Hüzün Kız

zaferimdir, çünkü bunlar hep benim yenilgilerimdir

Böyle mi sevdin, diye
bağırmak istiyor insan.
Tamam, hadi diyelim sevdin,
ama böyle mi sevdin?
Tabi sevdin,
ama nasıl sevdin?
Ne zaman sevdin?
Nerede sevdin?
Elimi tutarken mi,
öperken mi,
daha çok yanımdaydın?
Yoksa hiçbirinde mi?
Yalnız ve mutsuzken mi yerindeydi keyfin,
benimle ve huzurluyken mi?
Seviyormuş gibi yapmakta iyi olduğun kadar,
sevmekte de iyi miydin?

Şimdi böyle bensiz
ve mutsuz olmanı ben diledim aylarca.
Ben diledim,
aynen, böyle yapayalnız kalmanı.
O kadar kalbimden istedim ki,
evet, seni sevdiğim kalbimden,
benden sonra yine
benim için üzülmeni istedim.
Dönüp baktığında kimsen olmasın,
ben bile olmayayım istedim.
Ki eğer bir gün dönüp bakarsan
ve ben olmazsam bu senin sonundur.
Eğer bir gün,
ben vazgeçersem seni sevmekten,
hiç sevenin kalmamış demektir.
Bir gün, ben soyut ya da somut,
yanında değilsem,
sadece bensiz değil
yalnız da kalmışsındır.

Aylar sonra,
bir gece yıldızlara baktığında,
aklına gelirsem de
bu benim zaferim,
senin yenilgindir.
Aynı şarkıyı başa sarıp
tekrar tekrar dinlersen de,
benim zaferimdir.
Yine bir mart ayında,
yalnız üşürsen
ve ben olmazsam,
bu bile benim zaferimdir.
Rastgele bir insanın gözlerinde beni görürsen,
alakasız bir yüzü ben sanarsan,
zaferimdir.
Zaferimdir,
çünkü bunlar hep benim yenilgilerimdir.
Ve en önemlisi,
bir gece uyumadan önce aklına gelirsem,
haberim olmadan rüyana girersem de,
bu senin acındır.
Bu senin anındır,
bu senin düşündür
ve bu senin kabusundur.
Senin tek zaferin,
sevmek olur.