IMPOSSIBLE ✔ [MIN YOONGI]

15●

Ellerimiz hiç ayrılmadan sınıfa girdiğimizde herkes bize şaşkınlık içinde bakıyor. Sıramıza geçip oturduğumuzda ise çoktan konuşmalar başlıyor.

"Yoongi bu kıza nasıl bakar?"

"İnanılacak gibi değil"

"Ah! Yoksa Mi Na ona büyü falan mı yaptı ? Yoksa başka bir türlü bakmasına ihtimal yok"

Konuşmalar çok net bir şekilde duyulurken Yoongi elindeki kulaklığı kulaklarıma takıp, müzik açtığında birbirimize bakıp gülümsüyoruz. Beni asla incitmek istemediğin için bir kez daha teşekkürler Yoongi

****

Okul çıkışı beni eve kadar bırakıyorsun. Yol boyunca sınıftakilerin surat ifadelerini ve Joo'nun bize mahkum yüzünü konuşup gülüyoruz.

Kapıda vedalaştıktan sonra ben eve giriyorum. Yemek masası yine kurulu ve annem mutfakta, bu sefer gerçekten mutlu olarak mutfağa ilerliyorum.

Annem bana dönüp "Hoşgeldin kızım" deyip  sarılıyor. Ardından geri çekilip

"Hadi sen suyu al ben de yemeği getiriyim" diyor bu bir deja vu gibi hissettiriyor. Garip hissederek dediğini yapıyorum.

Masaya oturuyoruz annem yemeği masaya koyup

"Hadi başlayalım" dediğinde elime kaşığı alıp çorbayı içmeye başlıyorum.

"Tedavi nasıl gidiyor anne?"

"Ne tedavisi?"

"Nasıl ne tedavisi? Psikolog çalışmaları işte, hani seni yazdırdık sen bir kaç gündür oradasın"

"Yo ben Busan'daki evdeydim baban ile birlikte " deyip gülümsüyor. Yani ölü babamla birlikte!

"Anne ne Saçmalıyorsun sen!"

"Asıl sen ne diyorsun Mi Na? Doğruları söylüyorum ben"

"Ama bu olamaz"

"Ne sandın gidip tedavi olucağımı mı? Ben deli değilim Mi Na ! bir deli varsa o da sensin. Yanıma gelip gelip duruyorsun. Benim dünyam da senin bir işin yok bu dünya kötü dünya!  Burada olmaman gerek senin. Sen bu pis dünyayı haketmiyorsun"

"Yine başladık" deyip elimdeki kaşığı sertçe masaya koyup kalktım. Evde volta atarken bir yandan bu olanlara inanamıyordum.

"Nasıl ya! Ben her şeyin düzeleceğini sanırken nasıl olur bu ? Ben mutlu olamayacak mıyım? Tam her şey bitti derken neden yeniden başlıyor? " ardı ardına konuşurken.

"Sen cenneti hakediyorsun kızım" diyen annemin o ürkütücü sesiyle arkamı döndüm. Döndüğüm anda karnıma saplanan bıçakla büyük bir acıyla kambur bir biçimde kaldım.

Bıçağı geri çekip yeniden bana acı yaşatırken dizlerimin bağı çözülmüş ve yere düşmüştüm. Elimi yarama bastırdım. Yaranın olduğu yer yanarken soğuk terler dökmeye başladım.

Annem kahkaha atarak  evi terkedip gitti. Bense git gide gücümü kaybetmeye başladım. Sırt üzeri düştüğümde derin bir nefes alıp verdim. Sanki son kez nefes alıp veriyordum. Bir daha alamayacakmışım gibi hissediyordum.

"Yoongi kurtar beni" diye mırıldandım. Sonrası zaten koca bir karanlıktı.