Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Η αλήθεια

Νίκολας. Υπέροχο όνομα.

-Κυνηγός τι; ρωτάω και νιώθω να λιποθυμώ από το σοκ όλων αυτών.

-Λοιπόν, ας τα πάρουμε από την αρχή, λέει ο κύριος Φίλιπς. Πρώτον ήρθες εδώ από μία πύλη χρόνου η οποία σε μετέφερε στο 1975. Δηλαδή εδώ. Υπάρχουν πολλοί κυνηγοί πνευμάτων. Ταξιδευούν στο χρόνο και σκοτώνουν πνεύματα σαν αυτό που είδες πριν.

-Ω Θεέ μου! Μα τι είναι όλα αυτά που μου λέτε; σχεδόν ουρλιάζω. Και εγώ τι ρόλο παίζω;

Ο κύριος Φίλιπς και ο Νίκολας παραμένουν ατάραχοι. Ο Νίκολας μετακινεί το βάρος του από το ένα πόδι στο άλλο και συνεχίζει να μας κοιτάει με σκοτεινό βλέμμα.

-Αυτό είναι το θέμα, λέει ο κύριος Φίλιπς, δεν ξέρουμε. Ο Φοίνικας μας ειδοποίησε πως υπάρχει πνεύμα και εκείνη τη νύχτα πήγε ο Νίκολας στο σπίτι σου. Αλλά ήταν το μενταγιόν και όχι εσύ.

Θυμάμαι εκείνο το γεγονός και μαθαίνω, επιτέλους τι είχε συμβεί στη πραγματικότητα. Αλλά σοκάρομαι μόλις συνειδητοποιώ πως είχα πάνω μου έναν δαίμονα σαν αυτόν που είδα στις τουαλέτες. Ω Θεέ μου! Ξέχασα και την Κάιλι και τη μαμά μου! Θα έχουν φρικάρει που έχω εξαφανιστεί. Και σαν να μην έφταναν αυτά έχω τόσες αναπάντητες ερωτήσεις, ενώ δεν ξέρω καν τη με θέλουν εδώ.

- Πραγματικά, νομίζω πως εγώ δεν έχω σχέση με όλα αυτά και πρέπει να φύγω, λέω και σηκώνομαι από την καρέκλα, αλλά εκείνη τη στιγμή με πιάνει ένας τρομερός πονοκέφαλός που με παραλύει. Πέφτω ξανά στη καρέκλα και βάζω ρο χέρι μου στο κεφάλι μου. Βγάζω μία πνιχτή κραυγή.

-Φίλιπς δες εκεί, ακούω τον Νίκολας να λέει στο κύριο Φίλιπς και να δείχνει κάπου έξω από το παράθυρο.
Εκείνη τη στιγμή το παράθυρο διαλύεται και πηδάει μέσα ένα τέρας αν αυτό που είδα στις τουαλέτες. Ο πονοκέφαλος αυξάνεται και δίνει τη θέση του σ'ένα βουητό που με κάνει να πέσω στα γόνατα. Δεν έβλεπα τίποτα. Μπορεί να πέρασαν ώρες ή και λίγα λεπτά μέχρι που ένιωσα χέρια να με σηκώνουν. Ο πονοκέλος εξαφανίστηκε όπως και το βουητό.

Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω ένα χάος. Όλο το γραφείο έχει σχεδόν διαλυθεί και ο Νίκολας στέκεται απένατί μου κρατώντας το σπαθί.

-Είναι απίστευτο!, αναφωνεί ο κύριος Φίλιπς που κάθεται δίπλα μου. Άντρεα, πόσες φορές σε έχει πιάσει πονοκέφαλος;

Τον κοιτάω ανασηκώνοντας τα φρύδια και αρχίζω ναα σκέφτομαι.

-Τη νύχτα που μου επιτέθηκε ο Νίκολας, στη καφετέρεια και...σταματάω γουρλώνοντας τα μάτια. Πετάγομαι όρθια και τους κοιτάω τρομαγμένη.

-Οχι, όχι! Αποκλείεται. Όλααυτά είναι θεότρελα. Εσείς είστε θεότρελοι, αναφωνώ.

-Απλώς σταμάτα και άκουσε τον.

Κοιτάω τον Νίκολας. Μιλάει μετά από πολύ ώρα και νιώθω πραγματικά εκνευρισμένη με την αναιαθησία του.

-Όταν σου έρχεται πονοκέφαλος, εμφανίζονται πνέυματα. Πρέπει να είσαι κάτι σαν ανιχνεύτρια, λέει ο κύριος Φίλιπς.

-Πρέπει να γυρίσω σπίτι μου. Είναι τρελό και...

-Σου υπόσχομαι ότι θα γυρίσεις αν μας ακούσεις για λίγο.Ο κύριος Φίλιπς με κοιτάει σχεδόν ικετευτικά.

Εδώ που έφτασα τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί; Κατανεύω απρόθυμα.
Ο κύριος Φίλιπς πετάγεται χαρούμενος και αφού ανοίξει μία πύλη χρόνου στο τοίχο με κάνει νόημα να περάσω.

-Δεν γίνεται να μιλήσουμε σε αυτό το αχούρι. Πρώτα η κυρίες, λέει και ετοιμάζομαι να κατρακυλήσω ξανά. Προς έκπληξή μου, όμως  βρίσκομαι μέσα σε ένα κιόσκι φτιγμένο με απαλό ξύλο βαμμένο σε λευκή απόχρωση.

-Μα η προηγούμενη πύλη ήταν διαφορετική, λέω έκπληκτη.

-Όλες οι πύλες είναι διαφορετικές.Εσύ επιλέγεις πως τη θέλεις. Πως θες να ταξιδέψεις. Όλες αυτές οι πόρτες που βλέπεις είναι διάφορα χρονικά γεγονότα, λέει και κοιτώ με δέος.

Ο Νίκολας μένει πίσω μας με το ίδιο απαθές βλέμμα.

-Που πάμε;ρωτάω.

-Στην εποχή σου, απαντάει ο κύριος Φίλιπς.

Έχω τόσα πολλά να γράψω που αν συνέχιζα αυτό το κεφάλαιο θα ξημερώναμε!

Αστεράκι και σχόλιο!!♡♡