Chapter 30. Scared
I go home with a heavy heart. Dumiretso lang ako sa kwarto ko pagkapasok na pagkapasok ko sa bahay.
I don't know if I will be thankful my brother isn't in the living room that moment or not. I don't want him to see me like this and I badly need his comfort at the same time.
Umupo ako mula sa pagkakahiga ng may kumatok sa pinto ng kwarto.
Bumukas iyon pagkatapos ng ilang katok. Sumungaw ang ulo ni Livi saakin. She smiled at me.
Tinulak ng paa niya ang pinto at pumasok siya dala ang tray ng pagkain. Sinarado niya ang pinto gamit muli ang paa niya.
"Sinabi kong pagod ka kaya baka hindi ka na makababa. Kumain ka." She said smiling. Ibinaba niya sa bedside table ang pagkain at umupo sa dulo ng kama.
"Naalala mo pa ang sinabi ko sayo dati?" Nakangiti niyang tanong saakin.
"Stop over thinking, worrying or doubting, just let it flow naturally." Mas lumaki ang ngiti niya hanggang magtago na ang mga mata niya.
Tumayo siya at umalis.
Kinuha ko ang dinala niyang pagkain at kumain ng paunti unti. I just need to put a little in my stomach and that's enough because I'm not really on the mood to eat.
I spent long minutes or hours just staring at the ceiling or anything I can see in my room. My mind seems to wonder around to I don't know where. All I know is I'm not my usual self right now.
I feel so lost for an unknown reason.
I comeback to my senses when my phone just rang. Nilingon ko iyon sa bedside table ko at nakita iyong umiilaw dahil sa incoming call.
Trey calling...
My eyes widen. Agad akong napaayos at inabot ang cellphone ko. I don't know. I just feel like I badly need to make amends to him.
"Trey." I called him but there was nothing I heard across the line.
I sigh.
"Trey." I called once more. He didn't talk back but I know the line was still there.
Ibababa ko na sana nang hindi siya sumagot matapos ang ilang segundo noong sa wakas ay nagsalita na siya.
"Nasa harap ako ng bahay nyo."
My mind goes blank and on process over seconds. Agad akong napatayo dahil sa sinabi niya.
"What are you doing here?" Tanong ko sa kanya pero wala nang sumagot pang muli sa kabilang linya.
Inis na binaba ko ang tawag at lumabas ng kwarto. Dahan dahan kong inalakad ang madilim na pasilyo.
Dahan dahan kong binuksan ang gate. I saw him leaning on the wall while looking down and his hands on his pockets. Nakasuot din ang hood ng jacket niya.
Sinarado ko ang gate at naglakad papunta sa harap niya. He didn't move ngunit alam kong alam niyang nandito na ako.
"Sorry."
Nagulat ako dahil sa sinabi niya. Itinaas niya ang ulo niya at sumalubong saaking paningin ang mamula mula niyang mata. He removed his hood and smiled at me. A fake smile.
"I'm sorry." Pag uulit niya.
Hindi ko magawang makasagot.
Ang tanging nagawa ko lamang ay titigan siya at pagmasdan ang ng pilit niyang ngiti.
"Nakalimutan kong sinabi ko nga palang hahayaan kitang mahalin siya habang minamahal kita." He said.
"Trey."
