App Double Trouble | On Hold

Κεφάλαιο 8ο

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και αποφασίζω να μην κλείσω τα μάτια μου σήμερα, καθώς δεν έχω ύπνο. Ένας πόνος πάνω από το στομάχι μου με κατακλίζει.

«Θα έρθεις στην ντίσκο;» με ρωτά αδιάφορα ο Γιώργος καθώς πυροβολεί κάτι τύπους στο τάμπλετ του.

Παρατηρώ την ώρα —είναι μόνο 10 το βράδυ. «Όχι, θέλω να είμαι ξεκούραστη για τη Σαντορίνη».

«Πρέπει να έρθεις! Σήμερα δεν έχει σόου και η μόνη διασκέδαση είναι το καραόκε και η ντίσκο!» σηκώνει το κεφάλι του.

«Πάνε με τον Γιάννη» λέω αδιάφορα και επιστρέφω στο να κοιτώ το ταβάνι.

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα η πόρτα χτυπά και ο Γιώργος ανοίγει γρήγορα. Αυτός και ο Γιάννης που μόλις ήρθε κάνουν μία παράξενη χειραψία που μου φέρνει ελαφριά αναγούλα και ύστερα ο δεύτερος με κοιτά. «Έτσι θα έρθεις στη ντίσκο;»

Καλά, τι έχουν, βάρδιες στο να ρωτούν για την ντίσκο τέλος πάντων;

«Τι έχουν οι πιτσάμες με τις πίτσες;» ρωτάω τάχα προσβεβλιμένη και μετά συνεχίζω, «δε θα έρθω».

«Θα είναι ωραία».

«Να πάτε» ανασηκώνω τους ώμους μου και πειράζω λίγο τις κλίδες μου.

«Έλα και εσύ» λέει σχεδόν άχρωμα.

«Όχι» απαντώ με τον ίδιο τόνο.

«Είστε τόσο βαρετοί» οι φωνή του Γιώργου μας σταματά. «Πάω να παραλάβω την σύνοδο μου. Κάντε ό,τι θέλετε» λέει γρήγορα και βγαίνει από το δωμάτιο μαζί με την κάρτα του.

«Τώρα που είμαστε μόνοι...» μου λέει και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού.

«Δεν έχω όρεξη. Εννοώ να έρθω» συμπληρώνω γρήγορα. Αυτό ήταν λίγο παράξενο.

«Πονοκέφαλο;» μου λέει ειρωνικά.

«Όχι» αποκρίνομαι σταυρώνοντας τα χέρια μου χωρίς να τον κοιτάξω.

«Λοιπόν, άκου. Οι γονείς μας είναι στον πέμπτο όροφο και πίνουν ένα κοκτέιλ με βότκα, τα αδέλφια μας στην ντίσκο. Τι λες εγώ να-» κάνει να πει όμως τον διακόπτω.

«-φύγω και εσύ να συνεχίσεις ανενόχλητη τις ετοιμασίες σου για την ντίσκο;» συμπληρώνω την φράση του και χαμογελάει, στραβά.

«Θα σε περιμένω εκεί» λέει και βγαίνει από την καμπίνα.

Σηκώνομαι απρόθημα και ξαναπέφτω στο κρεβάτι μου. Αυτό θα είναι δύσκολο.