De blauwe glijbaan #Wattys2016

8

De wekker gaat. Ik mep hem met een gezicht op onweer uit. Gisteravond, voor het slapen, had Kayleigh me nog een berichtje gestuurd dat het haar ook niet is gelukt. Zij had dezelfde codes als ik gebruikt en ook zij gaf het toen op.

"Meghan!" roept Kayleigh. Ik draai me om en zie Kayleigh voor mijn neus verschijnen. "Hoe gaan we nu verder?" Ik weet direct waar ze het over heeft; de code.
"We blijven het gewoon proberen. Maar nu samen. Kan je na school? Dan kunnen we het nog eens proberen, maar dan andere codes. Ik heb de vigenère code nog gevonden, maar niet opgelost. En er zijn er sowieso meer", zeg ik, maar niet al te hard. Kayleigh knikt en loopt naar haar lokaal toe. En ik naar de mijne. Ik plof naast een meisje neer, volgens mij heette ze Savanne. Voor hetzelfde geld heet ze Sahara, ze heeft in ieder geval geen allerdaagse naam. Een landschap.
"Hey, Meghan, toch?" vraagt ze. Ik knik. Ze knuffelt me. "Ik ben Savannah." Bijna goed. Ik doe geen moeite om terug te knuffelen. Ze laat me eindelijk los. Ze lacht breed naar me en let daarna weer op de docent. Ze maakt allemaal aantekeningen van wat er gezegd wordt. Ze heeft lange, bruine krullen. Er zit een grote bril op haar neus en haar lippen zijn knalrood gestift. Ze draagt een vrolijk bloemenjurkje met zwarte pumps eronder. Ze is totaal niet lelijk en heel vriendelijk maar toch kijken mensen niet naar haar om.
"Moet je geen aantekeningen maken?" vraagt ze zachtjes. Ik knik als antwoord en maak aantekeningen. Ver kom ik niet, ik begin te tekenen. Niet dat dat er spectaculair uitziet, het zijn poppetjes die een vijfjarige zou tekenen.
"Wat ben jij een tekentalent", zegt Savannah lachend. Ik grinnik even om haar opmerking en de bel gaat. Ik race meteen het lokaal uit. Het is pauze. Ik ging naast Autumn en Dominique nooit met iemand om, dus zit ik nu zonder mensen in de pauze. Ik ga zitten aan een tafeltje en pak mijn koekjes. Iemand ploft naast me aan tafel.
"Ha, die Meghan", zegt Kayleigh. "Hoe ging je les?"
"Wel goed, zat naast Savannah. Aardige meid", antwoord ik, "hoe ging de jouwe?"
"Ging wel, saai. Je kent het wel."
Het verbaast me eerlijk gezegd niet dat Kayleigh naast me is komen zitten, naast mij gaat ze niet echt met mensen om. Het is niet dat omdat ze vreemd is en daarom geen vrienden heeft, alhoewel ze wel vreemd is, ze geen gewoon geen vrienden omdat ze geen vrienden wilt. Makkelijk zat. Ze gaat gewoon met iedereen een klein beetje om en wilt niet kleven aan één persoon. Maar wij werken nu samen aan het oplossen van een raadsel en daarmee de moorden, vandaar dat ze nu wél naar mij gaat.
"Is het erg als ik er bij kom zitten?" vraagt Savannah. Ze staat naast ons tafeltje.
"Tuurlijk niet, kom erbij", zegt Kayleigh vriendelijk. Savannah neemt plaats op een stoel en begint te praten. Ik heb geen idee waar ze het over heeft, ik luister niet. Kayleigh schijnt wel te luisteren, dus dat komt goed. De bel gaat en we lopen alledrie naar een klaslokaal. Ik loop met Kayleigh naar het lokaal waar we samen les hebben. Savannah heeft nu geen les met ons.
"Heeft ze zelf geen vrienden?" vraagt Kayleigh aan mij.
"Jawel, ze gaat altijd om met zo'n meid. Volgens mij is die vandaag ziek. Normaal zijn die twee alleen met elkaar, maar als ze niet alleen wilt zijn, moet ze maar naar anderen."
"En dat zijn wij...?"
"Jepp."
"Aha."

"Potverdorie! Dit werkt ook al niet!" zeg ik geïrriteerd.
"Potverdorie?" vraagt Kayleigh. Ik knik. "Waarom?" vraagt ze lachend.
"Ik wil niet echt schelden ofzo", zeg ik schouderophalend, maar ik voel dat ik een beetje rood word.
"Laten we die vignier code, of iets in die richting, van je proberen", zegt Kayleigh.
"Vigenère. Dat kan niet, ik heb het net bekeken, en je hebt een sleutelwoord nodig. En we hebben geen flauw idee wat dat zou kunnen zijn", mopper ik.
"Dan wachten we tot zaterdag. Hopelijk laat hij een hint achter", zegt Kayleigh vrolijk. Je ziet aan haar dat ze wel een beetje banger wordt, we hebben nog niks en als we binnen drie weken het antwoord niet hebben, wordt zij de volgende op de glijbaan.
"Vast wel", zeg ik bemoedigend. Ik sta op, bedank de moeder van Kayleigh dat ik langs mocht komen en ik loop het huis uit.

"Je gaat wel vaak met Kayleigh om tegenwoordig, heb je soms ruzie met Autumn?" vraagt mijn moeder bezorgd.
"Nee, natuurlijk niet. Ze is alleen vermist", zeg ik. Dat laatste fluisterde ik.
"Echt? Wat sneu. Maar je kan er niks aan doen, en niemand anders doet dat waarschijnlijk. Iedereen in dit dorp negeert alles wat aandacht oplevert", verzucht mijn moeder. Ik kan er nu niks anders aan doen dan het met haar eens zijn.
"Niet als het aan mij ligt", zeg ik nog voordat ik naar boven ga om te slapen.

----
A/N
Sorry, maar dit deel is iets korter. Vergeleken met het volgende deel komt het beter uit. Deze heeft ±850 woorden, normaal ±1000