I NEED YOU ❤ VKOOK

-28ღ

(Yorum ve Votelerinizi eksik etmeyin poncik okuyucularım ♡)

(Görsel;Jeon Jung Kook. )

ஐ ♥

"Senden nefret ediyorum..."

Bu sefer diğer Yanağıma yediğim tokatla birlikte Joy'un sesini işitmiştim.

"JUNGKOOK!!"

♡

Herkesten saklamış olduğum,
mutlu bir aile süsü vermiş olduğum hayatımı babamın tokatı bozmuştu.

Tüm gerçeklik göz önündeydi...
Joy bana koşarken tokat atıp hayatımı bir kez daha sikmiş olan adam arabasına binip okuldan uzaklaşıyordu.

Arabanın arkasından bakarken Joy görüş alanımı kapayıp ellerini omuzlarıma koyduğunda endişeli yüzüne bakmıştım.

"İyimisin jungkok?"

Sorduğu soruya iyiyim demek istemiştim. Ama konuşamamıştım.

"O babanmıydı?"

Bir süre öylece kalmıştım.
Evet biyolojik babamdı...
Gerçek anlamda tanımadığım bir adamdı.
Hiç bir zaman babam olmayı becerememişti.

Joy bana sarıldığında beklenmedik bir şekilde daha kötü hissetmiştim.
Bana üzülmesini yada bana acımasını
istemiyordum .

Boğazımdaki geçmek bilmeyen lanet olası yumru yüzünden gözyaşlarım süzülmeye başlamıştı.

Tokat'ın şiddeti yada babamın ağır sözleri yüzünden ağlamıyordum.
Beni bu şekilde güçsüz gösterdiği içindi tüm bunlar...

Babamın bir piç olduğunu arkadaşım gördüğü içindi...
Aklındaki Jungkook modeli yerle bir olmuştu...

Kendimi küçük hissediyordum.
Alçak ve düşük...
Suçlu...

Joy benden ayrıldığında göz yaşlarımı silmiştim.

Joy:Jungkook...

Birşey söylemesini istememiştim.

Jungkook:Lütfen bunları unutalım... Hiç görmemiş gibi davranamazmısın? Bu yüzden bana acımanı falan da istemiyorum...

Çenemden tutup kendisine bakmamı sağlamıştı.

Joy:Eğer istediğin buysa...

Başımı olumlu anlamda sallamıştım.
Joy gözlerimi elleriyle kapamıştı.

Joy:Gözlerini açma Jungkook.

Dediğini yapmıştım.
Göz yaşlarımı silmişti. Gözlerim hala kapalıydı.

Joy: Joy'u hiç görmedin Jungkook. Joy buraya hiç gelmedi ve en son telefonda konuştunuz. Ve sen suçlu değilsin bunu hak etmedin. Sen iyi bir arkadaş ve iyi bir insansın. Sadece yirmiye kadar yavaşça say ve ardından gözlerini açıp gülümse...

Joy tutmuş olduğu kollarımı bırakmıştı. Ayak sesleri uzaklaşmıştı.
Ve ben saymaya başlamıştım.

1-2-3-4-5-6-7...

Yirmi...
Gözlerimi açıp gülümsemeye çalışmıştım. Ama sanırım bu şekilde oldukça korkunç görünüyor olabilirdim.
Burnumu çekip başımı geriye atıp derin bir nefes almıştım.

"Ben iyi bir insanım..."

°•●°•●°•●°•●°•●°•●°•●°•●°•●°•●°•●°•●°•●