Back At The Land Of Emorta [Book 2]

Chapter 11: Possessed

Erza's POV

"Winter..." Usal ko ng makayakap siya sa akin. "Winter." Tawag ko muli sa kanya at tinapik ko ang likod niya.

Agad naman niya nakuha ang gusto kong iparating kaya kumalas agad siya sa pagkakayakap sa akin. Hinirap niya ako at wala sa sariling hinawakan ang magkabilang balikat ko. Nakita ko naman agad ang pag aalala sa kanyang mga mata.

'Di ko maiwasang makita sa kanya ngayob si Kent. Pati na din yung pakiramdam ko sa tuwing nandiyan ang presensiya niya... parang di na bago... parang sobrang tagal ko na siyang kakilala.

"Are you okay?" Halos yugyugin niya pa ako ng di ako magsalita. "Hey... anong ginawa nila sayo? tell me?"

Sa mga talim ng mga titig niya sa akin habang tinatanong iyon ay parang gusto niyang pumatay ano mang oras na sabihin kong mayginawa silang masama sa akin.

"Damn it!" Pasigaw ngunit mahinang pagkakasinghal niya. "I want to kill him--."

"No." I cut him off. "Wala silang ginawang masama." Paliwanag ko at pilit siyang kumalma. "Why are you acting like this?" Wala sa sariling tanong ko.

'As if he do really care.'

Natigil siya sa naging katanungan ko at wala sa sariling nagtatanong din siya sa kanyang isipan ng kung ano at mukhang pati siya ay nagugulohan sa ginawa niya.

"I don't know." Sambit niya at di niya magawang tingnan ako sa mga mata na para bang iwas na iwas siyang masagi muli ng mata niya ang mga mata ko. "Weird." bulong niya sa sarili niya at itinanggal niya ang pagkakahawak ng kanyang mga kamay sa magkabila kong balikat. "Im sorry." sambit niya muli ng wala sa akin ang kanyang paningin... o kung para sa akin ba talaga iyong sorry niya... kaya di ko na din nagawang tumugon.

'He is acting weird.'

"Let's go..." sambit niya at patalikod niyang kinuha ang kamay ko. "Im taking you back." Wala sa sariling hinila niya ako upang simulan ang paghakbang ngunit agad naman siyang matigil ng wala sa sariling di ako nagpadala sa kanya. Wala sa sariling nilingon niya ako na parang nagtatanong kung bakit.

Bago ko pa man sabihin ang dahilan ko ay maraha kong idinulas ang kamay ko upang itanggal ang pagkakahawak niya sa mga kamay ko. Sa ganong paran ay nakuha niya dinakong titigan sa mga mata ko.

"I can't." Napapailing kong wika. "Kapag umuwi ako pabalik sa mundo ko... everything will be the same as empty." Patuloy kung nilabanan ang kanyang titig upang ipakita ko ang sinsero ko. "Wala akong babalikan doon... but there is a chance for me to bring back who is gone. I'm still holding on... sa sinabi mong ruby."

Sandaling nagkaroon ng kunting kaatahimikan at napatitig lang siya sa akin na parang hindi siya sang ayon sa akin.

"No... I just can't leave you with a total stranger." Nawawala sa sariling wika niya at napasabunot pa ang kaliwang kamay niya sa kanyang buhok at ang kanan naman niyang kamay ay naglakbay patungo sa kanyang batok. "Telling you about that ruby was a big mistake. There is no chances that you can take off that necklace from Gray. It's imposible--."

"At least i want to try." Pigil ko agad sa kanya. "Alam kong mahirap... pero masmahirap magsisi sa huli na wala akong nagawa kahit alam ko sa sarili kong mayparaan." Naging mahinahon kong pagpapaliwanag sa kanya. "And I can see chances for me to take that necklace off him."

"Of course." Mahinang bulong niya at blangkong nakatingin sa akin. "I need to go back."

'Di niya na ako hinintay pang magsalita at agad niya akong tinalikuran.