Savrulan Küller (Ara Verildi)

10.Bölüm

Gözlerimi aralayarak saate baktım.Akrep yediyi,yelkovan ise ikiyi gösteriyordu.Uykuya dalalı daha beş dakika olmadan tekrar uyanmanın huzursuzluğu ile yataktan doğruldum.

Dün gece olanları düşündükçe kendimi bir kafese hapsolmuş,elinden özgürlük hakkı alınmış bir kuş gibi hissediyordum.Bir anda her şey sarpa sarmış ve kendimi ortada bulmuştum.Atılan odunlarla içim alev almış,yüreğim yanmaya başlamıştı.Dün gece çok düşünmüştüm ve artık Burak'a her şeyi anlatmam gerektiğine karar vermiştim.

Ayaklarımı sürüyerek lavaboya girdim.Yüzüme çarptığım soğuk su hem yüzümü serinletmiş hem de içimi bir nebze de olsa ferahlatmıştı.Ellerimi kurularken karşımda Burak'ı görmemle kollarımı ona doğru uzattım.Sarılmak istedim ve hiç bırakmamak...Lakin geriye çekilmesiyle kollarımı geri çektim.
"Günaydın." dedim sesimin en yüksek tonuyla. Cevap bekledim, "Günaydın." diye. Lakin gelmemişti o cevap.İçimde sürekli tutsak kalan iki göz yaşı akmak için kenarda beklerken Burak'a dönüp
"İzin ver anlatayım." dedim.Burak önce yüzüme sonra yere ve nedense tekrar yüzüme baktı. "Anlat,bekliyorum." dedi.Ses tonu beni fazlasıyla korkutmuştu. "Mustafa..."
"Mustafa benim eski erkek arkadaşımdı.Sürekli onunla vakit geçirir,hayallerimi onunla birlikte kurardım.Evlilik kararı bile aldık onunla beraber.Hayat bu!Aynı adam beni evlilik masasında bırakıp gitti.Ne bir şey diyebildim,ne bir şey yapabildim." dedim devam ederek.Beklemekte olan göz yaşlarımı özgür bırakarak gözlerimi Burak'ın gözlerine sabitledim.
"O benim için o gün bitti.Anlıyor musun?
Biliyorum dün geceki kutuyu soracaksın.Evet,bir açıklamam yok maalesef!Ben onu içimde bitirdiğim halde ondan kalan hatıraları saklamak biraz tuhaf!Ama sende beni anla ne olursun!"

Sözlerimle onu biraz yatıştırmak,aramızı düzeltmek istemiştim fakat hayat filmlerdekine benzemiyordu.Ne yazık ki Burak hala öfkeyle bana bakıyor,benim onun karşısında daha da ezilmeme neden oluyordu."Bir müddet mesafeli olmamız ikimiz içinde en iyisi." dedi.Lavabonun kapısını kapatarak beni pişmanlıklarımla dışarıda bırakmıştı.Geçmişte olduğu gibi beni karanlığımdan çıkarmasını istemiştim ama bu sefer olmamıştı.

Ayağımı sürüyerek yatağın üzerine oturdum.Gözümden akan yaşları önemsemeyerek eskileri düşündüm.İçinde Mustafa'nın olmadığı,Burak'ın olduğu eskileri ama hiç eskimeyecekleri...

23 Temmuz 2011

Gözlerimi aralayarak saate baktım.İnanamayarak ellerimle gözlerimi ovuşturdum fakat saat doğruydu ve ben işe yaklaşık üç saat geç kalmıştım.Bu benim ikinci iş günümdü ama ben böyle olmasını hiç tahmin etmemiştim.Yerimden hızlıca doğrularak üzerimi giyindim ve yatağımın kenarında durmakta olan masanın üzerinden telefonumu alarak kapıyı açtım.Dün yaptığım makyajı temizlemeyince olan makyaj akmış ve korku filmlerindekine benzer bir görüntü ortaya çıkarmıştım.Otelden çıkarken görevli bayanın "Günaydın!" demesiyle başımı ondan yana çevirerek "Günaydın!" dedim.Vaktim yoktu ve gelen taksiye binmek için elimi kaldırdım.

Taksiden inerek cüzdanıma baktım.Kalan paramın yarısı da taksiye gitmişti.Kendi ayaklarımın üzerinde durmak sandığım kadar kolay değildi,bunu görebiliyordum.Çantamın fermuarını açarak cüzdanımı kattım ve bu eski püskü lokantaya adımımı attım.Patron kenarda durmuş,sinirli sinirli bana bakıyordu."Günay-" sözümü tamamlamama fırsat vermeyerek "Gün aydı canım,gün aydı." dedi.Bu adamın bu kadar asabi olması beni çok korkutuyor ve elimdeki çantayı sıkmama neden oluyordu."Al şu önlüğünü!" diyerek önlüğü fırlattığında kötü bakışlarını hala benim üzerimde gezdirdiğinden emindim.

Arkaya geçerek elime verilen çorba ve çayı götürmek üzere içeri adımımı attım.Dün gelen takım elbiseli adam yine gelmiş ve çorbasını içmişti.Elimdeki çorbayı yan masadaki müşteriye vererek diğer elimle çayı takım elbiseli adama uzatmak istedim.Fakat ne olduğunu anlayamadan bir bardak çayı üzerine boşaltmamla bütün gözlerin üzerime çevrildiğini hissedebiliyordum.