My life as a mermaid (ft 5SOS)

Tijd om te vertrekken

Hallo allemaal! Sorry dat het 2 jaar heeft geduurd voordat er een nieuw deel is gekomen in dit boek. De laatste jaren ben ik druk bezig geweest met andere dingen, maar ik heb wel daarvoor een ander kortverhaal gemaakt (Dangerous woman). Ik beloof dat ik het deze zomer zal afwerken of toch voor een groot deel. De verhaallijn is al klaar, nu alleen het schrijven nog. Hopelijk vinden jullie dit hoofdstuk leuk. Laat maar weten wat jullie ervan vinden! :)

Twee weken later is het zover, ik ga gedurende twee maanden naar Sydney. Ook al kom ik er vaak, toch voelt het vreemd om zo lang weg te zijn van huis. Natuurlijk kan ik tussendoor mijn vriendinnen en ouders opzoeken, maar ik vrees dat ik daar misschien alleen maar meer heimwee van ga krijgen. Nu sta ik in mijn kamer en kijk om me heen naar mijn kamer, alles is even netjes zoals altijd. Mijn bureau staat tegen de muur bij het venster, mijn bed tegen het aquarium, rechts is mijn dressing en links hangt mijn muur vol met foto's van mij en mijn vrienden en familie. Persoonlijk heb ik niets met foto's en als het kon ging ik er nooit op, maar deze foto's zijn anders. Vaak duurt het weken voordat ik Casey, Luna en Eleanor terugzie en omdat ze zo een groot deel van mijn leven uitmaken, mis ik hen snel. Ze zijn de enige drie personen op de hele wereld die weten hoe het is om mij te zijn. Nu ja, we zijn wel verschillend van elkaar qua krachten en seizoen, maar toch. Een van mijn lievelingsfoto's is er een die gemaakt is toen we op een piepklein eilandje een pauze namen. De mensen daar woonden in kleine, kleurrijke huisjes en het was er prachtig. Overal waar je liep kon je de oceaan zien. Op de foto staan wij vier met ons gezicht richting de oceaan op het strand en achter ons kun je de huisjes zien. We hadden toen zo een leuke dag. Er was net een feest en de mensen verwelkomden ons met open armen. De hele avond hebben we gedanst en plezier gemaakt. Op een andere foto staan mijn ouders en ik toen we in de woestijn waren. Er stond die dag een tocht gepland, maar het was alleen nog warmer dan gewoonlijk en we hadden zo een dorst. Daarom dacht ik: Oh wacht, ik ben een zeemeermin en ik kan water uit de grond halen. Dat ging dus even fout, het was echt kurkdroog en onze gids keek alsof ik gek geworden was. Nu toegegeven, het zag er waarschijnlijk ook raar uit voor hem. In Sydney heb ik ook van die foto's ophangen aan de muur, zo voel ik mij nooit alleen en heb ik mijn ouders kort bij me. Ik heb geen moeite genomen om een koffer klaar te maken. Er ligt standaard een hele stapel kleren klaar voor als ik besluit om even een weekje ertussenuit te gaan. Stel dat ik nog iets te kort moet hebben, kan ik nog altijd naar de winkel gaan. Ook al ga ik naar de andere kant van de wereld, het is niet de middle of nowhere, integendeel. Nadat ik alles nog een laatste keer heb nagekeken, ga ik naar beneden waar mijn ouders druk bezig zijn. 'Hoi,' groet ik mijn ouders als ik de keuken binnenkom. 'Hey. Ben je er klaar voor?' vraag papa. 'Ja hoor, het is alleen raar dat ik zolang weg ga zijn,' zeg ik met een glimlach. 'Vertel mij wat! Twee maanden zonder mijn blije vis,' zegt mama met een knipoog. 'Haha erg grappig,' ik steek mijn tong plagerig uit. 'Is alles geregeld met school?' vraag ik. 'Ja, ze vonden het wel wat raar toen ik zei dat je twee maanden niet zou gaan, maar ze geloofden ons excuus wel,' zegt papa. Omdat het schooljaar dus nog bezig is en ik twee maanden weg ben, ga ik veel lessen missen, aangezien ik niet van plan ben om iedere dag even terug naar hier te zwemmen. Ik zal alles zelf moeten leren plus al mijn huiswerk moeten maken en toetsen afleggen. Alsof mijn leven nog niet zwaar genoeg is op dit moment. Gelukkig ben ik een goede student en kan ik net zo makkelijk zelf dingen uitzoeken als dat iemand het mij zou uitleggen. Voor ik wegga ga ik wel nog even langs bij Lisa, aangezien zij mijn beste vriendin is die geen staart heeft, verdient ze wel een uitleg waarom ik wegga.

Na tien minuten te hebben gewandeld kom ik bij Lisa. Ze is samen met haar kleine broer in de tuin aan het voetballen. Als ze mij ziet aankomen begint ze te zwaaien en komt naar mij toe. Lisa is echt de vrolijkheid zelve, het maakt niet uit hoe slecht je je voelt, ze zal je altijd terug blij maken. We lopen samen naar de woonkamer en ploffen neer op de zetel. 'Dus je gaat twee maanden weg?' zegt Lisa twijfelend. 'Ja, dat deed snel de ronde,' zeg ik met een verdrietig lachje. 'Echt he, alle leerkrachten waren erover bezig. Dan is het niet raar dat iemand het hoort en begint door te vertellen,' zucht ze. 'Ik wil je uitleggen waarom ik wegga, maar ga niet lachen,' zeg ik met een serieus gezicht. 'Dus je weet het vreemdste gedeelte al dat als ik in aanraking kom met water deze twee hier,' ik wiebel met mijn benen, 'verdwijnen en in een staart veranderen. Weet je nog laatst toen mijn pen plotseling begon te smelten?' vraag ik. Lisa knikt ja. 'Wel mijn krachten zijn compleet uit de hand gelopen en soms worden ze heviger dan ze zouden moeten zijn of ze doen iets waarvan ik het niet eens doorheb. Daarom hebben we naar een oplossing gezocht zoals de handschoenen, maar daar kan ik natuurlijk niet voor eeuwig mee blijven rondlopen. Uiteindelijk is er dan een andere oplossing voor mijn probleem gevonden, maar die is iets minder praktisch dan verwacht. Ik ga in de leer bij mijn voorgangster. Die blijkbaar in Sydney woont.' Ik kijk haar vanuit mijn ooghoeken aan. 'Dat zal twee maanden duren en daarna zouden mijn krachten onder controle moeten zijn,' zeg ik. 'Dat is toch goed? Waarom klink je dan zo verdrietig?' vraag Lisa. 'Normaal zou ik wachten totdat we afgestudeerd zouden zijn van de middelbare school. Dan zou ik daarna twee maanden in de leer gaan en kon jij langskomen om me op te zoeken. Nu is dat een stuk moeilijker,' vertel ik haar. 'Ja, maar ik zou toch graag dit schooljaar afmaken en dat gaat moeilijk als jij de school ofwel platbrand, ofwel onderwater zet, ofwel bevriest,' zegt ze met een wenkbrauw opgetrokken. Dat is iets wat ze altijd heeft gedaan bij het maken van grappige opmerkingen. 'Alhoewel het mij wel hilarisch lijkt als de school in het midden van de lente bevriest,' lacht ze. Ik lach mee met haar en moet terugdenken aan een moment toen we op het derde middelbaar zaten. 'Weet je nog die keer dat we chemie hadden en ik net boos was geworden omdat je weet wel wie water over mij had geknoeid?' vraag ik half lachend. 'Oh ja, je was zo boos dat er plots een kraan sprong en toen was je zo in paniek dat het water er nog sneller uitstroomde. Binnen een paar minuten was heel de vloer nat!' schreeuwt ze uit van het lachen. 'Dat was de leukste les chemie ooit!' schreeuwen we lachend in koor. We waren beide niet goed in wetenschappen en we deden het ook niet graag, dat we die lessen samen volgden hielp wel. Vooral als er zo een dingen gebeurden. 'Oh en die keer dat we dat ding niet aankregen om dat boeltje in de buis te laten koken. Toen gebruikte je jouw krachten om het te koken toen de leerkracht langsliep,' knipoogt ze. 'Ja en toen smolt dat buisje bijna omdat ze zo lang bleef staan kijken,' voeg ik toe, 'Jammer dat we dat nu niet meer gaan meemaken tot het einde van het jaar.' Met Lisa waren alle lessen zoveel leuker. 'Ja, ik zal het missen, maar je gaat niet weg voor altijd en binnenkort heb ik een week vrijaf! Als je me dan wil komen ophalen, kunnen we die week iets leuks doen in Sydney als jij tijd hebt!' zegt Lisa enthousiast. 'Ja! Dat moeten we zeker doen!' zeg ik en ik geef haar een knuffel. 'Wanneer vertrek je trouwens?' vraagt ze. 'Vanavond al. Stom tijdsverschil,' zeg ik met een nep boos gezicht. Lisa begint te lachen, dat doet ze altijd wanneer ik dat gezicht trek. Dan frons ik mijn wenkbrauwen, trek ik mijn op tot tussen mijn ogen en maakt een rondje van mijn mond, het werkt echt iedere keer. 'Wel geen tijd te verliezen dan! Laten we iets leuks gaan doen buiten!' roept ze vrolijk en staat op om naar de deur te gaan, totdat ze naar buiten kijkt. Het is beginnen regenen. 'Of we kijken een film,' zegt ze terwijl ze rechtsomkeer maakt naar de televisie en een film opzet. We kijken naar 'Beaty and the Beast', een van onze favoriete films aller tijden. Wanneer de film gedaan is, geven we elkaar nog een knuffel en nemen afscheid. We beloven elkaar zo vaak mogelijk te bellen en te mailen als mogelijk is. 'Ik zal je zoveel schoolroddels doorsturen dat je niet zal merken dat je aan de andere kant van de wereld zit,' knipoogt Lisa. Ik lach: 'Dan moet het zeker goedkomen!' Ondertussen is het gelukkig even gestopt met regenen, zodat ik naar huis kan zonder kunstjes uit te moeten halen om droog te blijven. Volgens mij is het niet zo een logisch excuus om te zeggen dat je net van een verkleedfeestje met zeemeerminthema bent gekomen op mijn leeftijd.

Eens als ik thuis ben zie ik dat mama al aan het koken is en papa op zijn laptop zit te kijken. 'Ruikt lekker,' zeg ik als ik binnenkom. 'Tuurlijk ik ben ook een echte sterrenchef,' lacht mama. Een kwartiertje later zitten we met zijn alle rond tafel te eten. Er wordt niet gepraat dat ik wegga, mijn ouders kunnen er best wel goed mee omgaan en ze weten dat dit het beste is voor mij. Zeker als ze willen dat hun huis blijft rechtstaan. Ik help nog even met de tafel op te ruimen en dan is het tijd om te vertrekken. Mama en papa krijgen nog een dikke knuffel en nadat we een poosje zo hebben gestaan maak ik me los uit hun omhelzing en teleporteer ik mij naar de kust. Het is een stormachtige avond en de zee is ruw. Niemand die zo dom is om dan naar het strand te gaan. Even draai ik nog om mijn as om alles in mij op te nemen. Dit zijn mijn favoriete plaatsen, kustlijnen met daarachter kleine gezellige huisjes. Plots zie ik dat het strand is afgezet door de storm zodat niemand op het strand kan en dat de politie aan het controleren is. Snel loop ik het water in en als ik tot aan mijn middel erin sta neem ik een duik en ga op weg naar Sydney.