GÜN IŞIĞI

2.BÖLÜM

Her kız çocuğu gibi babasına aşık bir çocuk olarak büyümek istemişimdir.Fakat geçmişim bu isteğe lâyık olmadığını söylüyor.Annem 19 yaşındayken evlenmiş ve 22 yaşında ben dünyaya gelmişim.Ben küçük yaşlardayken annem aynanın karşısında söylenir ağlardı,ben gözyaşlarını silerdim.Sonra öper,sımsıkı,sanki bir daha hiç görüşemeyecekmişiz gibi sıkı sıkı sarardı beni şefkatli kollarında, okula gönderirdi.Bir akşamüzeri okul çıkışında servisimden inip eve geldiğimde kapıyı çok kez çalınca kimse açmamıştı.Bende alt komşumuz Necla Teyze'lere gidip telefonundan annemi aradım açmadı,babamı aradım açmadı.Endişelenmeye ve canım sıkılmaya başlamıştı sebepsiz..Birkaç saat sonra Necla Teyze'ye telefon geldi.Arayan babammış.Çocuğuna baba,eşine koca olamayan babam...'Alo Nejla Hanım?' 'Efendim Sabri Bey,Eliz'de bizdeydi nerede kaldınız,bi sorun mu var? ' 'Telefonu Eliz'e verir misiniz?'
'Efendim baba?'
'Eliz...Kızım...' Sanırım babamda birşeyler vardı, sesinde bir donukluk olduğunu anlayabiliyordum.Ve bir de binde bir kullandığı kızım kelimesi.
..'
'Annen...'
'Ne...Annem nerede,yoksa ona birşey mi yaptın?!'
'Kızım annen seni çok seviyor,bunu unutma tamam mı?'ağlamaya başlamıştı fakat cevap veremeden telefonu yüzüme kapatmıştı.Hiç birşey anlayamamıştım.Sadece korkuyordum.Necla Teyze'lerle yemek yedikten sonra kızı Tuğçe'yle balkonda oyun oynarken Necla Teyze balkona geldi ve babamın arayıp bugün dahi bir kaç gün burada kalacağımı söylediğini öğrendim.Necla Teyze 'nin gözleri kızarmıştı ve burnunu çekerek konuşuyordu.Ağladığı her halinden belliydi.Ah bir anlasaydım o zamanlar...Aradan bir kaç gün geçtikten sonra babam eve gelmişti.Bende babamın eve geldiğini öğrenince istemeyerekte olsa mecburiyetten eve gitmiştim.Babam yorgun,saçları,üstü başı dağınık,çökük bir halde gelmişti eve.Benim bileklerimden nazikçe tutup karşısındaki kanepeye oturttu.Bak kızım...Annen...Annen artık gelmeyecek.Bende gidiyorum buradan.Artık seni Necla Teyze'nlere bırakacağım.Kıyafetlerini,herşeyini toplayıp valizini hazırlıyorum.Anlaştık mı?'
'Ne...Sen ne diyorsun?Annem nerde benim?Annemi getir bana ben annemi istiyorum,nerede annem?!'
Cevap vermiyordu.
'Sana annem nerede diyorum ha,nerede nerede neredeee!'
Deli gibi ağlıyordum,okulda utancımdan ağladığım zamanlar gibi,annem ağlarken ona bakınca ağladığım gibi değil.Sanki bir güç okyanusları içime döküyordu da gözlerimden boşalıyormuşçasına ağlıyordum...Babam beni görünce dayanamadı ve elindeki valizi odanın ortasında bırakıp bir hışımla gitti evden.Bir daha gelmemek üzere...
O adamı asla affetmeyecektim,asla.Anneme yaşattığı tüm acıları büyüyünce ona ödeteceğim adına kendime and etmiştim.Annem onun yüzünden öldü.O adamın kahrından.Daha kaç defa evde annem ve bana şiddet uygulayıp,daha kaç defa annemi başka kadınlarla aldatıp,daha kaç defa girdiği belalara annemi dahil edecekti bilmiyorum ama...Beni orada o halde bıraktığı gün baba kavramı diye birşey kalmamıştı beynimde.Bütün babalardan nefret ediyordum.3-4 yıl boyunca Necla Teyze'm beni idare etmeye çalışmıştı.Fakat yaşım ilerledikçe onunda kocası ve kardeşi beni artık o evde istemiyorlardı.Beni yetiştirme yurduna verdiler.Reşit yaşıma gelene kadar da orada idare ettim.Bir süre sonra cebimde kalan parayla bir otelde kaldım ve o sırada kendime bir pastane de iş buldum.Orada çalışmaya başlayınca da Ezgi ile tanıştım. Adar da Ezgi'nin arkadaşıydı.Sonra böyle ayrılamadık birbirimizden işte.Tabii o günler sürekli babam olacak adam benim numarama ulaşmış her gün arıyor,yeni karısıyla,yeni evlerinde hizmetçi olmam için beni rahatsız ediyordu gece gündüz.Fakat artık zaman geçtikçe o da tam unutmuştu beni.Taa ki Adar'la karşılaştığımız zamana kadar.O gün kısa da olsa o adamla muhatap olmak zorunda kalmıştık emniyette.Kaza anına şahit olduğumuz için ifademizi almaları gerekiyordu.Bir yanım ifademde iftira atıp onu suçlamayı istiyordu.Diğer yanım annemi hatırlayıp,onun merhametine ve sabrına örnek alıyordu.Benim annem olabilecek en güçlü kadındı...

OYLARINIZ BIZIM ICIN COK ONEMLI,OKUYUP GECMENIZ YETERLI OLMUYOR..DESTEKLERINIZI BEKLIYORUZ,SIZLERI SEVIYOOR ÖPÜYORUUUZ...