Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Κάτι διαφορετικό

Φτάνοντας στα κεντρικά γραφεία παίρνουμε τον ανελκυστήρα για να ανεβούμε στον τέταρτο όροφο.

-Γιατί το έκανες αυτό; ρωτάω τον Νίκολας χωρίς να τον κοιτάω.

Έρχεται πιο κοντά μου.Το καταλαβαίνω απο τη ζεστασιά που εκπέμπει το κορμί του.

-Ποιο;
-Με φίλησες, Νίκολας, μην κάνεις πως όλο αυτό δεν ήταν κάτι.
-Δεν έκανα κάτι τέτοιο. Ξέρω τι έγινε και το ήθελα.

Η καρδιά μου χάνει ένα χτύπο με αυτά του τα λόγια.

-Μα, ήσουν ακοινώνητος, ξεροκέφαλος, ξινός. Πως γίνεται όλο αυτό; τον ρωτάω με σχεδόν απελπισμένο τόνο.

Αυτός χαμογελάει ελαφρά. Δεύτερη φορά που το κάνει και νιώθω πως μάλλον έχω ένα κλώνο του αληθινού Νίκολας δίπλα μου.

-Θα σου εξηγήσω όταν γυρίσουμε σπίτι. Τώρα... ας πούμε πως δεν είναι η κατάλληλη ώρα, λέει και ο ανελκηστήρας σταματάει.

Μόλις ανοίγουν οι πόρτες έρχόμαστε αντιμέτωποι με τον κύριο Φίλιπς και τη Βιβίνα. Ανασηκώνουν και οι δύο τα φρύδια βλέποντάς με. Κοκκινίζω συνειδητοποιώντας πως είμαι ακόμα μούσκεμα, ξυπόλυτη και γεμάτη χώματα.

-Εεε γλίστρησα σε μία λακκούβα, λέω ψέματα.

Νιώθω το χέρι
του Νίκολας στη μεση μου και αμέσως γεμίζω με θάρρος. Αυτοί αγνοούν το γεγονός.

-Παιδιά πρέπει να πηγαίνουμε αλλά θα επιστρέψουμε για να κάνουμε το τεστ, λέει ο κύριος Φίλιπς και ανοίγει μία πύλη στο  απέναντι τοίχο.

-Τεστ; ρωτάω.

-Μην ανησυχείς γλυκιά μου θα μάθεις σύντομα λέει η Βιβίνα καθώς μπαίνουμε στη πύλη και εξαφανιζόμαστε.

Μετά από δύο ώρες...

Ξύπνησα στο ζεστό κρεβάτι μου. Φορούσα ενα καθαρό θαλασσί φόρεμα και τα μαλλιά μου ήταν πιασμένα σε μία χαλαρή πλεξούδα.

-Ξύπνησες χρυσό μου; βλέπω τη μαμά μου να έρχεται στο δωμάτιο με ενα ποτήρι χυμό.

-Πως βρέθηκα εδώ; ρωτάω αμέσως και σηκωνομαι όρθια.

Η μαμά σμίγει παραξενεμένη τα φρύδια.

-Ένα όμορφο αγόρι σε έφερε σηκωτή. Είπε πως κοιμήθηκες στο αυτοκίνητο στο γυρισμό. Ομόλογω πως ήταν κούκλος αλλά που ήσουν Άντρεα;

Ωχ! Δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η συζήτηση. Και δεν πιστεύω πως με έφερε ως εδώ ο Νίκολας και μάλιστα αγκαλιά. Θεέ μου νιώθω να κοκκινίζω μπροστά στη μαμά. Αυτή σταυρώνει τα χέρια στο στηθος και συνεχίζει να με κοιτάει.

-Λοιπόνθα μου πεις; λέει ανυπόμονα.

-Θα σου πω αλλά όχι τώρα. Πρέπει να πάω κάπου αλλά σου υπόσχομαι πως θα γυρίζω πριν φύγεις για δουλειά, λέω και βγαίνω από το δωμάτιο τρέχοντας.

Πρέπει να παω στον Νίκολας. Πρέπει να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα όπως το φιλί μας και αν σημαίνει κάτι γι' αυτόν.

Φοράω γρήγορα τα παπούτσια μου και το παλτό μου και βγαίνω έξω. Έχει πάρα πολύ κρύο αλλά αρχίζω να τρέχω. Δεν πιστεύω πως παράτησα τα πάντα για ένα αγόρι και έναν νέο, περίεργο κόσμο. Έχω να μιλήσω στη Κάιλι δύο μέρες, έχασα ένα μάθημα κολύμβησης και είδα τη μαμά μου μετά από μία μέρα.

Φτάνω στο σπίτι του. Επικρατεί ησυχία. Χτυπάω τη πόρτα αλλά δεν μου ανοίγει.

-Νίκολας, είσαι μέσα; φωνάζω.

Χτυπάω λίγο πιο δυνατά και η πόρτα ανοίγει μόνη της....

Θα σας αφήσω σε αγωνία. Αν σας άρεσε πατήστε αστεράκι παρακαλώ♡♡