My life as a mermaid (ft 5SOS)

Verder onderzoek

Nadat ik terug thuis ben, kruip ik in de de zetel met een deken en een boek. Mijn hoofd zit vol met de gebeurtenissen van die dag. Ik kijk naar de woorden op de bladzijden, maar lees ze niet echt. Pagina na pagina lees ik opnieuw, nog steeds blijft er niets van het verhaal hangen. Mijn gedachten blijven maar afdwalen naar mijn nieuwe krachten. Hoe is het mogelijk dat er nog nooit iemand is geweest met dezelfde kracht als mij? Zoiets ontstaat niet van de ene op de andere dag. Het is algemeen bekend dat iedere zeemeermin over dezelfde krachten beschikt, de ene ontwikkelt ze wel sterker dan de ander. Onze armband met de bedeltjes is daar het bewijs van, met ieder bedeltje dat erbij komt, kan je de vooruitgang zien die je maakt en wat er nog nodig is om een volwaardige zeemeermin te worden. Morgen gaan we terug om met De Raad te praten. Zouden zij nog iets weten? Stel dat het niet zo was. Zouden ze met haar krachten gaan experimenteren? Misschien moest ze van alle objecten de geschiedenis gaan achterhalen met haar kracht. Dat kan ik niet! Het zou te veel energie kosten. Na wat een eindeloze stroom aan gedachten lijkt, ben ik zo moe dat ik naar mijn kamer ga en in bed plof. Slaap zal me misschien van alle onzekerheid afhelpen.

De volgende ochtend sta ik met een gespannen gevoel op. Ik besluit een klein ontbijt te eten om toch genoeg energie te hebben voor de reis. Als je bij De Raad op bezoek gaat, zal je zeker geen eten te kort hebben. Vroeger toen we onze taken en krachten nog aan het ontdekken waren, moesten we regelmatig bij hen op visite. Het eerste wat ons opviel als we binnenkwamen, waren de tafels vol eten en zoetigheden. Soms werd er iemand zelf zo erg door afgeleid dat ze niets meekreeg van het gesprek. Meestal was ik dat. Wanneer we dan naar huis moesten zwemmen, kwamen we bijna niet meer vooruit door al het eten. Ons grapje was dan altijd: 'Maar goed dat we niet zeeziek kunnen worden.' Een kleine glimlach spreidt zich over mijn gezicht. Ik besluit nog even om de andere meisjes op de hoogte te stellen van de ontwikkelingen en beloof hen straks verder op de hoogte te brengen, zodra ik meer weet. Dan leg ik mijn gsm weg en sluit de deur. De sleutel leg ik in de vijver. Ondertussen zijn mijn illusies goed genoeg om hem te verbergen zonder de echte vissen die er nu zitten. Toch wil ik de vissen die er zitten niet wegdoen, ze hebben ons al zo lang hun diensten bewezen. Rita en ik hebben op het strand afgesproken om van daaruit naar De Raad te zwemmen. Aangezien ik iets te vroeg ben, moet ik even op haar wachten. Als ze naast me staat, kan ik bijna voelen dat ze net zo gespannen is als mij. 'Spannend, hè?' lach ik onzeker. 'Dat is het zeker. Ik hoop dat het allemaal wat logischer is, dan het nu lijkt,' zucht ze. 'Er is maar een manier om erachter te komen en hoe sneller we gaan, hoe sneller we het weten,' zeg ik. Rita knikt: 'Zullen we dan maar vertrekken?' We duiken het water in en na onze transformatie schieten we door het water.

We doen er maar een half uur over om bij de zeemeerminwereld te geraken. Wanneer we door de magische bubbel gaan, zijn onze benen weer terug als bij toverslag. Vandaag lopen we gewoon rechtdoor naar het centrale gebouw van De Raad. Ik kan ze al zien staan vanaf deze afstand. Voor mensen die het niet wisten dat ze goede personen zijn, zouden ze een nogal vreemde indruk geven. Ze lachen zelden en kijken altijd even stoïcijns wat er ook gebeurt. De ingang van het gebouw ligt bovenaan een lange, brede trap met aan weerskanten pilaren die uit de muren zijn gebeiteld. Als we de trap zijn opgelopen, gebied De Raad ons om mee binnen te komen. De inkomhal hangt vol met schilderijen en overal staan historische objecten. Persoonlijk is het niet zo mijn ding, nogal rommelig. Daarom ben ik altijd blij als ik naar het salon mag gaan. Daar staat zoals ik al verwachte gebak en thee klaar, wanneer we binnenkomen. De mannen zetten zich in de fauteuils aan een kant van de salontafel, Rita en ik op de tweezit aan de andere kant. Nadat iedereen een kopje thee heeft genomen en de formaliteiten uit de weg zijn, beginnen we aan het gesprek. 'Dus als ik het goed begrijp, heb je een aantal dagen geleden een nieuwe kracht ontdekt, Jade?' vraagt een lid van De Raad. 'Ja, meneer,' knik ik. 'Hoe gebeurde het?' vraagt een ander. 'Rita was me net aan het leren om objecten terug in originele staat te herstellen. Plots kreeg ik een visioen van een schip toen ik een munt opnam,' antwoord ik. 'Heb je het daarna nog gehad?' vraagt de derde man. 'Nee, meneer. Ik heb niets meer aangeraakt, omdat ik niet wist wat er gebeurde,' vertel ik hem. 'Heb je soms toevallig onverklaarbare dromen?' vraagt iemand. Ik aarzel even. Als ik hen vertel over de droom die ik had dat ik een jongen uit het water zou redden en het ook gebeurde, zouden ze dan het geheugen van de jongen wissen? Vroeger deden ze dat wanneer iemand een zeemeermin had gezien. Het was anders te gevaarlijk. De jongens hadden mij met mijn staart gezien, behalve Luke omdat hij bewusteloos was. De andere leken het er nooit over te hebben en ik had geen verhaal gelezen over zeemeerminnen. Ik vertrouwde hen. Snel verzon ik een alternatieve versie van het verhaal om de jongens niet in gevaar te brengen. 'Ja,' antwoord ik naar waarheid. 'Ik droomde dat er jongen verdronk, toen ik een aantal weken later met de andere op vakantie was, gebeurde er net hetzelfde als in mijn droom. De jongen viel van zijn surfboard en kwam niet meer boven. Ik heb hem gered. Hij was bewusteloos toen ik hem op het strand legde. Daarna zwom ik terug verder het water in en riep ik om hulp, zo kon niemand mijn staart zien.' Dat was de waarheid, min of meer toch. De Raad kijkt elkaar aan en vraagt dan: 'Heb je er recent nog gehad?' Ik denk aan alle nachtmerries van de afgelopen tijd. 'Ja, maar de meeste waren onrealistisch en een speelde zich af in verleden,' vertel ik. 'Een uit het verleden?' vraag een van de mannen. 'Ja, meneer. Dezelfde droom als het visioen dat ik kreeg toen ik een van de munten aanraakte.' Daarna vertel ik hen het verhaal nog een keer. Zonder iets te zeggen staan De Raad op en gaat de kamer uit. Rita en ik kijken elkaar verward aan. We durven niets te zeggen en blijven als bevroren zitten. In de tussentijd kijk ik wat rond mij heen, aan de muren hangen schilderijen met beroemde scheepsrampen, best luguber, als je erbij stil staat. Ertussen hangen reliquieën, die komen uit scheepswrakken. Om de zoveel tijd verwisselen ze alles volgens mij, ik ben nooit twee keer in deze ruimte geweest en dat er dezelfde dingen aan de muur hingen. Ik heb wel medelijde met hen als ze alles moeten afstoffen of zouden daar ook krachten voor bestaan? Na een kwartiertje komen ze terug binnen en gaan zitten alsof er niets is gebeurt. Ze leggen een boek op tafel. Het heeft een donkerbruine kaft met een gouden zeemeermin in detail op de voorkant. Haar staart zit als een slot over de zijkant van het boek. Als ik niet beter wist zou ik nog zeggen dat een echte zeemeermin op het boek hadden gelegd en dat ze in de omslag was veranderd. 'Dit is het boek van Mariëlle, zij was een van de zeemeermin in de middeleeuwen. In die periode begonnen de mensen te experimenteren met schepen en reizen. Niet alle boten waren even stevig en niet alle bemanningsleden even ervaren. Daardoor zonken veel schepen en stierven veel mensen op zee. Je kent de verhalen van de zeemeerminnen die de bemanning rustig naar hun dood leiden met het lied. Dat was dus het geval vanaf het moment dat ze in het water kwamen. Alle zeemeerminnen konden het pas merken als ze dichtbij het schip kwamen, behalve Mariëlle. Zij kon sommige scheepsrampen zien aankomen in haar dromen. Als ze dan het water inging en begon te zwemmen zag ze haar dromen realiteit worden, net zoals jou. Het verschil was dat zij dacht dat haar dromen de rampen veroorzaakten. Na iedere ramp nam ze een souvenir mee uit het schip en bracht het naar het eiland. Soms nam ze een van de souvenirs terug vast en dan beleefde ze alles opnieuw. Ze durfde niet meer te slapen en werd langzaamaan gek. De dromen werden haar teveel. Het begon gevaarlijk te worden en daarom moesten we een besluit nemen. We namen haar krachten af en wisten haar geheugen uit, zodat ze niet meer wist dat ze ooit een zeemeermin was geweest. Eeuwen is er nu geen zeemeermin meer geweest die deze krachten ook had, maar nu ben jij er. Om ervoor te zorgen dat niemand nog zo iets moest meemaken hebben we haar geheugen in dit boek gestopt, alle tekst die er in staat is wat zij heeft meegemaakt. Neem het boek mee en lees het. Denk je dat je het niet aankunt wat deze krachten mogelijk met jou gaan doen, zeg het ons. Dan doen we voor jou hetzelfde nu het nog niet te laat is. Dit is geen beslissing die je in een dag moet nemen. Neem je tijd,' besluit hij. Ik knikte. 'Stel dat ik beslis dat ik het aandurf. Krijg ik het ooit onder controle?' vraag ik. 'Het probleem is dat we het niet weten. Als alle krachten die wij kennen zijn volgroeid, ben je een volwaardige zeemeermin en zou je het onder controle moeten hebben in theorie. Mariëlle was nog jong en nog niet volgroeid. Het is dus moeilijk te zeggen,' antwoordt de man. 'Neem je tijd,' vervolgt hij en hij gaf me het boek. Daarna worden we naar buiten begeleid. De Raad vormt een cirkel rond ons en het volgende moment zijnwe terug op het strand in Sydney.

'Zal ik morgen naar jou komen en dan kunnen we het boek samen lezen?' vraagt Rita terwijl ze over de oceaan uit keek. Ik knik, niet in staat iets te zeggen. 'Tot morgen,' zegt ze. 'Tot morgen,' antwoord ik. De weg naar huis kan ik alleen maar denken aan wat De Raad zei. Wat als ik het niet doe? Word ik dan ook langzaamaan gek? Wat met mijn vriendinnen? Alles wat ik ken? Ik kan me geen leven voorstellen zonder dit alles. De ocean is mijn leven. Ben ik bereid dit op te geven zonder te weten of ik wel degelijk niet sterk genoeg ben?