Τα Ονειρα Γινονται Πραγματικοτητα;;;;;

Οταν Δεν Μορεις Να Εμπιστευτείς Τα Ματια Σου

Αρχισαμε να τρεχουμε προς τον Λαβύρινθο.

Κοιταξα τα αγαλματα, για τελευταία φορά (ελπιζω), πριν τα αναρριχητικα φυτα, κλεισουν και παλι την εισοδο.... Ή μάλλον, τώρα, την μοναδικη εξοδο που ξεραμε....

Την κοιταζα, καθως, καθε αστερι στον ουρανο, γινόταν ενα κινουμενο κλαδι...

Δ-"ΛΕΝΑΑΑ
ΜΑΡΙΑΑΑ
ΑΛΙΚΗΗΗ"
φωναζε η Δήμητρα, οσο πιο δυνατα μπορουσε, τα ονοματα των κοριτσιων...

Ολοι μας, ευελπιστουσαμε, σε μια φωνη, σε μια απάντηση....
Αλλα το μονο που ακουγοταν, ηταν ο ανεμος, που χόρευε, αναμεσα απο τις διακλαδωσεις, που εχουν δημιουργήσει τα αναρριχητικα φυτα.

Τοτε... Μια ιδεα φώτισε το μυαλο μου...

Ε-"Παιδια.... Τα αναρριχητικα φυτα! "
αναφωνησα ενθουσιασμενη, κοιτοντας τον πανυψηλο τοιχο διπλα μου.

Ρ-" Για ποιο λόγο χαίρεσαι τοσο πολυ;;; "
με ρωτησε η Ρανια μπερδεμένη...

Ημουν ετοιμη να απαντήσω, οταν η φωνη του Αλεξη, με διεκοψε.

Α-" Και αμα πεσεις;;; "
με ρώτησε, που ειχε καταλάβει, τι ηθελα να κανω

Δ-" Από που να πέσει;! "
ρωτησε η Δήμητρα, αλλα το βλεμμα της ηταν,
" Ανέβα και σε δαγκωσα! "

Ε-" Ο μονος τροπος, για να τους βρουμε γρηγορα, ειναι να δουμε τον λαβύρινθο απο ψηλα και τα αναρριχητικα φυτα, αυτο, το κάνουν πιο εύκολο.... Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, εκτος αν έχεις ενα ελικόπτερο στις τσεπες σου... " ειπα και γυρισα προς τον τοιχο....

Επιασα το πρωτο κλαδι και το τράβηξα, για να δω αμα αντεχει.

Ενταξει μια χαρα... Αρχισα να ανεβαίνω... Μετα απο λιγο, αρχισαν και τα παιδια να ανεβαίνουν.

Μετά απο πεντε λεπτα περιπου, ειχαμε φτασει ολοι στην κορυφη.

Ρ-"Παιδια μην κοιταξετε κατω" ειπε η Ρανια και το πρόσωπο της, ηταν λιγο χλωμο. Φαινοταν, πως προσπαθούσε να ηρεμήσει τον εαυτο της.... Επερνε βαθιες ανασες και κοίταζε μονο μπροστα.

Βεβαια, εννοείται, πως μολις κάποιος σου πει, να μην κοιταξεις καπου..... Το βλεμμα σου, καρφωνεται κατευθείαν εκει....