App Double Trouble | On Hold

Κεφάλαιο 4ο

Αυτό το Σαββατοκύριακο θα είναι το πιο βαρετό του κόσμου. Εννοώ, ποιο 17χρονο κορίτσι θα ήθελε να περάσει ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο με την οικογένειά της στο Παρίσι; Έχω πάει ήδη τρεις φορές.

Κάθομαι στο κρεβάτι μου και απλά κοιτώ το βομβαρδισμένο δωμάτιο γύρω μου. Το μόνο πράγμα που έχω κάνει μέχρι τώρα είναι να αδιάσω σχεδόν όλη μου την ντουλάπα πάνω στο κρεβάτι μου χωρίς όμως να έχω φτιάξει την βαλίτσα μου.

Ακούω δύο χτύπους στην πόρτα πριν αυτή ανοίξει και δω τη μητέρα μου. Τα ξανθά μαλλιά της είναι όπως πάντα πιασμένα σε αυτόν τον αυστηρό κότσο και το ακριβό φόρεμά της σιδερομένο στην εντέλεια. «Έχω κάποια καλά και κάποια άσχημα νέα» σουφρώνει τα περιποιημένα χείλη της και επιχειρεί να κάτσει στο κρεβάτι. Τελικά δεν τα καταφέρνει λόγω των ρούχων μου και στέκεται μπροστά μου.

«Προτιμώ τα άσχημα πρώτα» ανακοινώνω.

«Ωραία...» φτιάχνει το δαχτυλίδι στο χέρι της. «Δεν θα πάμε στο Παρίσι».

Ο εαυτός μέσα μου πανηγυρίζει για αυτό το "άσχημο" νέο. Ο εαυτός μου έξω πάλι, κάνει μία λυπημένη φατσούλα. Πολύ καλύτερα, τουλάχιστον θα είμαι συνέχεια έξω με τους φίλους μου. «Αχ μαμά... Αυτά είναι τόσο άσχημα νέα...» λέω σχεδόν λυπημένα. Αν είναι να ζητήσω το κινητό που λέγαμε, νομίζω πως πρέπει να είμαι καλή.

«Το ξέρω γλυκιά μου όμως, άκου τα καλά νέα» προσπαθεί να με ενθαρρύνει και μπορώ να πω πως είμαι έτοιμη να κλάψω. Αλήθεια πρέπει να δοκιμάσω μία ομάδα υποκριτικής. Αν αυτά είναι τα άσχημα νέα, τότε τα καλά πρέπει να είναι άπεχτα.

«Ελπίζω να είναι καλά» κάνω την φωνή μου να σπάσει ώστε να φανώ πιο πειστική και νομίζω πως τα καταφέρνω. Ναι, πραγματικά πρέπει να δοκιμάσω μία ομάδα υποκριτικής.

«Είναι τέλεια! Εσύ έλεγες πως δεν είχες παρέα στη γειτονιά μας και πως ήταν πολύ βαρετά...»

«Όταν ήμουν πέντε» την συμπληρώνω ελάχιστα ειρωνικά.

«Ναι. Λοιπόν, απ' όσο ξέρεις, δίπλα μετακόμισε μία νέα οικογένεια» ξεκινά και την κοιτάω δολοφονικά. «Τους καλέσαμε για φαγητό, ο μπαμπάς θέλει να μιλήσει με τον κύριο Αλεξίου για επαγγελματικά ζητήματα».

«Έλα τώρα μαμά. Μπορούν να το κάνουν και στο γραφείο του, να βγουν για καφέ ή κάτι τέτοιο» γκρινιάζω.

Έχω διαβάσει πολλά βιβλία, γιατί σε όλα γίνεται ακριβώς το ίδιο πράγμα; Το ηλίθιο αγόρι μετακομίζει δίπλα στο  κορίτσι, μισιούνται, μετά τα βρίσκουν, τα φτιάχνουν, μαλώνουν όλη την ημέρα γιατί βαριούνται και καταλήγουν να παντρεύονται και να κάνουν πέντε παιδιά. Ίου.