Het onbekende meisje

Dinsdag 17 juli ~ Hoofdstuk 9

Ik weet niet tegen wie ik het moet vertellen, maar ik mis mijn zus.
Anderhalf jaar geleden ging ik samen met mijn nichtjes een dagje weg. Mijn oudere zus Jeanine wilde niet mee.
Ik baalde! Alles hadden we samen gedaan! Alles, en die dag net niet.
Mijn vriend Benjamin ging ook niet mee, hij was nog niet mijn vriend. Maar dat zou niet meer lang duren.
Dinsdag 17 juli.
Ik liet haar achter, terwijl ik eigenlijk niet wilde. Heel apart gevoel.
Toen waren wij bij de Efteling en we genoten. Teminste mijn nichten genoten. Mijn andere zus Margreeth was samen met haar vriendinnen gaan winkelen.
En tien rond half drie, werd ik draaierig en moe en wit. Opeens.
Ik ging naar mijn nichten en zei dat ik naar huis wilde. Ze protesteerden, maar ik bleef zeuren toen ze toch met mij mee gingen.
Maar eenmaal in de auto werd ik gebeld door Pierre, mijn enige broer.
"Hey met Lauren."
"...."
Het bleef stil. En ik wist gelijk! Dit klopt niet!
"Lauren! Jeanine is verkracht."
Ik wilde gillen en schoppen, maar ik bleef zitten en zweeg. Ik dacht niet meer.
"We weten ondertussen wie."
Ik hapte naar adem.
"Wie dan?" fluisterde ik.
"Mark."
Mark! Nee! Ik gilde dat kon niet waar zijn. Hij was altijd voor lief en zo aardig. En nu?
"Nee! Dat kan niet!" zei ik hees.
"Het is toch waar." antwoordde Pierre.
"We zijn onderweg." fluisterde ik.
Toen drukte ik het gesprek weg. Mijn zus Jeanine. Het kon niet waar zijn!
En waarom Mark? Hij was als mijn tweede broer. Met zijn broertje kon ik het altijd goed vinden. Een relatie hadden we niet, dat zou komen, tot nu? Zijn broertje sprak ik dagelijks en we zagen elkaar best vaak.
Ik keek naar mijn nichten, ze hadden het allemaal ook gehoord. We reden zo snel mogelijk naar huis en ik stond al op de stoep eer we stil stonden.
"Lauren!"
Mijn broer deed de deur open en kwam naar buiten gerend. Ik rende in zijn armen en snikte.
Ik huilde en trilde en beefde. Het kon en mocht niet waar zijn. Ik hield mijn broer stevig vast. Hij sprak niet. We lieten elkaar los en hielden elkaars handen stevig vast. Toen liepen we naar binnen.
Mijn zus Margreeth zat naast Jeanine en mijn moeder aan de andere kant.
Mijn nichtjes waren doorgereden. Ik liep op mijn zus Margreeth af.
"Laurie!"
Ze stond op en opende haar armen en uitgeput omhelsde ik haar. We zeiden niets, maar we hielden elkaar stevig vast.
"Jeanine! Kom."
Ik ging naast mijn zus zitten en sloeg mijn arm om haar heen. Ze schudde haar hoofd en haar lichaam voelde koud aan. Ze trilde vreselijk.
"Lauren, het was Mark." zei ze zachtjes.
"Ik weet het." fluisterde ik.
Iedereen zat bij haar. Elkaar vasthoudend.

Een paar dagen erna kregen we meer duidelijkheid. Ik sprak Benjamin, Mark zijn broertje niet meer.
Mark zou 4000 euro krijgen als hij Jeanine zou verkrachten. Niemand had gedacht dat hij het zou doen.
Zijn 4000 euro kreeg hij niet, hij zou in de cel belanden.
"We willen wel met beide families spreken!"
Ik keek naar mijn familie ze knikten. De agent keek ons allemaal aan.
Die middag zat Mark zijn familie er en onze familie bij elkaar in één kamer.
Benjamin en ik zagen elkaar. We knikten naar elkaar, maar beiden zwegen.
Ik was boos op iedereen. Waarom kon dat gebeuren.
We zaten een uur lang bij elkaar in de kamer. We keken elkaar niet aan. Toen we weggingen pakte hij mijn pols vast.
Mijn ouders keken naar ons. We hadden nog niet gepraat over Benjamin en mij. Ik bleef als een slap iemand staan. Ik had verwacht dat ik een klap zou geven in zijn gezicht, maar ik bleef staan.
Toen trok hij zich naar mij toe. Ik liet me gaan en belande tegen zijn borst. Waar ik me altijd zo veilig tegen voelde, maar nu een koude, lege kilte voelde. Ik was in shock. Hoe dat kon gebeuren met mijn zus.
Ik drukte mijn hoofd tegen hem aan. Hij liet langzaam zijn vingers over mijn rug glijden en liet me los.
Ik stond daar met mijn handen om mijn lichaam. Even keken we elkaar recht aan. Ik zou hem misschien voor de laatste keer zien. Ik ging hem missen, maar wilde geen contact meer. Niets.

De weken erna waren vreselijk. Mijn ouders en ik hadden besloten het contact te verbreken met Mark zijn familie wat ook inhield Benjamin.
Zo vaak zou ik hem niet meer zien. Want hij woonde in Lemmer.
Mijn zus praatte niet meer en had zichzelf opgegeven om in een kliniek te gaan.
Niemand mocht haar meer aanraken. Alleen mama soms, maar dan had die ook net geluk.
Ik kon niet even meer haar hand vastpakken. Nee, ik moest de nieuwe andere Jeanine accepteren.
Pierre was nog naar me toe gekomen en had alles verteld. Dat zijn vrienden een weddenschap zouden en degene die het eerste Jeanine zou verkrachten, zou €4000 euro krijgen. Pierre was er al die tijd buiten gehouden en pas die dag toen het gebeurde had een vriend het verteld, hij was naar huis gegaan, maar te laat. Mark was weg en Jeanine zat verstopt in huis.
Ik beefde en keek naar buiten. Het zou voorbij zijn. Voor altijd.
Toen ging mijn mobiel af. Ik pakte hem op en keek wie het was. Mijn moeder.
"Mam." zei ik zachtjes.
"Pierre is weg, Lauren. Pierre is weg."