Chapter 50. Never Again
Malabo ang paningin ko habang tumatakbo. My face is wet because of my tears but I don't care anymore.
Napatigil ako at naghabol ng hininga. I place my hand on my knees and try to breathe.
Kuya and Livi's right. I've gone weak which I shouldn't be. Sa tagal ng panahong ginugol ko para hubugin ang sarili ko at ipakita sa mundo na hindi nila ako mapapayuko, isang hiling lang sakin, nasira agad ako. I've search the answer on my head but I didn't find why. Napapikit ako at pinigilan ang luha ko. Everything is because I am a daughter.
Tumayo ako ng tuwid at nagsimula nang maglakad.
I am a daughter who's desperate for a mother's love. I am a daughter who can't fail her mother because she failed her father once the reason why he's dead now. I am just a daughter weeping for a dead family, for me and my brother.
Kung ka lang nasa nawala, Dad. Kung sana naging masunurin nalang ako at hindi na ako sumunod sayo, sana sarili mo nalang yung pinrotektahan mo. Kung nandito ka lang, hindi gugulo ng ganito ang buhay ko.
I embrace myself when the cold wind blows. Wala akong kahit anong dala dahil tumakbo lang ako pagkalabas pagkatapos magsalita ni Kuya.
Nakarating ako sa tapat ng bahay nila Trey noong tuluyan na akong nanghina. Umupo ako sa harap ng gate nila at niyakap ang mga tuhod ko. I cried there, silently.
I feel hopeless. Pakiramdam ko bumagsak sakin lahat ng bigat ng mundo, this will be one of the toughest night of my life.
And this is the last time that I'll be weak.
Hindi ko nagawang makatayo agad, I just cried, hugging my knees for a while. I'm still looking up for courage to stand. Tumunghay ako at pinunasan ang luha ko. Tatayo na sana ako ng magbukas ang gate nila.
He's wearing a black jacket while his hands are on it's pocket. Nakatingin siya sa langit hanggang bumaba ang tingin niya saakin. His eyes grew wide and his jaw dropped.
Kasabay non ay patulo muli ng luha ko. Immediately, he rushed to me and hold me in my both shoulders.
"Anong nangyari sayo? Ayos ka lang ba? Bakit ka nakaupo dyan? Bakit ka umiiyak?"
Mabilis niyang tinanggal ang jacket niya at sinuot iyon sakin. Hindi ako makagalaw, he's in front of me now.
My tears came free flowing. Hindi ko na napigilan ang paghagulgol ko dahilan para mataranta siya lalo. Maybe I look like a mess. Siguro iniisip niyang may masamang nangyari sakin kaya siya ganito dahil kung haharap ako sa kanya ng presentable at maayos, itataboy niya ko.
"Shh, don't cry, what happened?" Tanong niya saakin.
"Are you finally throwing me away, Trey?" Mahinang tanong ko habang nakatingin sa mata niya.
Nagdilim ang mata niyang kanina ay puno ng pag aalala, he stood up and face their gate.
"You threw me first, Gin. Makakaalis ka na."
Right, Celestine. You threw him away. This is your fault.
Maglalakad na siya papasok kaya inipon ko ang buong lakas ko patayo at tumakbo para yakapin siya. He froze.
"I'm so stupid, Trey. So stupid." Naramdaman ko ang pagkabasa ng damit niya dahil sa luha ko. I hug him tighter.
"Kasalanan ko ang lahat kasi mahina ako. All happened because of my failure to protect. I'm that weak and I'm so sorry."
"I'm so sorry for being weak. Sorry, Trey."
Pumikit ako ng mariin at pinakawalan siya sa yakap ko. I grip on his shirt and cried on my own.
