Dibine Kadar Yanlızlık

Yaşarken , ölüyoruz

Ölürsem bir gün , gidersem çok uzaklara ... Duyarsan öldüğümü o tutamadığım ellerinle toprak at üstüme ölümün soğukluğunu hissetmem o zaman. Sonra herkes gidince otur mezarımın başına benimle konuş. Sende gittin de benimde canım yanıyor şimdi senin gibi de. Aramızdaki tek fark ben seni kalbime sen beni toprağa gömersin. Kalbim mezarlığın be kalbim ölmüş umutlarla dolu seninle dolu. Kalbim senin olmuş. Aklımı almıyorsun aklımda kalıyorsun deliriyorum. Her gün ölmek diye bir şey var. İnsan defalarca ölebilir ama bir kez yok olur. Bizim içimiz öldü ama  yaşıyoruz be o kadar acıya rağmen dayanıp bir şeyler için çabalıyoruz sayi biz neyin çabasındayız. Ölmek istediğim çok günler oldu ama sonra dedim ki annem. O ne olacak nasıl dayanacak ben bir şekilde dayanırdım da bu kadarı ağır gelirdi ona. Nasıl dayanırdı benimde gidişime. Sonra dedim ki ben zaten ölmüşüm benim hayatımı zaten mahvetmiş anneminkinide mahvetmesin. Kendimi kaybetmişim zaten. Annem benim meleğim dayanamazdı. Ben bir şekilde dayanırdım. Alıştım , alışmalıydım , yapmalıydım , yapıcaktım. Yaşıyoruz yaşıyoruzda yaşadığımızdan bir haber. Olurda gidersem , yaparsam bunu canın yansın. Nasıl gittin bıraktın beni diye hıçkıra hıçkıra ağla mezarımın başında. Ama sen benim için üzülmezsin ki. Ölmüş dersin geçersin , mezarıma bile gelmezsin. Ben burda senin için ölürüm senin orda için bile sızlamaz. Ağlayarak yazdığım şeyleri ağlayarak okuman dileğiyle..