App Double Trouble | On Hold

Κεφάλαιο 17ο

Νυσταγμένη ανοίγω τα μάτια μου. Το κουδούνι χτυπά ασταμάτητα κάνοντάς με να τρέξω κάτω με ανακατεμένα μαλλιά και μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου.

Το ρολόι τοίχου δείχνει έξι το πρωί και καταλαβαίνω απόλυτα το γεγονός πως κανένας δεν κάνει τον κόπο να ανοίξει την πόρτα ή να ξυπνήσει, γιατί δεν είναι εδώ. Οι γονείς μου έχουν φύγει από νωρίς για τα γραφεία τους, ο Γιώργος πήγε να κοιμηθεί σε έναν φίλο του, η Μάρθα είναι σε διακοπές ενώ η Σούλα κοιμάται σαν βουβάλι όπως πάντα.

Αναστενάζω και με συνοδεία τις παντόφλες-παπάκια μου που βγάζουν ήχους πάπιας ανοίγω την πόρτα αγουροξυπνημένη.

«Χρόνια πολλά!» φωνάζει ο Γιάννης, ο Ζήσης και Μυρτώ που στέκονται στην πόρτα μου. Ανοίγω διάπλατα το στόμα μου —για ένα λεπτό είχα ξεχάσει πως είναι τα γενέθλιά μου.

Ο Γιάννης κρατά μία τούρτα με δεκαεπτά κεριά πάνω της, ο Ζήσης ένα κινητό και η Μυρτώ απλά χαμογελάει πλατιά. «Πες γειά στο σχολικό μπλογκ!» φωνάζει ο Ζήσης γελώντας.

«Θεέ μου, είμαι χάλια!» τσιρίζω. «Τι κάνετε εσείς οι τρεις εδώ πέρα τόσο πρωί; Έχουμε σχολείο σήμερα!» τους ρωτάω και ύστερα τους αγκαλιάζω όλους.

«Δεν είμαστε μόνο τρεις» ανακοινώνει η Μυρτώ και στα επόμενα δευτερόλεπτα πολλά παιδιά από το σχολείο μου βγαίνουν από τις κρυψώνες τους.

«Χρόνια πολλά!» φωνάζουν ασυγχρόνιστοι όμως δεν με νοιάζει. Τέρμα συγκινημένη βάζω τους πάντες μέσα, χαιρετώντας τους.

«Πάω να αλλάξω και έρχομαι» ανακοινώνω γεμάτη ευτυχία και ανεβαίνω στο δωμάτιό μου.

Η καρδιά μου χτυπά ασταμάτητα όσο βάζω το τζιν μου και μία γαλάζια μπλούζα που μου είχε κάποτε αγοράσει η Μυρτώ. Κατεβαίνω ξανά κάτω. Όλοι έχουν κάτσει, με ένα ποτήρι στο χέρι και η Μυρτώ είναι έτοιμη να κόψει την τούρτα.

«Έλα εδώ, εορτάζουσα!» μου φωνάζει και εγώ της χαμογελάω πλατιά πριν την πλησιάσω. Κάθομαι δίπλα της και κάποιος σβήνει τα φώτα. Ο μόνος φωτισμός στο σαλόνι του πρώτου ορόφου είναι τα κεριά πάνω στην τούρτα.

«Μην τραγουδήσετε το Happy Birthday, έχετε όλοι απαίσιες φωνές. Σας αγαπάω τόσο πολύ» τους πειράζω και μετά συμπληρώνω το συναίσθημά μου έτοιμη να κλάψω. Μερικοί γελάνε και χτυπούν παλαμάκια.

«Σβήσ' τα!» φωνάζει η Μυρτώ και ο Ζήσης έτσι εγώ πριν φυσίξω τα κεράκια ρίχνω μία ματιά στο είδωλο του Γιάννη απέναντί μου.