Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Το Παρίσι

-Σταμάτα τις ασυναρτισίες Μάλκομ, τον διακόπτει η Βιβίνα.

Ο κύριος Φίλιπς αγνοώντας το περιστατικό σηκώνεται ξανά όρθιος.

- Καλύτερα να ξεκινήσουμε, λέει με γαλήνιο βλέμμα. Το κορίτσι από εδώ έχει αφόριτους πονοκεφάλους όταν βρίσκονται γύρω πνεύματα. Υπολογίζω σε ακτίνα περίπου τριών χιλιομέτρων μπορεί και παραπάνω, τη στιγμή που ο Φοίνικας αδυνατεί να προσδιορίσει τη θέση παρά μόνο το χρονικό χώρο.

Όλοι τον παρακολουθούν με δέος. Μόνο την τελευταία στιγμή συνειδιτοποιώ πως μιλάει για εμένα και σφίγγεται το στομάχι μου.

-Αυτό είναι πραγμάτικα υπέροχο αλλα πρέπει να το μελετήσουμε εξονυχιστικά. Μπορεί να είναι επικύνδινο. Ο τελευταίος ανιχνευτής εμφανίστηκε πριν πολλά χρόνια, συμπληρώνει η Βιβίνα.

-Είναι πολύ τρελό όλο αυτό, ξανά λέει ο Μάλκομ, δεν μπορούμε να ρισκάρουμε και να εμπιστευτούμε ένα ανίδεο παιδί για κάτι τόσο σημαντικό.

-Θα σε παρακαλούσα να μην φέρεσε τόσο απερίσκεπτα και αγενή Μάλκομ, λέει με σοβαρό ύφος ο κύριος Φίλιπς.

-Δεν έχεις δικαίωμα γραμματέα της δεκάρας!, αναφωνεί ο Μάλκομ.

-Ωωω πάψε πια!, φωνάζει ο Νίκολας που δεν έχει μιλήσει από την αρχή, είσαι τόσο σκουριασμένος που δεν αναγνωρίζεις το σωστό από το λάθος. Σε προειδοποιώ μην αποκαλέσεις ξανά έτσι το Φίλιπς γιατί θα γίνει χαμος.

Είναι πραγματικά τρομακτικός και δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο υπερβολικός για χάρητου κύριου Φίλιπς. Πρώτη φορά φέρεται έτσι για κάποιον. Ωστόσο, από την αρχή θα πίστευε κανείς πως ο κύριος Φίλιπς είναι πατέρας του Νίκολας. Η συμπεριφορά του καθενός μεταξύ τους είναι τόσο καλή, σχεδόν τρυφερή.

-Εντάξει ας το διαλύσουμε, λέει η Βιβίνα και όλοι σηκώνονται από τις θέσεις τους. Ο Μάλκομ ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα στον Νίκολας και αποχωρεί.

Η αίθουσα αδειάζει και μένουμε μόνο εγώ, ο Νίκολας, ο κύριος Φίλιπς και η Βιβίνα. Ο κύριος Φιλίπς μιλάει παράμερα με τον Νίκολας και η Βιβίνα με πλησιάζει.

-Αγνόησε τον Μάλκομ. Απλώς ανησυχεί υπερβολικά, μου λέει γλυκά.

-Δεν πειράζει, αλήθεια. Έχω φρικάρει και εγώ με όλα αυτά. Μέσα σε δύο μέρες άλλαξε όλη μου η ζωή, απανταω παίζοντας με το στρίφωμα του φορέματός μου.

-Το καταλαβαίνω απόλυτα. Οι ικανότητες, όμως, που μπορεί να έχεις είναι απίστευτες και ίσως είσαι το καλύτερο μας όπλο απέναντι στο βασίλειο των πνευμάτων.

-Πως;! λέω έκπληκτη. Με θεωρουν, δηλαδή, απλώς ένα όπλο;

Ο Νίκολας με διακόπτει καθώς με πιάνει απαλά από τον ώμο. Το άγγιγμα ηρεμεί τον θυμό που επρόκειτο να έβγαζα.

-Πρέπει να φύγουμε. Ο Φίλιπς έχει μόα δουλειά εδώ, οπότε θα περιμένουμε κάνοντας μία βόλτα στο Παρίσι, λέει.

Το πρόσωπό του δεν δείχνει τίποτα ωστόσο καταλαβαίνω πως είναι ήρεμος σε σχέση με πριν. Κατανεύω και τον ακολουθώ. Αγνοώντας τη Βιβίνα.

Μπαίνουμε στον ανελκυστήρα και φεύγουμε από το κτίριο. Βγαίνοντας έρχομαι αντιμέτωπη με το απαλό αεράκι που κουβαλάει ποταμίσιο άρωμα και μυρωδιές από ζεστά και φρέσκα γλυκά.
Κλείνω τα μάτια και αφήνω τις σκέψεις να με περικυκλώσουν. Τώρα πια είναι όλα διαφορετικά. Δεν ξέρω τι είμαι ικανή να κάνω και φυσικά, δεν μπορώ να εμπιστευτώ τον οποιονδήποτε. Έχω να δω την Κάιλι αρκετές ώρες τη στιγμή που περνούσαμε όλη τη μέρα μαζί. Η μαμά μου θα έχει φρικάρει γιατί πρώτη φορά λείπω τόσες ώρες από το σπίτι. Μπορεί να της αρέσει κιόλας, αλλά αν μάθει το λόγο θα νομίζει πως τρελάθηκα.

-Θα έρθεις;, ακούω μία φωνή και βλέπω τον Νίκολας πάνω σε μία μαύρη μεγάλη μηχανή.

Η καρδιά μου χάνει ένα χτύπο βυθίζοντας το βλέμμα μου στο καταγάλανο και διαπεραστικό δικό του.

-Απορώ που βρίσκεις όλα αυτά τα μεταφορικά μέσα, λέω καθώς ανεβαίνω από πίσω του.

-Είναι μυστικό, απαντάει και μου παίρνει τα χέρια για να τα ακουμπήσει στη μέση του. Ανατριχίαζω ελαφρά με αυτή του τη κίνηση.

Βάζει μπρος τη μηχανή και ξεκινάμε.

-Που πάμε; ρωτάω.

-Κάπου ωραία, απαντάει λακωνικά.

Μου φαίνεται ή ο Νίκολας αλλάζει;;;

Θα το δουμε στα επόμενα κεφάλαια.

Αν σας άρεσε αστεράκι και σχόλιο!!!!!♡♡♡♡