Τα Ονειρα Γινονται Πραγματικοτητα;;;;;

Ηταν Απλα....

Παλευω να ανοιξω τα ματια μου.... Αισθάνομαι τοσο κουρασμενη... Και το κακο ειναι, πως δεν ειναι το σωμα μου κουρασμενο.... Ειναι η ψυχη μου....

Ο Αλεξης να παλευει για αερα...... Και εκεινος να σφιγγει ολο και πιο πολυ το χερι του στο λαιμο του..... Να πέφτει κατω και όταν ξανασηκωνεται να μην ειναι πλεον ο Αλεξης.....

Η εικονα στειχειωνει και τα πιο κρυφα μερη του μυαλου μου.

Λοιπον Εβελινα το να καθεσαι απραγη, δεν βοηθαει κανενα..... Οποτε σηκω, να βρειτε με τα παιδια μια λυση...

Σκέφτομαι, ενω ανοιγω τα ματια μου..... Και..... Βλεπω, οτι ειμαι ξαπλωμενη στο εδαφος και συγκεκριμένα στο χωμα....

"Τι στον ανεμο! "
ειπα, μολις σηκωθηκα και τιναξα τα χωματα απο πανω μου και εβγαλα μερικα ξεραμενα φυλλα απο τα μαλλιά μου. Κοιταξα γυρω μου. Βρίσκομαι σε ενα δασος με ψηλα δεντρα. Οι κορμοι μερικων δεντρων, ειναι χοντροι, ενω αλλοι, ειναι λεπτοι.

" ΚΑΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ;;;!! " ακουσα την φωνη του Αλεξη και ανατρίχιασα στην σκεψη, οτι δεν ειναι πραγματικά αυτος.....

Εκρυψα την ταραχη μου, με ενα χαμογελο

" Ειμαι ακριβως εκει που θελω "

Ακομα και αν δεν εχω ιδεα, που ειμαι ή γιατί.... Σκεφτομαι και αναρωτιέμαι

" Τι θες αυτη την φορα;;; " ρωτησα και ανησυχουσα για την απάντηση.

" ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΙΔΙΑΊΤΕΡΟ.... ΑΛΛΑ Η ΕΡΏΤΗΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΕ ΑΝΗΣΥΧΕΙ.... ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ... ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ;;; " ελεγε κανοντας μικρες παυσεις...

" Τι σε κανει να πιστευεις πως δεν ξερω;; " τον ρώτησα με ενα ψευτικο χαμογελο...

" ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΗΞΕΡΕΣ...." ειπε και σταματησε και αρχισε να περπαταει προς το μερος μου. Με πλησίασε σε αποσταση εκατοστών... Τον κοιταξα στα ματια και ειδα, πως ηταν πρασινα! Μα....;;; δεν ηταν ολομαυρα;;;;!!!.... Απορησα... Αλλα απο τις σκεψεις μου, με εβγαλε η φωνη του Αλεξη...

"ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΗΞΕΡΕΣ... ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΓΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ..... ΘΑ ΕΤΡΕΧΕΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΡΕΙΣ..... " ειπε, ενω τα ματια του γυαλιζαν απο χαρα και τα δικα μου απο ΟΡΓΗ....