donker en hij had nog steeds slag.
Al pratend kwamen ze bij de ijskraam en kozen beide twee bolletjes.
"Weet je," zei Margreeth toen ze op een bankje zaten. "dat ik me heel schuldig voel tegenover mijn zus. Ik zit hier gezellig met jou en zij."
Een traan kwam tevoorschijn. Felix legde zijn hand op haar schouder.
"Ik moest je nog wat geven."
Ze opende haar jaszak en haalde er een ingepakt cadeautje uit. Ze gaf het aan mij.
"Jeanine wilde dat ik het aan je gaf."
Hij maakte het met trillende vingers open. Langzaam haalde hij de ketting eruit.
Felix kreeg tranen in zijn ogen en hield het hartje vast.
"Haar verjaardagscadeau."
Hij hield het kettinkje stevig vast en keek er met respect naar.
"Bedank haar maar!"
Margreeth knikte. Ze wilde dat hij haar zus zou zien.
"Heb je overmorgen een drukke dag?"
Hij keen fronsend en schudde zijn hoofd.
"Ga mee naar Jeanine!"
Hij keek Margreeth twijfelend aan.
"Wil ze dat?"
"Ze wil je zien." zei ik terwijl ik opstond.
Felix stond ook op en deed het kettinkje weg.
"Bedankt dat je de moeite hebt genomen om alles tegen me te vertellen! Ik hoop je overmorgen weer te zien!"
"Geen dank! Ik ben blij dat ik je heb mogen bijspijkeren!"
Hij stapte op Margreeth en sloeg zijn armen om haar heen.
Margreeth aarzelde niet en omhelsde hem ook.
"Felix," zei ze in zijn oor. "pas op Lauren! Geef haar kracht en als het kan een knuffel. Van ons neemt ze het niet aan."
Felix liet haar los en knikte.
"Ik moet wel oppassen! Als anderen het zien kan het verkeerd worden begrepen!"
"Had die Mark nog broertjes of zusjes?" vroeg Felix.
"Hoezo?"
"Er is een jongen die heet Benjamin van Houten en volgens mij is het een broertje van Mark."
Margreeth haar ogen werden heel groot.
"Zijn die dan verhuist?"
"Volgens mij wel, maar hij weet niet dat ik Jeanine ken."
"Pas op Lauren. Ze lijkt soms zelfverzekerd, maar is eigenlijk vreselijk bang!"
Felix knikte en legde even zijn hand op haar schouders. Margreeth keek hem dankbaar aan.
"Margreeth, je hebt het niet over Pierre gehad. Hoe gaat het me hem?"
Margreeth keek heel verdrietig.
"Hij is kort nadat het is gebeurd verdwenen. Voorgoed denken wij zelf. Waar naartoe? Niemand kan er antwoord op geven. Ooit komt hij terug dat weet ik. Hij voelde zich heel schuldig doordat alles is gebeurd. Maar eer ik echt de tijd had om met hem te praten, was hij weg."
"Mis je hem?" vroeg Felix.
Margreeth knikte en zei:
"We waren een tweeling. Erg close en dat ik opeens mijn bodyguard niet meer naast me had. Ik mis hem zo erg!"
Ze kreeg tranen in haar ogen en veegde ze weg, maar Felix trok haar tegen zich aan. Ze huilde en verborg haar hoofd. Na een poosje maakte ze zich los.
"Ik ga naar huis." zei ze zachtjes.
"Tot ziens!"
Ze zwaaiden en liepen weg, allebei een andere weg. Met meer energie, meer vertrouwen in de toekomst gingen ze beide naar huis.