Pomocniczka YouTube

Rozdział 8

-Idziemy dalej sprawdzać teren czy będziemy tu tak stać?-zapytałam

-Sandra ma rację chodźmy już.-powiedział Remek idąc w głąb lasu. Ruszyłam razem z nimi, panowała niezręczna cisza. Chłopaki dalej byli w szoku, ja z resztą też. Dlaczego to wszystko spotyka akurat mnie. Teraz chciałabym wyjechać stąd jak najdalej z Michałem, Remkiem, Przemkiem i Adamem. Mieszkalibyśmy razem w ogromnym domu, przeżywalibyśmy różne przygody. (bez skojarzeń zboczuszku) Byłoby tak cudownie... Moje rozmyślenia przerwał Remek machający mi dłonią przed twarzą.

-Sandra żyjesz?-zapytał przyglądając się

-Tak, żyję.-odpowiedziałam uśmiechając się sztucznie, chłopak zauważył, że nieswojo się czuję i objął mnie ramieniem

-Boisz się?-zapytał Remek, patrząc mi w oczy

-Tak, boję się że w pewnym momencie nie będę mogła nic zrobić, będę na straconej pozycji i będę musiała się poddać. Zawiodę wszystkich, rodziców, was, tych którzy pomagali mi na początku, swojego biologicznego brata.-powiedziałam

-Podejrzewasz, kto może nim być?-zapytał chłopak

-Tak, rozmawiałam z Adamem i w sumie to się zgadza, ale on nie może być moim bratem, ja....ja...ja się z nim całowałam. On nie może być moim bratem.-mówiłam coraz to ciszej, spojrzałam na chłopaka i czekałam na jego reakcję.

-Pamiętaj, że gdyby coś się stało to zawsze możesz na mnie liczyć.-powiedział chłopak uśmiechając się. Po moim policzku spłynęła łza, którą mój towarzysz od razu otarł.

-Nie płacz.-wyszeptał, po czym pocałował mnie delikatnie w czoło, na co się zarumieniłam, na szczęście miałam chustę.

Chodziliśmy jeszcze około dwóch godzin. Powoli zaczynało robić się ciemno i zimno. Na szczęście, albo nieszczęście nie znaleźliśmy nikogo, ani niczego. Po drodze tradycyjnie mijaliśmy drzewa, krzewy, staw. W końcu czego mam się spodziewać, przecież to las. Była godzina 19:24.

-Dobra ekipo wracamy, na 20 mamy być w bazie.-powiedział Przemek, postanowiłam odprowadzić chłopaków chociaż kawałek. Poczułam drganie mojego telefonu, wyjęłam urządzenie z kieszeni, ktoś dzwonił z nieznanego mi numeru. Postanowiłam odebrać, co mi szkodzi.

-Posłuchaj su*o, mamy Twoich "rodziców".-powiedziała osoba, po drugiej stronie słuchawki, skądś kojarzyłam ten głos, ale nie wiedziałam skąd.

-Kim jesteś?-zapytałam

-Twoim największym koszmarem i ojcem w jednej osobie. Jeśli jutro o 15 nie zjawisz się w szpitalu zabijemy ich jak tego Twojego kundla.-powiedział mój ojciec, jak on może to robić?!

-Nie zrobisz tego.-powiedziałam trochę bardziej zdenerwowana

-Skarbie, nie znasz mnie, nie wiesz do czego jestem zdolny. Ciesz się, dzięki mnie żyjesz, chociaż teraz trochę żałuje tego, że Ciebie uratowałem, gdyby nie ty mógłbym w pełni zająć się moim synem.-powiedział w jego głosie można było wyczytać złość-Jeśli nie przyjdziesz tu jutro SAMA i nie oddasz krwi to ich zabiję, dopilnuję żeby cierpieli jak najdłużej.

-Dlaczego oni mają zginąć, dlaczego masz ich zabić, oni nie są niczemu winni.-powiedziałam

-Jeśli będziesz chciała ich zabić to proszę bardzo, w końcu zasłużyli sobie, przez nich tyle się nacierpiałaś.-wiedziałam, że chciał mnie podpuścić -Do zobaczenia córciu.

Rozłączyłam się, oparłam się o drzewo, zaczęłam płakać, słone łzy ciekły po moich policzkach, zostawiając po sobie mokry ślad. Poczułam, że ktoś mnie przytula, oczywiście był to Adam. Zaczął gładzić mnie ręką po plecach.