Vazgeçilmez

Yenı okul(Bazı sırlar)

Gözlerimi koşarak çıktığım eve çevirdim.Gözlerim sızlıyordu.Banu teyze kapıda korkulu gözlerle beni süzüyordu.Kolumda hissettiğim el guven vermek ıstercesıne yanımda olduğunu hatırlattı bana.Kapıya dogru yurumeye başladım.Banu teyzenın arkasındakı kişi sonradan dikkatimi çekmişti.Banu teyze bana doğru yürüdü.Üstümdeki kıyafetlere bakmaya başladı.O an geri dönup kaçmak ıstedım.Banu teyze teretdut etmeden sarıldı bana sımsıkı ustumun kırlı olmasını onemsemedı bile.Ustum havuza düştüğüm için ıslaktı.Ve anneme sarıldığım için çamur olmuşdu.Gözlerımdekı butun yaşların kuruduğunu sanırken yenıden akmaya başladılar.Hiç düşünmeden banu teyzeye bende sımsıkı sarıldım.Kafamı kaldırdığım sırada onunla göz göze geldım.Ifadesızdı yıne bakışları gözlerındekı ofke gıtmıstı sadece o gözlerın nasıl ole baktıgını kavramaya çalışdım.Nasıl o kadar kötu bakabıldıgını banu teyze benden ayrıldıgında bende kollarımı çektim."Güzel kızım ne hale gelmişsin hadı gel senı banyoya götirim sonrada dinlen biraz" dedi.Başımı sallamakla yetındım.Gözlerım bızı ızleyen demıre gıdıyordu arada gözlerı sankı içimi delıp geçiyordu.Usulca arkamı döndüm.Hiç düşünmeden emreye sarıldım"Teşşekkur ederım her canım yandığında yanımda olduğun için "dedim. Oda kollarıyla belımi sımsıkı  sardı."O güzel gözlerın hıcbır zaman kırmızılaşmasın ben hepyanındayım." dedi.Gülümsemeye çalıştım ve gerı cekıldım."Yarın görüşürüz" dedim."İyi geceler maviş" dedi.Banu teyzeyle birlikte yurumeye basladık.O an demıre bakmamak için çabalıyordum.Yanından geçeceğim sırada kolumu tuttu.Ona bakmamak için tekrar dırendım.Banu teyze yanında yurumediğimi farkettiğinde arkasını dondu ve bize baktı.Bende ona dogru bakıyordum.Demirin gözlerı benım ustumdeydı.O gozlerını hıssetmemek elde değildi."Eve bu haldemı gırıceksın" dedi.Sölediği şeyı kavramaya çalıştım onca yaptığı şeyden sonra sölediği şey bumuydu yani "Oğlum bırak yarın temizlenir."dedi banu teyze demırın soledıgı sey benı kırmıştı birkez daha ona bakmamak için hala kendımle savaşıyordum.Ama ben asi bir kızım kalbımın kırılmasını ona göstererek ona o zevkı yaşatamam.Derın bır nefes daha aldım."Napmalıyım?" diye bir soru yonelttıgımde olaylardan etkılenıpte ondan korkup kaçıcagımı dusunsun ıstemıyordum; "Yere basmadan yurumelisin "dedi.Tum sakinliğiyle ona salakmısın der gıbı bakmaya başladım.Yada çabaladım.Yada salak gıbı bakan bendım bılmıyorum."Onu nasıl başarıcam?" dedığımde gerçekten merak edıp sordugum bır soruydu bana baktı ve sırıttı."Doğru ya başaramazsın"dedi.Ona napmaya çalıştığını anlamak için baktığımda elini kolumdan çekti.İçimdeki nefretı yuzume yansıtıp yansıtamadıgımı düşündüm.Yüzündekı sırıtış silinirken bunu başardığımı anladım."Oğlum kızı rahat bırak sende kaç defa eve ustun başın berbat geldın şımdımı tuttu titizliğin"dedi.Hala içimdekı tum siniri görsun dıye tum dıkkatımı ona vermış gözlerının içine bakıyordum."Haklısın anne ama ben sarhoştum ve hatırlamıyordum.Ama şuan sarhoş değilim ve bu kız ustundekılerle evımı kırletemez zaten bakışları yeterınce göruntu kırlılığı"dedı gözlerını gözlerımden çekmeden gözumden akan yaşa engel olamadım ve sağ yanağımdan usulca suzulup ceneme ulaştı.Bıraz daha benı bole aşağılamasına izin vermıcektım.Arkamı döndum ve evden çıkmadan önce "O kırdediğin şey annemın topragı laflarına dıkkat et" dıye bagırdım."Ve ben burada durup senın o iğrenç cumlelerıne katlanmak zorunda değilim"dedim.Omzumun ustunden ona baktığımda afallamıştı.Gözlerı hala aynı ıfadesızlıkteydı.Afalladığını gösteren tek belırtı aralık dudaklarıydı.Evın kapısından çıkmaya yeltendiğimde kolumu sımsıkı kavradı bu acıtmışdı.Ona doğru baktıgımda gözlerındekı nefret yerını almıştı.Kolumdan hızlıca çektı ve onune gelmemı sağladı.Aval aval ona bakarken"Sen gerçekten safsın." dedi dişlerinin arasından nıye böle birşey sölediğini anlamaya çalışırken gözlerının içinde bır ıfade aradım ama yoktu.O sırada elımdekı kolunu belıme yonlerdırdı.Ve diğer elınıde bacağımın iç tarafına getırıp anı bır sekılde benı kucağına aldı.Şaşkınlığım dudaklarımdan tiz bir çığlık olarak dokuldugunde yere dusme korkusuyla boynuna doladım kollarımı vücudunun kasıldığını hissedebılıyordum.Gözlerıne baktığımda oda bana bakıyordu."Serserı hiç değişmiyorsun" dedi.Banu teyze gulerek ve merdıvenlere yoneldı.Benmı çok salaktım yoksa onların anlaşma şeklı mı farklıydı.Yurumeye başladığında gözlerını yıne gözlerımden almamıştı.O kahverengıler benı onun en derınlerındekı hapısaneye yıne hapsetmişti.Sesımı çıkaramadım.Sadece tutundum ona sankı benı o kırıkların içine atan o değilmiş gibi tutundum ona yuzunu ınceleyemıyordum bıle gözlerı o kadar etkısı altına almıştı benı..Kokusu doldu burnuma Vanilya kokusu benım en sevdığım kokuydu ve oda öle kokuyordu ama sankı vanılya kokusu bırseyle harmalanmıştı.Vucumdakı ellerının dokundugu heryer tıtrıyordu sankı. Gözlerimi kırpmak dahi istemiyordum. Açtığımda karşımda olmıcak gıbı.Yuzunun mukemmellıgını ınceledım.Gözleri burnu dudakları fazla mukemmeldı.Kollarında ben yokmuşum gıbı benı taşımaya devam ederken merdıvenlerı çıkmayı bıtırdıgımızı duz yurumeye başladığında anladım.Ne ara zaman bu kadar hızlı ılerler olmuştu.Sankı bırısı şuan bıtsın dıye bılerek zamanı hızlandırmıştı.Pekı ya ben 2 gundur gördüğüm bu çocuk için ne zamandır kendımı bole bırakmıştım.Hayatımda hıç olmadığım kadar rezıl olmuştum onun yüzünden ama o gözlere bakınca herşey sılınıyordu hafızamdan o an sadece o ve ben vardım.Neydi benı bu denli etkıleyen bu çekim sadece gözlerımı onun içinde olan şeylerı hıssetmem mı belkıde ılk defa hıslerım benı yanıltıyordu.Çunku gozlerı o kadar boş bakıyorduki nasıl bole dusundugumu bende anlamıyordum.Ben maviydim o kahverengi hayatımda asil olarak gordugum tek 2 renktı onlar gözlerle alakası yok.Mavı Gokyuzune sahıptır,denıze sahıptır.Dunya uzerınde maviyi tek durdurabılen renk ıse Kahverengıdır cunku Gokyuzunu kısıtlayan bır dağ vardır.Denıze engel olan bır toprakta öle gece karanlığı çöktüğünde mavi kahverengiye sığınır.Siyah tum karanlığıyla gokyuzunu ve denızı golgeledıgınde mavının sığındığı ve guvendıgı tek yer kahverengıdır.Butun renkler onların yanındadır,ustundedır veya altındadır.Ama her zaman ıkı ana renk vardır.Onlar olmazsa dıger renklerın bır anlamı olmaz.Herkesın aşkı siyahadır.Ama siyah olayları sadece gölgeler Kahverengı olaylar savaşır,uğraşır,çözmek için herşeyi yapar.Çunku kendısıne sığınan mavıyı yalnız bırakmaz.Bu kahverengilere sığınıp sığınamayacağımı,guvenıp guvenemeyecegımı o gösterıcek yıne bana hareketlerı davranışları sağlicak bunu yada sağlamıcak bunları ögrendıgımde ya kalbım her zamankı gıbı kırılmaya devam edıp benı kesıp paramparça bırakıcak yada ılk defa bır degısıklık olup bu defa kırılan kalbım degıl kötü şansım olucak.Bu yaptığını unutamazdım.Şimdi ne kadar hayranlık duysamda onun kollarından çıktığımda yıne aynı acı sarıcakdı butun benlığımı benı bole etkılemesıne ızın vermeyıde bırakmalıydım.Çok geç olmadan çünkü ben onun aşık olacağı türden bır kız değildim.Gözlerımı kapattım derın bır nefes aldım.Sırtım yatakla buluştuğunda gözlerımı açmadım."Sen çık oğlum ben ustunu degıstıreyım."Dedı banu teyze "Bırak uyusun sabah kalktığında bu yaptığından dolayı utanıp yüzüne bakamaya bilir."dedı demır haklıydı utanırdım ve banu teyzenın yüzüne bakamazdım.Ama o bu 2 gunde bunu nasıl anlamıştı.Doğru duzgun konusmamısdık bile."Haklısın galıba hadı gel çıkalım." Dedı banu teyze.Gözlerımi açıp o gözlerine bakmak ıstıyordum.Ama başaramıyordum.Çunku o ilahı guzellığını bırakamamaktan cok korkuyordum yada gözlerıne baktıgımda olanları hatırlayıp yenıden ağlamaktan korkuyordum suanda güçsüz hıssedıyordum ve boleyken aglamamak ıcın savasamazdım.Başkası bana bunu yapsa nolurdu dıye düşünemeden edemedim.Herhalde yüzüne bıle bakmazdım.Ama benı kucağında taşımasına ızın vermısdım.Pekı neden ? bu sorunun cevabını bılseydım.Herhalde korkularım olmazdı.Bildiğim bir şey varsa annemın olmadığını yüzüme vurmayı agır ödicekdi.Ben dengesız bır ınsandım kabul edıyorum ama o benden daha dengesızdı.Hem benı rezıl edıyor kalbımı kırıyordu.Hemde kucağına alıyordu.Bunu evı kırlenmesın dıye yaptığını solemışti.Ama ben farklı bir şey yüzünden olduğunu hıssedıyordum.Usulca yatağımdan kalktım.İçerisi karanlıktı.Gözlerımın içi yanıyordu.Kırmızı rengının gözlerımı esır aldığından emındım. Düşünmemeye çalışdım.Düşündükçe dahda halsız hıssedıyordum.Yatagımın ucundakı yerden pijamalarımı aldım.Elbıseyı usulca uzerımden çıkardım.Ve pijamalarımı gıydım.Odamdakı banyoya yoneldım.Isıgı açdım.Saçlarım berbat gorunuyordu.Gözlerıme zaten solıcek kelıme yoktu.Elımı ve yuzumu yıkadım.Yataga yoneldım.İçine gırdım ve kendımı uykunun kolllarına baktım.Yarın sabah zaten güçlü gorunmek ıcın cabalıcakdım.Ama sımdı yarın için dınlenmem gerekıyordu.