Hüzün Kız

ben sana sözlü bir teşekkür edemedim, ben sana aşık oldum

Seni bu kadar neden sevdiğimi
bilmek ister misin?
Çünkü sen benim
 bakışımı değiştirdin.
İnsanlara bakışımı değiştirdin.
Kimseye çok güvenmemem gerektiğini fark ettirdin.
İnsanlarla sürekli iç içe olmamam gerektiğini,
kendimden başka,
kimseye ihtiyacım olmadığını.
Mutlaka kalabalık içinde
gülüp eğlenmek gerekmediğini,
bazen en güzelinin
 bir köşede yalnız
ama güçlü durmak olduğunu öğrettin.
Her insanın içinde
bir kenarda huzurun olduğunu,
çabalayınca ona mutlaka ulaşabileceğimi
ama yine de çok zorlamamam gerektiğini gösterdin.
Sen bana bunları
tek kelime etmeden öğrettin
ve ben sana aşık oldum.
Ben sana sözlü bir teşekkür edemedim,
ben sana aşık oldum.
Sen bana sarılmayı öğrettin.
Sarılmak öğretilir mi,
deme.
Öyle güzel öğrettin ki,
her gece rüyamda
sana sarılıyorum mesela.
Hala parmaklarını tenimde hissedebileceğim kadar
güzel dokunmayı öğrettin.
Bir erkek, bir kıza,
kırık saç uçlarını sevmeyi öğretebilir mi?
Öğrettin!
Sen bana zaten sıradan şeyleri
nasıl yapacağımı değil,
bu sıradan ama sevgi dolu şeyleri
nasıl hatırlanabilir kılacağımı öğrettin
ve tek kelime etmedin.
Bana bunları anlatmadın,
yazmadın, göstermedin.
Sen bana bunları yaşattın.
Ve ben sana böyle aşık oldum.
Aşık olmayı,
aşık olarak öğrendim.
Yalnız, bir tek bunu sana öğretemedim,
tek pişmanlığımdır.
Sen nasıl güzel sevileceğini
biliyordun aslında,
sadece sevmedin.
Sen sadece bunları bildiğini
göstermek için çabaladın.
Sen kibirli bir aşağılığın
önde gideniydin.
Belli ki çok önce gitmiştin.
Ama ben sana aşık oldum.
Zaten yine de ne derler bilirsin,
'terzi kendi söküğünü dikemezmiş'.
Dikemedi,
aksine bir de benimkini söktü.