Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Μία νέα πραγματικότητα

Ένας κόμπος στο λαιμό μου με εμποδίζει να αναπνεύσω. Το στομάχι μου σφίγγεται καθώς ο ανελκυστήρας σταματάει και αρχίζουμε να βηματίζουμε σε ένα τεράστιο διάδρομο που από τη μία πλευρά έχει μεγάλα παράθυρα με θέα όλο το Παρίσι.

Το Συμβούλιο περιμένεινα με δει. Θεέ μου, λες και είμαι κανένα πείραμα. Στη πραγματικότητα δεν ξερω ούτε εγώ για τι είμαι ικανή. Ωστοσο, παρά το άγχος και την αγωνία, είμαι και νευριασμένη γιατί κανείς δεν μς ρώτησε για το τι θέλω εγώ. Δική μου είναι η ζωή και μεσα σε δύο μέρες έχω ακούσει άπειρες διαταγές και καθόλου εξηγήσεις.

Ρίχνοντας μιά ματιά έξω από τα παράθυρα, η θέα με γαληνεύει. Το Παρίσι είναι εκπληκτικό και σαγηνευτικό μέρος. Όλα τα κτίσματα είναι αρχιτεκτονικά και αισθητικά εναρμονισμένα. Ο πύργος του Άιφελ αγνοφαίνεται μεγαλόπρεπος ακόμα και αν κάποιοι λένε πως είναι ένα μάτσο σίδερα.

Φτάνουμε μπροστά σε μία μεγάλη πόρτα. Η καρδιά μου κάνει αγώνα δρόμου. Αριστερά και δεξιά μου βρίσκονται ο κύριος Φίλιπς και ο Νίκολας αντίστοιχα. Ένιωθα ωστόσο, τόσο μόνη και ανυπεράσπιστη σε όλο αυτό. Ο κύριος Φίλιπς ανοίγει τη πόρτα και περνάμε μέσα.

Στη μέση της αίθουσας υπάρχει ένα τεράστιο τραπέζι και γύρω του καμιά εικοσαριά κύριοι και κυρίες, όλοι πάνω από τα σαράντα με επίσημα ρούχα και σοβαρό ύφος. Είκοσι μάτια γυρίζουν και με καρφώνουν ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ!

-Καλή σας μέρα. Σας παρουσιάζω την Άντρεα, την ανιχνεύτριά μας, ανακοινώνει ο κύριος Φίλιπς.

Ξεροκαταπίνω και κοιτάω τα πόδια μου από την αμηχανία. Νιώθω ένα χέρι να αγγίζει το δικό μου. Κοιτάω έκπληκτη αυτά τα υπέροχα απαλά και ταυτόχρονα δυνατά δάχτυλα. Με μάτια που λάμπουν τον κοιτάζω. Ο Νίκολας κοιτάει μπροστά αλλά το ξέρει πως τον καρφώνω. Σφίγγει το σαγόνι του και μου αφήνει το χέρι.

Ω, Θεέ μου! Τι ήταν αυτό; Μου κράτησε χέρι ο Νίκολας. Αυτό το αγόρι που μου φέρεται
σαν κόπανος και παραλήγω να με σκοτώσει. Νιώθω το χέρι μου ζεστό από την επαφή και κοκκινίζω. Για κάποιο λόγ αυτή η στιγμή μου έδωσε θάρρος.

-Κάθισε καλή μου, λέει μία κυρία που κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού. Φοράει λευκό φόρεμα με αυστηρό κόψιμο στο λαιμό και μέχρι το γόνατο. Δεν πρέπει να είναι πάνω από σαράντα πέντε. Μου θυμίζει λίγο τη μαμά μου.

Ο κύριος Φίλιπς μου δίνει μία καρέκλα και κάθεται δίπλα μου. Ο Νίκολας προτιμάει να σταθεί ακουμπώνταςστον τοίχο.

-Συγκεντρωθήκαμε όλοι εδώ για ένα υψίστης σημασίας θέμα, λέει η κυρία που μου μίλησε πριν. Άντρεα, αρχικά το όνομά μου είναι Βιβίνα και είμαι επικεφαλής του Συμβουλίου.

-Όλο αυτό είναι μία τρέλα, αναφωνεί ένας χοντρός κύριος με μουστάκι από τη δεξιά μεριά του τραπεζιού.

Ωραία ξεκινήσαμε από ότι φαίνεται και εγώ το μόνο ππυ νιώθω είναι το άγγιγμα του Νίκολας.