Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Τα συμπτώματα

"Το μπλε ή το κόκκινο;"με ρωτάει η Κάιλι καθώς βάζει πάνω της μία το ένα φόρεμα και μία το άλλο στο καθρέπτη του δοκιμαστήριου.

"Δεν ξέρω"απαντάω αδιάφορα και κοιτάω έξω από τη βιτρίνα.

"Άντρεα! Αν δεν θες να έρθεις πες το μου"

Την κοιτάω και αναστενάζω.

"Θέλω να έρθω απλώς...να...δεν έχω ξαναπάει σε χορό και γενικώς νιώθω έξω από τα νερά μου".

Αυτή αφήνει τα φορέματα και κάθεται δίπλα μου. Μου πιάνει απαλά το χέρι και με κοιτάει με μία έκφραση συμπόνιας.

"Ωωω, γλυκούλα μου. Μην ανησυχείς. Είναι απλώς ένας χορός. Δες το σαν μία ευκαιρία να χαλαρώσεις και να γνωρίσεις καινούργια παιδιά"

"Μα Κάιλι αυτό με τρομοκρατεί" της λέω.

"Δεν χρειάζεται. Άντρεα, ξύπνα! Κοντεύεις να αποφοιτήσεις και είσαι σαν παιδί πρώτης δημοτικού!" αναφωνεί περισσότερο με καλοπροαίρετο τρόπο παρά σαν να βαρέθηκε αυτή τη κατάσταση.

Έχει δίκιο, όμως. Η ζωή μου παραείναι ήσυχη. Σχολείο, σπίτι, προπόνηση κολύμβησης, διάβασμα και πάλι σχολείο. Ίσως είναι καιρός να δοκιμάσω και κάτι καινούργιο. Κάτι που θα με απελευθερώσει. Ωστόσο οτιδήποτε άγνωστο συνεπάγεται και με το φόβο του να το γνωρίσεις. Μόνο που εγώ  έχω φρικάρει! Για ό,τι ξέρω περί χορών τα οφείλω στα μυθιστορήματα που διαβάζω και φυσικά, δεν τα έχω βιώσει εγώ. Τώρα όμως, ήρθε και η σειρά μου.

"Σήκω και βρες φόρεμα. Εγώ διαλέγω το κόκκινο" λέει η Κάιλι και φεύγει από δίπλα μου.

Αναστενάζω και αφού σηκωθώ αρχίζω να βηματίζω μέσα στους ατελείωτους διαδρόμους από πολύχρωμα φορέματα για όλες τις περιστάσεις.

Μετά από 5 ώρες....

Είναι πολύ ωραίο,τελικά. Ούτε προκλητικό αλλά ούτε και παιδικό. Απλώς είναι...εγώ. Κοιτάω το είδωλό μου στον ολόσωμο καθρέπτη. Το φόρεμα είναι στο χρώμα της πικραλίδας, μέχρι το γόνατο και με λεπτές τιράντες που σχηματίζουν χ στην πλάτη μου ενώ τα κατάμαυρα μαλλιά μου είναι πιασμένα σε ένα χαλαρό σινιόν .

''Τονίζει το λαιμό σου''παρατηρεί η Κάιλι για το σινιόν.

''Νομίζω πως δεν μου ταιριάζει όλο αυτό''

''Βλακείες! Απλώς χαλάρωσε και πάμε να διασκεδάσουμε. Θα σε περιμένω στο σαλόνι'' λέει και φεύγει.

Κοιτιέμαι για μία ακόμη φορά. Το βλέμμα μου πέφτει στο μενταγιόν που συνεχίζει να είναι μπλε. Δεν μπορώ να εξηγήσω πως έγινε αυτό. Ίσως από την αρχή να είχε τέτοιο χρώμα και όχι μαύρο όπως το είχα προσέξει. Μα και έτσι να είναι, έχω αχρωματοψία; Εκείνη τη στιγμή με πιάνει πονοκέφαλος και μία ζαλάδα. Ακουμπάω ελαφρά στον τοίχο και  κλείνω τα μάτια παίρνοντας βαθιές ανάσες. Ίσως είναι από το άγχος μου. Απλώς πρέπει να ηρεμήσω, λέω στον εαυτό μου και μέσα σε ένα λεπτό ο πονοκέφαλος έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Καλύτερα να πηγαίνω γιατί όσο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο θα εμφανίζω διάφορα τρελά.

''Το μικρό μου κοριτσάκι έγινε μία πανέμορφη κοπέλα''αναφωνεί η μαμά βλέποντας με να πλησιάζω αυτήν και την Κάιλι. Με αγκαλιάζει σφιχτά και με βγάζει μία φωτογραφία.

''Εντάξει μαμά. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο'' λέω.

''Μα φυσικά και είναι λουλούδι μου. Μπορεί να γνωρίσεις κάποιο ωραίο παιδί εκεί''απαντάει και μου κλείνει το μάτι.

Στριφογυρίζω τα μάτια κοκκινίζοντας και αφού αρπάξω το χέρι της Κάιλι, βγαίνουμε από το σπίτί.

Το γυμναστήριο του σχολείου όπου γίνεται ο χορός είναι κατάμεστο. Υπάρχουν παντού χρωματιστά φαναράκια, πάγκοι με ποτά και δυνατή μουσική. Όλα τα παιδιά χορεύουν, συζητούν ή απλώς κοιτάνε ενώ υπάρχουν και κάποια άλλα τα οποία δεν είναι από το δικό μας σχολείο. Όλος ο χώρος θυμίζει αυλή μεγάλης έπαυλης παρά ένα ταπεινό σχολείο.

Νιώθω τη ζαλάδα και τον πονοκέφαλο να επιστρέφουν.

''Είσαι καλά;''με ρωτάει η Κάιλι ανήσυχη.

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι και προσπαθώ να της χαμογελάσω.

''Εντάξει. Να δεις που θα περάσουμε υπέροχα. Πάω να φέρω κάτι να πιούμε''λέει και κατευθύνεται προς τον πάγκο με τα ποτά.

Ελπίζω να σας άρεσε!! Γράφω μικρά κεφάλαια για να υπάρχει αγωνία αλλά το επόμενο σας διαβεβαιω πως θα έχει πολλή δράση!!! Αστεράκι και σχόλιο!!