Hüzün Kız

bilmediğiniz bir yola girmeden çıkışı aramaya başlamazsınız değil mi

İnsan yaşamadan öğrenmiyor
hiçbir acıyı ve yaşayınca da
pişmanlık duyuyor.
Şimdi sorarlar size,
hiç canımız yanmadan
cahil mi kalmalı,
tüm acılarla boğuşup dahi mi olmalı?
Düşmeden kalkmayı öğrenemezsiniz,
bir bardağı kırmadan
tekrar birleştirmeye çalışamazsınız mesela.
Ya da hiç ağlamamışsanız,
göz yaşlarınızı silmezsiniz.
Bir yeriniz kanamadan
yara bandının anlamını,
nefretle tanışmadan da
sevginin değerini bilmezsiniz.
Sevip de sevilmeden
sizi seven insanlara değer vermek
aklınıza gelmez çünkü.
Bilmediğiniz bir yola girmeden
çıkışı aramaya başlamazsınız değil mi?
Yağmur sizi bu denli ıslatmasa aslında,
kimsenin eli şemsiyeye gitmez.
Güneşte bu kadar yanmasanız,
gölgeye kaçmazsınız.
Aslında kendinize güvenmeden
başkasına da güvenemezsiniz
ya da kendinizi sevmeden
başkasını da sevemezsiniz.
Biri canınızı yakana kadar,
başkasının canını yakmak
size vicdan azabı çektirmezdi, değil mi?
Hayır, farkında bile değildiniz.
Çünkü bencildiniz.
Ve başka birinin bencilliği
sizi rahatsız edene kadar
bundan bihaberdiniz.
Ama biz, yalnız kalana kadar
sessizliğin güzelliğini bilmemişiz.
Güneş batana kadar,
karanlığın hissettirdiklerinden
mahrum kalmışız.
Gerçek bir masalı yaşamayı beklerken,
aslında sadece uzaktan
ve dışarıdan izlemişiz.
Biz de bunlardan bihabermişiz.
Ve siz bencilliğinizle,
aynaya baktığınızda,
nefretle kendi gözünüz bile boyanırken;
bizim göz altlarımız da
akmış rimellerimizle boyanmış.
Biz yıpranmışız,
siz sağlam kalmışsınız;
ve nasıl olduysa yola
aynı yerden devam etmişiz.
Peki, hiç canımız yanmadan
cahil mi kalmalı,
tüm acılarla boğuşup dahi mi olmalı?