Chapter 39: Rich Cleyro Leyson
"Will you be fine?" Tanong saakin ni Trey habang hinahatid niya ako sa parking lot.
Napangiwi ako dahil sa tanong niya. Why not? Hindi na ako nakipagtalo pa sakanya at tumango nalang.
"You're still not fine." Malungkot niyang wika. Tumigil kami sa harap ng kotse ko. He intertwined his hands with mine.
"Dapat sinusungitan mo na ako ngayon."
He knows me too much. Napakawala ako ng isang malalim na buntong hininga at sumandal sa kanya. He let go of my hands and seize me with his arms.
"I'm starting to think I need to take you away from them." Bulong niya saakin at hinalikan ang gilid ng ulo ko.
He knows everything. Sinabi ko lahat sa kanya. Alam niya ang lahat pati ang pakiramdam ko. He knows I'm badly in between confusion and pain. He knows I can't get any better but he's still trying his best. He's always so unreal for me.
"Can you?" I said. Wala akong pakealam sa mga tao sa paligid at sa mga mata nilang nakamasid. I snaked my arms on him and hug him. I need the comfort. I need him.
"For you, I can." Saad niya. Bumitaw ako sa yakap niya kaya binitiwan niya din ako.
Natanaw ko si Livi na naglalakad na papunta saamin habang nakangiti. Binalik ko ang tingin ko kay Trey.
"Be careful on driving. Focus." Paalala niya saakin. I nod.
He leaned on me and kiss my forehead.
"Everything's going to be fine." Bulong niya sa tenga ko. I bite my lip to stop myself from crying.
"Of course." I didn't expect my voice to break pero alam kong naalarma noon ni Trey. Pakiramdam ko ay ayaw niya pa akong iwan pero wala siyang magagawa dahil nandyan na si Livi.
Pumasok ako sa kotse, ganon din si Livi. Trey stay still. Nakatingin siya sa bintana kahit hindi niya na ako nakikita dahil tinted ang kotse ko.
H
e mouthed 'mag ingat ka'. I nodded at him kahit alam kong hindi niya ako nakikita.
The whole drive to home was silent. Hindi nagsasalita si Livi but she keeps on looking at me.
Nakarating kami sa bahay at hinintay ako ni Livi na makalabas at sumabay siya saakin sa paglalakad papuntang porch.
"You're a one strong woman, Celestine." Nakangiting saad niya saakin. Her smile seems to comfort me. I just need to thank them for making me feel that I'm still not alone.
Binuksan niya ang front door ng bahay at nakakailang hakbang pa lang ako ay napatigil na agad ako sa paglalakad. I caught three pairs of eyes staring at me.
"Anong ginagawa niyo dito?" Tanong ko sa kanila.
Madie woke up the same day they beg for my help. Tatlong araw pa siyang nanatili sa ospital bago siya hinayaang lumabas. Pero hindi ko inaasahang dito sila didiretso.
"Anong ginagawa niyo dito?" Pag uulit ko. I stared at them coldly. Isa isa ko silang tinignan.
Molly glared at me. How strong is this girl's guts? Lumakas ba ang loob niya dahil alam niyang mayaman ang ina inahan niya?
