Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Τα νέα

Μετά από δύο ολόκληρες ημέρες ο κύριος Φίλιπς έστειλε μήνυμα στον Νίκολας να τον επισκεφθούμε στο κεντρικό κτίριο.

Είχα αγχωθεί κάπως. Έμαθα πως εκεί βρίσκεται το Συμβούλιο, ο Φοίνικας και άλλοι κυνηγοί πνευμάτων. Ένας τσούρμο δηλαδή, τρελών.

Χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Ευτυχώς έλειπε η μαμά γιατί αν έβλεπε τον Νίκολας, το μυαλό της θα ταξίδευε αλλού.

Κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες και ανοίγω την πόρτα. Ο Νίκολας φοράει μαύρα ρούχα και δερμάτινο μπουφάν. Σηκώνει το φρύδι του καθώς με αντικρίζει.

-Τι; λέω. Ίσως δεν ήταν καλή επιλογή το γκρι φόρεμα με τις μπότες με το τακούνι.

Χωρίς να μου απαντήσει και παίρνοντας ξανά την πέτρινη έκφραση του κοιτάει γύρω και ύστερα ανοίγει μία χρονική πύλη.

Ακόμα με συναρπάζει ο τρόπος που γίνεται αυτό. Πέρνάμε μέσα και βρισκόμαστε σε μία όμορφη κόκκινη γόνδολα. Κοιτάω γύρω μου έκπληκτη. Ο κύριος Φίλιπς είπε πως η κάθε πύλη και ο τρόπος που θα ταξιδέψεις μέσα της διαφέρει. Αλλά γόνδολα;!

Κοιτςω τον Νίκολας και θυμός με πλημμυρίζει βλέποντας την ίδια ηλίθια έκφρασή του.

-Θεέ μου ταξιδεύουμε με γόνδολα και εσύ έχεις αυτή την ηλίθια έκφραση!, ξεσπάω.

-Τι εννοείς;, ρωτάει αδιάφορα.

-Ωω, μην κάνεις τον ανήξερο. Δεν χαμογελάς ποτέ σου; Δεν χαίρεσαι ή δεν ενθουσιάζεσαι με κάτι;

Δεν απαντάει. Απλώς στέκεται σαν παγοκολώνα κοιτώντας μπροστά. Εκείνη τη στιγμή κουνάω απότομα τη γόνδολα με αποτέλεσμα να ταρακουνηθούμε επικίνδυνα.

-Μα τι κάνεις;

-Σε ξυπνάω, απαντάω και ξανά κουνάω τη βάρκα. Χαμογελάω ελαφρά βλέποντας τον να γουρλώνει τα μάτια και μα τσιτώνεται.

-Σταμάτα τώρα! Πρέπει να φτάσουμε γρήγορα. Δεν είσαι μωρό, φωνάζει.

Σταματάω απότομα και τον κοιτάω με βλέμμα που πετάει φωτιά. Πόσο πιο απαίσιος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος; Ναι, εντάξει, δεν με συμπαθεί και φαίνεται. Το συναίσθημα είναι αμοιβαίο. Αλλά τουλάχιστον θα μπορούσε να έχει την ευγένεια να φέρεται καλύτερα και όχι σαν κόπανος.

Γυρίζω και βλέπω μία πόρτα να ανοίγει και φως να μας περικυκλώνει. Κλείνω τα μάτια μου και σε δευτερόλεπτα βρίσκομαι σε ένα μεγάλο χώρο σαν αίθουσα αναμονής. Στη μέση υπάρχει ένα μεγάλο σαλόνι με λευκούς καναπέδες και πιο πέρα δύο γραφεία από σκούρο ξύλο. Τριγύρω υπήρχαν μεγάλα βάζα που ακουμπούσαν στο πάτωμα από λευκό μάρμαρο και ήταν γεμάτα από λουλούδια που μοσχοβολούσαν.

-Γεια σου Άντρεα, ακούω μία φωνή πίσω μου και γυρίζω να δω ποιος είναι. Ο κύριος Φίλιπς στέκεται δίπλα στον Νίκολας κρατώντας μία στοίβα χαρτιά. Όπως πάντα φοράει ένα μαύρο κοστούμι και παρόλ' αυτά δείχνει πολύ γλυκός και προσιτός. Χαμογελάω και ανταποδίδω τον χαιρετισμό.

Δεν φαίνεται κανείς άλλος τριγύρω εκτός από μία κυρία που μάλλον είναι γραμματέας και κάθεται σε ένα μικρό γραφείο στο βάθος.

-Σε ποια χρονολογία είμαστε;, ρωτάω περίεργη.

-Βασικά είμαστε στο παρόν απλώς βρίσκεσαι στο Παρίσι, απαντάει ο κύριος Φίλιπς με μάτια που λάμπουν.

Μένω με το στόμα ανοιχτό και δεν μπορώ να πιστέψω πως βρίσκομαι στο Παρίσι. Θα έδινα τα πάντα για να ταξιδέψω σ' αυτή τη πόλη και αν το μάθαιναν η μαμά και η Κάιλι θα έκαναν σαν τρελές. Πόσο μου λείπουν.

-Χαίρομαι που σου άρεσε. Περίμενε να ανεβούμε στον τέταρτο όροφο για να δεις τη θέα, συνεχίζει ο κύριος Φίλιπς καθώς κατευθυνόμαστε προς έναν μεγάλο ανελκυστήρα και μπαίνουμε μέσα.

-Δεν έχει και πολύ κόσμο για κεντρικά γραφεία. Που είναι όλοι;

Ο κύριος Φίλιπς χαμογελάει σχεδόν πονηρά καθώς διορθώνει τα χαρτιά που κρατάει και μου ρίχνει ένα βλέμμα.

-Όλα τα στελέχη βρίσκονται στην αίθουσα συσκέψεων. Περιμένουν να σε δουν. Να δουν την πρώτη ανιχνεύτρια μετά από χίλια χρόνια!

Νέο κεφάλαιο!!! Αστεράκι και σχόλιο!!!

Στη φωτό τα κεντρικά γραφεία των κυνηγών πνευμάτων.