Chapter 44. Kill and fill
Hindi alam ni Mommy kung bakit pagkadating ko ay mugto ang mata ko. She immediately rush to me and held my face.
"My baby, what happened? Umiyak ka ba?"
That simple 'my baby' released my tears once again. I cried myself to her without even telling her my problem.
Niyakap niya ako ng mahigpit habang umiiyak ako sa kanya. Marahan niyang hinahagod ang likod ko at pilit akong pinapakalma.
Hinarap niya ako sa kanya at pinunasan ang mga luha ko sa pisngi. Hinawakan niya ang kamay ko at dinala sa kwarto ko.
Pinahiga niya ako habang nakaunan sa lap niya. I silently cry while facing the ceiling and while Mom slowly combing my hair.
"Anak, anong nangyari?" Tanong niya. I turn my gaze on her and try so hard to smile but I failed.
"Mommy." Tawag ko habang patuloy na tumutulo ang luha mula sa mga mata ko. Hindi siya sumagot at pinunasan lang ito kahit mabilis itong napapalitan ng mga bagong luha.
"Do you trust me?"
"Anong tanong yan? Of course, baby. I trust you will my all."
Kinagat ko ang labi ko at marahang tumango.
"That's enough for me to know."
Hindi na ako muling nagsalita. Nanatili ang katahimikan sa pagitan namin habang pinapatahan niya ako.
Noong kumalma na ako ay inaya niya ako sa baba para maghapunan. I spotted Livi and Molly on the Dining Area with Madie. I felt a great relief that my brother isn't here.
"Nakauwi na pala kayo." Mommy smiled at them.
Molly smiled at her and stand. Lalakad sana siya papunta kay Mommy noong lumiko sa kabilang tabi si Mom habang hawak ang kamay ko. Hinila niya ang upuan ko at pinaupo ako.
Molly seems to be disappointed but she take her seat again.
"Sorry that I have to leave you." Saad ko sa kanila habang nilalagyan ni Mommy ng pagkain ang plato ko. Molly fixed her eyes on her while Livi smiled at me.
"Ayos lang Celestine. You also need a time of your own."
Buong hapunan nasa akin ang atensyon ni Mommy. Kulang na nga lang subuan niya na ako. Ramdam ko din ang titig ng magkapatid kay Mommy. Like they are seeking for her attention she never gave this time.
Buong magdamag na buhay ang cellphone ko dahil sa patuloy na pagtawag ni Trey. Hindi ko kayang patayin dahil baka may maisip pa siyang iba. The only choice left is to turn it silent. There I can tell him one reason without a hole.
Bumangon ako kinabukasan na ganon pa rin si Mommy saakin. Tinatrato nya ko na parang bang kahit anong oras ay mababasag ako.
"Miss Celestine." Napataas ako ng tingin noong pumasok ang isang kasambahay at tinawag ang tingin ko.
"May bisita po kayo."
Napakurap ako dahil sa sinabi niya. Sino naman ang bibisita saakin ng ganitong kaaga?
Tumingin ako kay Mommy na nakatingin saakin. I smiled at her.
"I'll go check it. Please excuse me." I said and leave the table.
Sumunod saakin ang kasamabahay pagkalampas ko sa kanya.
"Nasa labas po siya, Miss."
"Alright. Come back to your task."
