1965 » HS (on hold)

00.02

Λονδίνο 4/3/1965 4:32μ.μ.

Μια πιτσιλιά κόκκινου βρέθηκε ξαφνικά στον κίτρινο καμβά. Σήμερα η μέρα ηταν ανοιξιάτικη για πρωτη φορά, πράγμα παράξενο για τα δεδομένα της Αγγλίας. Κάποια χρωματιστά λουλούδια εμφανίστηκαν στον ομορφο κήπο του κ. Anderson, δίνοντας του κουράγιο να σηκωθεί το πρωί. Τι άλλο μπορεί να σου δώσει μια ανοιξιάτικη μέρα; Μα φυσικά έμπνευση και ευημερία.

Το πινέλο του γλιστρούσε στον πίνακα με ευκολία, ξεδιπλωνοντας όλες της αποχρώσεις της χαράς. Μικρά λουλούδια, μεγαλα δέντρα, χαμόγελα, πλάτυς ουρανός με γαλάζια χρωματα και ανοιχτα, αφρατα συννεφα. Μάλλον αυτό θα ηταν το αγαπημένο του πορτρέτο μέχρι στιγμής.

Ευχόταν κανένας να μην τον σταματούσε τώρα, όμως όπως παντα κανένας θεός δεν εκτελούσε τις επιθυμίες του.

Η πόρτα άνοιξε ξαφνικά, εμφανίζοντας μια ενδιαφερουσα παρουσια. Μεσαίου μεγέθους, κομψά τακούνια χτυπούσαν σταθερά το δάπεδο σε ανάλαφρα βήματα. Εκείνος δεν σηκωσε το βλέμμα του απο τον πίνακα, απλα αναστεναξε, εξετάζοντας τι έχει φτιαξει μέχρι στιγμης. Ηξερε ετσι και αλλιως ποιος ηταν.

Η εξαιρετικά γοητευτική γυναικα με μακρυά ξανθά μαλλια και ανοιχτόχρωμα γαλαζια ματια τον κοιτούσε εξεταστικα, χαμογελώντας αχνά βλέποντας τον πως ζωγραφίζει, όμως εκείνος δεν το είδε. Μπορεί να ηταν και ενα απο τα λιγα της χαμόγελα. Απο τα λιγα γλυκά χαμόγελα της γυναίκας του.

"Δεν ζωγραφίζεις εμένα πλεον;" μίλησε. Παρατηρώντας τα μακρυά του δάχτυλα πως τυλίγονταν γύρω απο το λεπτο πινέλο που κρατούσε.

Εκείνος ακόμα αφοσιωμένος στο έργο του κούνησε αρνητικα το κεφάλι του πριν απαντησει.

"Είπα να ζωγράφισε κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά δεν νομίζεις; Εχω δημιουργήσει πανω απο 20 πινακες σου" της είπε με ειλικρίνεια. Δεν ήθελε να ζωγραφίσει αυτή σήμερα, είχε κάτι πιο χαρούμενο. Μπορεί τα ματια της να ηταν τα πιο πανέμορφα και να τα αγαπούσε όσο τίποτα, αλλά τελευταια τα έβλεπε να αλλάζουν. Δεν του αρεζαν οι αλλαγές, ηταν σταθερός άνθρωπος, του αρεζε παντα να είναι σίγουρος, οι αλλαγές απο παιδι τον τρόμαζαν. Για αυτο κάθε φορά που το γαλαζια στα ματια της, γυρνούσαν σε φουρτουνιασμενο σκουρο μπλε απέφευγε να τα κοιτάξει.

"Αληθεια, τον τελευταιο δεν μου τον εδειξες. Εκείνον που ζωγραφιζες πριν μια εβδομαδα." τον είχε πετάξει εκείνον τον πινακα, δεν του άρεσε τελικά τίποτα πανω του. Δεν ήξερε τι να προσθέσει, δεν ηξερε τι να αφαιρεσει. Δεν είχε καν αλλη έμπνευση να τον ολοκληρώσει.