Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Αποκλεισμός

Ευτυχώς είναι Κυριακή γιατί δεν θα μπορούσα με τίποτα να δικαιολογήσω την απουσία μου από το σχολείο στη μαμά. Στην Κάιλι δεν είπα τι μάθαμε με τον Νίκολας για να μην κυνδυνεύσει.
Σήμερα θα συναντήσουμε τον κύριο Φίλιπς στην οικία του στο 1995, στην Αγγλία. Ήταν πολύ ξαφνιασμένος και ταυτόχρονα σοβαρός όταν πληροφορήθηκε τη έγινε.
Ντύθηκα και κατέβηκα για πρωινό στη κουζίνα. Η μαμά δεν δούλευε σήμερα και την είδα να πίνει τον καφέ της και να τσιμπάει από την ομελέτα που μας έφτιαξε.

-Καλημέρα, λέει ευδιάθετη.

Ισιώνω το μπλε φόρεμά μου και κάθομαι απέναντί της.

-Καλημέρα, μαμά, απάντησα.

Έβαλα λίγο χυμό και άρχισα να τσιμπολογώ την ομελέτα.

-Σκεφτόμουν σήμερα, να κάνουμε κάτι μαζί. Έχουμε καιρό να περάσουμε τη μέρα σαν κόρη-μαμά, λέει.

Αναστενάζω.
Και τι δεν θα έδινα να συμφωνήσω και να φύγω τώρα μαζί της. Μου έχει λείψει πολύ από τότε που έπιασε δουλειά σε αυτή την εταιρία. Ωστόσο, σε λιγότερο από 10 λέπτα θα είναι εδώ ο Νίκολας για να συναντήσουμε τον κύριο Φίλιπς.

-Μαμά, λέω και την κοιτάω, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ. Πραγματικά το θέλω, μα...θα έρθει από εδώ ο Νίκολας, σχεδόν ψιθυρίζω τα τελευταία.

Αυτή με κοιτάει σοβαρή. Πίνω αργά μία γουλιά καφέ και αφήνει το φλιτζάνι στο τραπέζι.

-Τι θα κάνετε; ρωτάει απλά.

Καταπίνω προσπαθώντας να βρω μία δικαιολογία.

-Θα...θα πάμε για πικνίκ. Σήμερα είναι τα γενέθλιά του, λέω.

Η μαμά, ανασηκώνει το φρύδι και ύστερα παίρνει μία έκφραση παραίτησης.

-Τέλος πάντων, δεν πειράζει. Άλλη φορά, αρκείται να πει.

Εκείνη τη στιγμή νιώθω πως είμαι η χειρότερη κόρη όλου του κόσμου. Ταυτόχρονα ακούγεται η κόρνα από το αυτοκίνητο του Νίκολας.
Σηκώνομαι και της δίνω ένα φιλί, ενώ τη τελευταία στιγμή της λέω:
-Το βράδυ σε περιμένει μία έκπληξη.

Με κοιτάει δύσπιστα.

-Εντάξει. Πες τον κύριο "Χρόνια πολλά και από εμένα, λέει.

-Τι;...Ω! Φυσικά, απαντάω και φεύγω.

Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο ο Νίκολας μου δίνει ένα φιλί και ξεκινάει για ένα μοναχικό μέρος.

-Τι συμβαίνει;, με ρωτάει καθώς τηλεφωνώ.

Κλείνω ένα τραπέζι στις 9 απόψε στο αγαπημένο εστιατόριο της μαμάς και το κλείνω.

-Επανορθώνω επειδή είμαι μία κακιά κόρη, λέω.

Αυτός, με κοιτάει περίεργα αλλά αρκείται με το να χαμογελάσει ελαφρώς.

Σταματάει το αυτοκίνητο σε ένα στενό και βγαίνουμε. Παρατηρώ πως φοράει τη δερμάτινη στολή του. Είναι τόσο όμορφος με αυτήν. Ανοίγει μία πύλη και περνάμε μέσα. Πέφτουμε σε ένα ιπτάμενο χαλί και είμαι για μία ακόμη φορά έκπληκτη με αυτή τη μαγεία.

-Ελπίζω να βρούμε κάποια λύση, λέει ο Νίκολας.

Του πιάνω το χέρι και μπαίνω στην αγκαλιά του.

-Όλα θα πάνε καλά, τον καθησυχάζω.

Το χαλί φτάνει στη πόρτα με τη χρονολογία 1995, αλλά τη τελευταία στιγμή κάνει αναστροφή και επιστρέφει στο παρόν. Μας πετάει έξω.

-Στο καλό!, φωνάζει ο Νίκολας και χτυπάει ένα τενεκεδάκι από το θυμό του.

-Μα τι συμβαίνει; ρωτάω,γιατί μας πέταξε έξω;

Ο Νίκολας αναστενάζει καθώς με κοιτάει σοβαρός.

-Ο Φίλιπς μπλόκαρε την πόρτα για να μην μπούμε, με πληροφορεί.

-Μα γιατί; συνεχίζω ανήσυχη.

-Αυτό το κάνει μόνο όταν....κινδυνεύει, λέει και το βλέμμα του κυριεύεται από τρόμο.