Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Εκπαίδευση

-Κλείσε τα μάτια σου, μου λέει ο Νίκολας.
Το κάνω και ακούω το χαχανητό της Κάιλι. Χαμογελάω κι εγώ.

-Κάνε ησυχία αλλιώς θα φύγεις. Είναι σημαντικό αυτό.

-Νίκολας!, τον μαλώνω καθώς ξανά ανοίγω τα μάτια. Το ξέρω πως θες να με προστατεύεις αλλά και η Κάιλι νοίαζεται για εμένα.

-Καλά λέει ξινομούρη. Όλα δεν είναι άσπρο- μαύρο, συνεχίζει η κολλητή μου και μου ρίχνει μία συνωμοτική ματιά.
Ο Νίκολας αναστενάζει.

-Εντάξει, απλώς κλείσε τα μάτια σου. Άδειασε το μυαλό σου. Το έκανες; με ρωτάει και αφού κατανεύω συνεχίζει. Προσπάθησε να κάνεις αυτό που έκανες στο κολυμβητήριο.

-Τι;! αναφωνώ ξαφνιασμένη.

-Μα αυτό θέλουμε να γίνει απλςώς ελεγχόμενα. Να βγαίνει από τα χέρια σου ή και από όλο σου το σώμα, αλλά μόνο όταν το καλείς εσύ, εξηγεί αυτός.

-Δεν..δεν μπορώ. Είσαι τρελός; Αυτό που έκανα...ούτε ξέρω από που βγήκε.

Η Κάιλι σηκώνεται από την αιώρα, καθώς είμαστε στη πίσω αυλή του σπιτιού μου- ευτυχώς λείπει η μαμά- και έρχεται δίπλα μας.

-Άντρεα, είπες όμως πως ένιωσες ελεύθερη με αυτή την έκρηξη φωτός. Άρα δεν είναι κάτι επώδυνο και από ότι διαπιστώσαμε είναι θαματηφόρο μόνο για τα πνεύματα, λέει.

-Να σε κάτι που έχει δίκιο η μικρή, συμφωνεί ο Νίκολας με αποτέλεσμα να δεχθεί μία οργισμένη ματιά της Κάιλι.

-Εντάξει, θα προσπαθήσω, παραδίνομαι. Κάνω ξανά τα βήματα και περιμένω οδηγείες.

-Λοιπόν φαντάσου πως μέσα σου υπάρχει μία ισχυρή δύναμη, φυλακισμένη. Ουρλιάζει και θέλει να βγει προς τα έξω, σταματάει και αφού νιώθω πως με παρακολουθεί να το κάνω, συνεχίζει. Τώρα, εξωτερίκευσέ το. Βγάλε αυτή τη δύναμη έξω. Ελευθερώσου!

Προσπαθώ, μα δεν συμβαίνει τίποτα. Απολυτως τίποτα. Ο Νίκολας αναστενάζει και εγώ τα παρατάω.

-Ει, χαλαρώστε. Είναι η πρώτη φορά. Σίγουρα θα τα καταφέρουμε, μας ενθαρρύνει η Κάιλι και αφού ρίχνει μία ματιά στο κινητό της λέει: Ωχ, πρέπει να φύγω. Η μαμά με ζητάει. Και φεύγει αφού με αγκαλιάσει.

Ο Νίκολας κάθετςο στην αιώρα και κουλουριάζομαι δίπλα του. Βάζει το ένα χέρι του γύρω από τη μέση μου και με το άλλο χαιδεύει το μάγουλό μου.

-Θα ξανά προσπαθήσουμε. Θα δεις, θα τα καταφέρω, του ψιθυρίζω.

Αυτός με αγκαλιάζει και με φιλάει βαθιά και παθιασμένα. Τα χείλη του είναι ζεστά και τόσο μα τόσο προκλητική που δεν μπορώ να αντισταθώ και βουλιάζω σε αυτή τη στιγμή.
Ύστερα απομακρύνεται και με κοιτάει με μάτια που λάμπουν

-Το ξέρω πως θα τα καταφέρεις. Το θέμα είναι πως θα το κάνεις. Ο χρόνος είναι λίγος και δεν θα αντέξω να σε χάσω, λέει.

Κλείνω τα μάτια μου για να προλάβω κάτι επίμονα δάκρυα. Με αγαπάει και το δείχνει κάθε στιγμή, ενώ εγώ... δεν ξέρω ποιά είμαι. Επιπλέον έχει απόλυτο δίκιο. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και κυνδυνεύουμε όλοι. Αναρωτιέμαι τι θα γίνει όταν το Συμβούλιο μάθει για την ενέδρα.

-Άντρεα;! ακούω μία γνωστή φωνή και εύχομαι να μην είναι αυτή. Κοιτάει προς το σπίτι και βλέπω τη μαμά μου να μας κοιτάει με ανασηκωμένα φρύδια και σταυρωμένα τα χέρια. Να κοιτάει εμένα και τον Νίκολας αγκαλιά στην αιώρα! Πετάγομαι κατευθείαν όρθια όπως και αυτός.

-Γαμώτο! Συγγνώμη κυρία Μάρκους, λέει ο Νίκολας και στέκεται δίπλα μου αμήχανος και σοβαρός.
Εγώ έχω γίνει χειρότερη και από παντζάρι.

-Τα λέμε μετά Άντρεα, συνεχίζει ο Νίκολας και φεύγει.

-Μαμά, μπορείς σε παρακαλώ να προειδοποιείς όταν έρχεσαι, λέω καθώς μπαίνω στο σπίτι και κατευθύνομαι προς τη κουζίνα. Αυτή με ακολουθεί.

-Συγγνώμη κιόλας που πρέπει να μπαίνω στο σπίτι μου αφού σου ζητήσω την άδεια. Τουλάχιστον πες μου ότι προσέχεις, λέει αυτή.

Καθώς παίρνω ένα μπουκάλι νερό γυρίζω και την κοιτάω απότομα.

-Μαμά! Δεν κάναμε τίποτα για όνομα του Θεού. Απλώς συζητούσαμε.

-Στην αιώρα, αγκαλιά; Κοιτά απλώς θέλω να είσαι προσεκτική.

Κατευθύνομαι προς το δωμάτιό μου.

-Είμαι ευτυχισμένη και ξςρω τι κάνω. Μου είπε να ελευθερωθώ λίγο και αυτό κάνω. Σου έδωσα μία υπόσχεση και την τηρώ ενώ εσύ όχι. Τι έχεις πάθει; φωνάζω αγανακτισμένη.

Αυτή αναστενάζει.

-Τίποτα δεν έχω απλώς μου είναι ακόμη πρωτόγνωρο όλο αυτό. Θέλω μόνο-

-Είμαι καλά!, λέω έντονα και βλέπω έκπληκτη φως να βγαίνει από μέσα μου.

Η μαμά σμίγει τα φρύδια και εγώ τρέχω κατευθείαν στο δωμάτιο.

-Πάω τουαλέτα, λέω ψεματά και ευτυχώς δεν με ακολουθεί.

Το επόμενο που θυμάμαι είναο να κοιτιέμαι στον καθρέπτη καθώς παραλίγο να μεταμορφωθώ σε φωτεινό αστέρι και το χειρότερο; Μπροστά στη μαμά μου!!