Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Μην μιλάς

Κοιτιόμαστε έτσι για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Ύστερα απομακρύνεται απότομα.

-Τι...τι είπες; λέω σχεδόν ξέψυχα.

Δεν απαντάει. Πιάνει με τα δαχτυλά του τους κροτάφους του και κλείνει τα μάτια. Βλέπω τα χέρια του να τρέμουν. Κάτι μέσα μου αλλάζει. Είναι έντονο και δεν μπορώ να το αποτρέψω.

-Νίκολας!, φωνάζω. Θα μου πεις για μία φορά κάτι ξεκάθαρο. Δεν αντέχω άλλο τα μισόλογα και τις αμφιβολίες σου. Μου έχεις κάνει τη καρδιά περιβόλι και έτσι μου έρχεται να σε χαστουκίσω αυτη τη στιγμή.

Είμαι βρεγμένη, γεμάτη χώματα και τρέμω. Νιώθω κάτι επίμονα δάκρυα στα μάτια μου αλλά δεν τα αφήνω να πέσουν και επιπλέον αυτό το ξεροκέφαλο αγόρι συνεχίζει να με αγνοεί ταξιδεύοντας στον κόσμο του.

-Πάμε να φύγουμε, λέει κάποια στιγμή και αρχίζει να περπατάει.

-Δεν πάω πουθενά, του αντιτίθεμαι.

Αρχίζει να βρέχει αν λίγες σταγόνες διαπερνάνε τη πυκνή φυλλωσιά των δέντρων από πάνω μας. Τον παρατηρώ που κοντοστέκεται με γυρισμένη τη πλάτη. Σφίγγεται και χαλαρώνει αρκετές φορές πριν γυρίσει να με κοιτάξει με μάτια να λάμπουν από την οργή.

Μου κόβεται η ανάσα από το θυμό και την έκσταση και διάφορα άλλα έντονα συναισθήματα. Κολλάω στο κορμό του δέντρου καθώς με πλησιάζει και νιώθω την ανάσα του στο πρόσωπό μου.

-Πάψε για μία φορά να μου αντιμιλάς και κάνε αυτό που θα σου πω, μου λέει σχεδόν ψιθυριστά δίχως τόνο θυμού.

-Δεν είμαι το μωρό σου και δεν είσαι το αφεντικό μου, απαντάω στον ίδιο τόνο.

Αναστενάζει καθώς με χαιδεύει στο μάγουλο και κολλάει το σώμα του πάνω μου. Ένας ηλεκτρισμός με διαπερνάει και νιώθω να πετάω.

-Γαμώτο γιατί μου το κάνεις
αυτό; Είχα τη δουλειά μου και εμφανίστηκες και τα κατέστρεψες όλα.

Σίγουρα παραμιλάει γιατί ενώ με κοιτάει στα μάτια νιώθω πως μιλάει μόνος του.

-Δεν φταίω εγώ που διαλύθηκε η βαρετή ζωούλα σου, απαντάω.

-Μην..μην μιλάς για λίγο, λέει καθώς μου πιανει τα χέρια με τα τρεμάμενα δικά του. Θέλω να κάνω κάτι, συνεχίζει και πριν αντιδράσω κολλάει τα χείλη του στα δικά μου.

Η ανάσα μου κόβεται απότομα καθώς με φιλάει με περισσότερο πάθος από ότι περίμενα. Βάζω τα δάχτυλά μου στις θηλές του παντελονιού του και τα πιέζω. Αυτός βογκάει και καθόμαστε κάτω. Δεν με αφήνει να ξεκολλήσω από πάνω του, αντίθετα με αγκαλιάζει ολόκληρη και εγώ βουλιαζω στη ζεστασιά του κορμιού του.

Ώσπου... χτυπάει το κινητό του. Με αφήνει απρόθυμα και ξέπνοος και το σηκώνει.

-Ναι....εντάξει Φίλιπς ερχόμαστε, λέει και το κλείνει.

-Πρέπει να φύγουμε, συνεχίζει και σηκώνεται.

Αναστενάζω και τον ακολουθώ. Σχεδόν μεθυσμένη.

Σταματάω λίγα βήματα μακριά του και γυρίζει να με κοιτάξει. Τρέμω τόσο πολύ και μετά αφότου με παράτησε σύξυλη μετα το τηλεφώνημα θέλω πάρα πολύ να κλάψω. Αλλά όχι. Όχι μπροστά του

Με πλησιάζει. Βγάζει το σακάκι του και το βάζει στους ώμους μου. Ύστερα με αγκαλιάζει και προχωράμε.

-Συγνώμη, λέει και δεν λέμε τίποτα άλλο, παρά μόνο η καρδιά μου κοντεύει να πεταχτεί από το στήθος μου.

Ωραίο κεφάλαιο έτσι;;  Αν ναι πατήστε το αστεράκι παρακάτω!!!!!