My life as a mermaid (ft 5SOS)

Wanneer het net beter gaat

Hey iedereen. Het is een hele tijd geleden dat ik nog een nieuw hoofdstuk erop heb gezet. Bij deze mijn excuses. Dit deel is wat veel langer dus hopelijk maakt dat het een beetje goed. Hopelijk vinden jullie het leuk. Laat me zeker weten wat jullie ervan vinden.

Gelukkig is het weekend want ik durf het huis niet meer uit voordat ik mijn krachten terug onder controle heb. Ik wil niemand pijn doen of ongelukken veroorzaken. Het enige probleem is nu dat ik me dood verveel. Natuurlijk heb ik genoeg huiswerk om te maken maar na een tijd wordt dat ook maar saai en door alle tijd die ik heb is het ook al af. Sinds de raad is langsgekomen heb ik de handschoentjes niet meer uitgedaan. Ze helpen me om mijn krachten onder controle te houden. Doordat ik ze aanheb kom ik niet rechtstreeks in contact met water. Vandaag is het een prachtige dag, de zon schijnt door het venster in mijn kamer op het aquarium waardoor het lijkt of ik op het strand ben. Eigenlijk zou ik daar nu enorm graag zijn. Rustig langs het water met een goed boek. Er is niets gezegd dat ik niet mijn huis uit mag of niet mag zwemmen dat heb ik zelf bedacht. Helaas is het niet dat ik naar het strand kan het is winter en vreselijk koud buiten. Dan ga ik naar benden waar mama in de keuken eten staat klaar te maken. 'Hoi mama', zeg ik en ik geef haar een knuffel. 'Zo vrolijk vandaag. Gaat het al wat beter met je?' vraagt ze. 'Ja ik voel al wat beter. Maar ik denk niet dat ik het lot moet tarten dus kan ik beter nog maar uit de buurt van iedereen blijven', antwoord ik. 'Dat is waar. Wat ga je vandaag doen? Het is een mooie dag', zegt ze. 'Ik was aan het denken om naar het strand te gaan. Niet naar de kust maar naar het eiland voor het weekend', zeg ik aarzelend. 'Ik weet niet hoe je eiland eruitziet maar ik heb je nooit iets horen zeggen over daar op het strand zitten en dat er zoveel te beleven is', zegt ze met opgetrokken wenkbrauwen. 'Er zijn zoveel dingen die je niet weet over het eiland', lach ik. 'Blijkbaar. Blijf je dan in Sydney slapen?' vraagt ze. 'Nee ik ga in de jungle kamperen. Wat dacht je?' lach ik. 'Zolang je het maar niet te bont maakt is het voor mij goed', knipoogt ze. Na het eten vertrek ik. Het zwemmen doet me goed en mijn handen zijn blij dat ze van de handschoenen verlost zijn. De oceaan geeft me een rustgevend gevoel en zorgt ervoor dat ik mijn krachten beter onder controle heb. Als ik bij de ingang van het eiland kom is mijn ingang nog steeds versperd. Er moet toch een manier zijn om het weg te krijgen. Ik focus me op het ijs en de vlammen. In gedachten zie ik het ijs smelten en de vlammen verkleinen. De vlammen gaan nooit weg omdat ze de basis vormen van mijn krachten. Als ik mijn ogen terug open doe zie ik dat het me is gelukt. Eindelijk iets positiefs. Ik zwem door de tunnel en kom boven in de grot. Boven me kan ik de lucht zien door het gat boven in de grot. Het is een prachtig blauwe lucht. Soms zou ik willen dat ik gewoon alleen een zeemeermin was en overal heen kon gaan waar ik wou. Zoals nu, niemand om te zeggen wat ik moet en niemand die ik pijn kan doen. Het is zo lang geleden dat ik me nog eens echt heb kunnen ontspannen zonder me zorgen te hoeven maken dat ik mijn krachten laat zien of dat ik plots een staart krijg.

Ik word wakker als iemand me onderwater duwt en ik me verschrik. 'Slaapkop', lacht Luna. 'Zeg wil je soms dat ik verdrink?' zeg ik nog slaperig. 'Je kunt niet verdrinken', zegt Luna terwijl ze dubbel ligt van het lachen. 'Nee, maar als het kon was het wel gebeurd', zeg ik met een klein lachje. 'Wat doe je hier trouwens? Je mocht het huis toch niet uit', vraagt Luna. 'Nee ik moet alleen oppassen dat ik mijn krachten onder controle hou. Bovendien heb ik er minder last van sinds ik in de oceaan ben. Ik kwam gewoon om even te ontspannen en rustig wat te lezen', antwoord ik. 'Dus met andere woorden je was het gewoon beu om binnen te zitten met dat deprimerend weer', knipoogt ze. We moeten allebei lachen. 'Hoe gaat het nu verder gaan met je krachten? Je kunt niet eeuwig binnenblijven', vraagt Luna. 'Nu blijf ik thuis en draag ik handschoentjes zodat ik niet rechtstreeks in contact kom met water. De Raad is langsgekomen en zeiden dat ik mijn krachten onder controle moet proberen te krijgen. Ze zijn op zoek naar mijn voorgangster dan kan zij het me leren', vertel ik. 'Weet de rest het al?' vraagt ze. 'Nee, je bent de eerste die ik zie', zeg ik. 'Misschien kan iedereen naar hier komen en dan kunnen we gaan zwemmen. We hebben ook al lang niet meer gekeken hoe het met de onderwaterwereld gaat', stelt Luna voor. 'Ja klinkt goed. Visioen of bellen?' zeg ik. 'Visioen!' roepen we in koor. 'Veel leuker', zegt Luna, 'Bovendien ben ik mijn gsm vergeten. Oeps.' Dan sturen we een visioen naar Eleanora en Casey. Wat later komen ze aan en ik vertel hen hetzelfde verhaal dat ik ook aan Luna heb verteld. Daarna gaan we terug de volle oceaan in om te kijken hoe het zit met de onderwaterwereld. Hier en daar moeten we wat van onze krachten gebruiken om de planten te herstellen. We moeten ook een paar zeewezens redden die vast zijn geraakt in netten die zomaar in de zee zijn gegooid en ook een paar zeewezens die afval hebben ingeslikt. Ik snap niet hoe mensen zoiets kunnen doen. Ze zeggen altijd dat ze zo dol zijn op de oceaan en dan gooien ze er afval in. Als we klaar zijn besluiten we naar ons huisje aan het strand te gaan om wat te ontspannen. Onmiddellijk als we er zijn ga ik naar onze bibliotheek en neem het boek 'Aan alle jongens van wie ik hield' van Jenny Han. Laatst had ik het in een boekenwinkel besteld hier in Sydney en ik kon niet wachten om het eindelijk te lezen. In het begin toen ik naar de boekwinkel ging vonden ze het raar als ik een Nederlandstalig boek bestelde maar ondertussen zijn ze het gewoon. Er zijn ook een aantal boeken die ik dubbel heb aangezien ik ze thuis ook wil lezen en boeken en water geen goede combinatie niet. Zeker niet over zo een lange afstand. En ik ga ook niet uren op het vliegtuig zitten als ik veel sneller kan zwemmen. Het boek is prachtig en ik verlies de tijd helemaal uit het oog tot Eleanora roept dat we de stad in gaan om iets te eten. Nu ze het zegt ik heb eigenlijk best wel honger gekregen van al dat lezen. Logisch want mijn boek is al bijna uit. De andere meisjes lachen altijd dat ik een wandelende bibliotheek ben. Telkens als ik een boekenwinkel zie moet ik er binnengaan. Ook al koop ik dan 4 boeken 2 weken later zijn ze alweer uit. Net zoals nu dit is het voorlaatste boek dat ik nog niet heb gelezen. Thuis heb ik er wel nog een paar andere liggen maar daar heb ik nu niets aan. Hoog tijd om een paar nieuwe te bestellen. 'Ik ga even kijken of er nog leuke boeken zijn uitgekomen', zeg ik. 'Alweer! Brand je die boeken soms op ofzo?' lacht Casey. Als antwoord steek ik mijn tong uit naar haar en ga de winkel binnen. Ik loop onmiddellijk door naar de young adult afdeling. Daar vind ik het boek 'The Siren' van Kiera Cass, een boek waar ik al maanden naar uitkijk om te lezen. Het maakt mij niet uit dat het in het Engels is want dat is geen probleem voor mij. Dan loop ik naar de kassa en vraag of ze nog een paar boeken voor me kan bestellen. Als ik heb betaald ga ik terug naar buiten en zie dat de andere meisjes een zakje vasthebben met kleren in. 'Jullie hebben je precies niet verveeld terwijl ik binnen was', knipoog ik. Na het eten gaan we terug naar ons huis en praten we nog even bij het vuurtje buiten. Rond 22 uur ga ik slapen. Ik ben doodmoe na zo'n drukke maar plezante dag.