My life as a mermaid (ft 5SOS)

De onderwaterbibliotheek

Tijdens het weekend bezocht ik samen met Lisa mijn favorieten plekjes in Sydney. Het was de eerste keer voor Lisa dat ze in Sydney was en ik had er mijn missie van gemaakt om haar zoveel meer van de stad te laten zien dan alleen de toeristische attracties. We gingen eten in mijn favoriete restaurants en genoten van de lekkerste koffie van de hele stad. Terwijl we door de stad liepen bleven we praten en praten en praten. Natuurlijk kan ik haar het verhaal over Luke niet achterhouden. Vriendinnen horen te praten over waarom je nu steeds dezelfde jongen tegen het lijf blijft lopen. We waren nog steeds dezelfde twee personen die deden wat ze altijd deden, alleen in een andere stad. Tegen de avond aan liepen we altijd richting het strand en maakten daar bij zonsondergang een wandeling. Lisa wilde zien of ze het eiland kon opmerken aan de horizon. Ik vertelde haar maar niet dat ze het zelfs niet zou zien als het voor haar neus stond door de magische betovering die het eiland onzichtbaar maakte. Het voelde goed om terug iemand bij mij te hebben die me mijn hele leven al kende. Het deed me vergeten dat ik niet normaal was zoals alle andere mensen en ook dat ik op het punt stond massavernietiging over de wereld af te roepen als ik mijn krachten niet onder controle kreeg. Het was gewoon Lisa en Jade, net zoals het altijd geweest was.

Op zondagavond breng ik Lisa terug naar de luchthaven. In de auto hebben we een afspeellijst opstaan die de naam 'auto sing-along' heeft. Zoals de naam al doet vermoeden, zingen we de hele weg luidkeels mee. Op de luchthaven parkeer ik mijn auto en loop met Lisa mee naar binnen. 'Zou het opvallen als je me mee zou smokkelen in je rugzak?' vraag ik. 'Ja, want dan zou mijn rugzak ontploffen. Tenzij je je in en goudvis kan veranderen of een garnaal ofzo,' zegt Lisa. 'Nee, die kracht heb ik helaas nog niet ontdekt,' zeg ik schouderophalend. 'Moet je dan dringend eens werk van maken,' zegt Lisa zogezegd gefrustreerd. 'Zal ik doen,' lach ik. Lisa's vlucht vertrek pas over anderhalf uur en om het afscheid zo lang mogelijk uit te stellen, besluiten we nog een koffie te gaan halen. Terwijl we die opdrinken, blijft Lisa maar praten over hoe geweldig dit weekend was en wat ze het leukste vond. Ik beloof haar dat zodra deze training gedaan is en het vakantie is, ik haar hier opnieuw mee naartoe neem en haar leer surfen. Dan is het moment van afscheid aangebroken. We geven elkaar nog een knuffel en dan neemt Lisa haar koffer en gaat richting incheckbalie. Ik blijf staan totdat ze uit het zicht is vertrokken en wandel dan terug naar mijn auto.

De volgende ochtend wordt ik wakker van mijn alarm en ik zucht. Zou ik me ziek kunnen melden vandaag en gewoon in bed blijven liggen? Na de vreemde ontdekking van vorige week kijk ik er niet naar uit om opnieuw te gaan trainen. Vooral omdat er blijkbaar niemand anders voor mij is geweest die dezelfde kracht bezat. Hoe kan ik een kracht hebben die nog schijnbaar niemand kent, maar amper illusies oproepen, iets wat de meeste snel onder de knie hebben? Uiteindelijk sta ik maar op en maak me klaar voor de training. Ik besluit dat ik geen zin heb om met de auto naar Rita te gaan en me al een beetje op te warmen door te teleporteren naar daar. Rita staat zoals iedere dag al klaar om mij te ontvangen. Ze vertelt me dat we vandaag weer op zoek gaan naar schatten en gaan kijken wat er nu precies gebeurt. Als ik nog steeds kan zien wat er is gebeurd met het voorwerp gaan we naar de onderwaterbibliotheek om verder onderzoek te doen. Om op te warmen moet ik ons beide teleporteren naar de grot. Daarna splitsen we ons op en gaan op zoek naar voorwerpen om zuiver te maken en ons experiment mee te beginnen. Als we elk een tiental voorwerpen hebben gevonden, gaan we de grot binnen en beginnen eraan. Het eerste voorwerp geeft hetzelfde effect als wat vorige week de andere voorwerpen gaven. Ze zuigen me mee terug in de tijd om hun geschiedenis te onthullen. Bij de ander voorwerpen gebeurt hetzelfde, behalve bij de munten. Bij de munten gebeurt niets, ik maak ze zuiver en dat is het. 'Probeer eens als je je focust op de geschiedenis ervan of je die te zien krijgt. De eerste pogingen leveren niets op. Pas als we voor de tweede maal bij de laatste munt zijn beland gebeurt er iets. In de verte zie ik een schip dat door een golf wordt overspoeld. Het breekt in twee en de bemanning ligt in het water. Het is niet zo duidelijk als bij de andere voorwerpen. Ik kies willekeurig nog een munt uit en focus me opnieuw. Deze keer zie ik een piratenvlag en een ander schip dat erachter schuil gaat vanuit dit standpunt. Er zijn kanonschoten te horen en ik zie mensen van het ene schip naar het andere slingeren en springen. Een ervan is overduidelijk een piratenschip, maar wat zou het andere schip zijn? Ik verhoog mijn focus en probeer een ander punt te vinden vanwaar ik kan toekijken. Het andere schip heeft ook een piratenvlag en is overduidelijk in minder goede staat. Terug in het heden merk ik pas hoeveel moeite me de laatste munt heeft gekost en we besluiten om ermee te stoppen voor vandaag zodat ik kan uitrusten. 'Die boeken zijn er morgen ook nog, net zoals de Raad. Als je iets moet laten zien, kun je beten niet uitgeput zijn van het testen van je nieuwe krachten,' zegt Rita rustig. We gaan terug naar haar huis en dan rust ik mij wat uit.

In de middag zit ik bij het zwembad wat te lezen. Ik heb een dikke trui aangedaan en er waait een warme bries. Wanneer ik er een beetje beu ben, besluit ik om wat te experimenteren met illusies. Ik bedenk een mooi landschap en bouw het stap voor stap op in mijn hoofd. Alles in een keer doen verschijnen lukt nog niet, maar dat is niet zo erg. Het belangrijkste is dat ik het al onder de knie begin te krijgen. Eerst het gras, dan de heuvels, dan voeg ik er sneeuw aan toe op de toppen en ook bomen rond de velden. Wanneer het af is, ben ik trots op het resultaat omdat het net echt lijkt. Dan voel ik iets bewegen rond mijn pols en merk ik dat er een nieuw bedeltje bij is gekomen. Het bedeltje is lichtroze en staat voor het oproepen van illusies. Eleanora en Luna hadden me er de vorige keer al over verteld omdat zij het al hadden. Trots neem ik er een foto van een stuur het naar de anderen en Rita. Toch nog een lichtpuntje in al deze chaos van nieuwe krachten. De trainingen werpen duidelijk hun vruchten af.

De volgende dag gaan Rita en ik op weg naar de onderwaterbibliotheek om onderzoek te doen. We zwemmen een aantal uren voordat we aankomen. Hij is nog net zo indrukwekkend als ik mij herinner. Het ziet eruit als een enorme sneeuwbol, zoals je die in toeristische winkels kan kopen. Aan de buitenkant staan verschillende gebouwen die met elkaar verbonden zijn, dat zijn de bibliotheken. In het midden is er dan een opening die een gang vormt, dat is de ingang. In het midden staat er een groot, sierlijk gebouw, het hoofdkantoor van de Raad. Ervoor ligt een plein met fonteinen en banken. We zwemmen naar de ingang en treden binnen in de magische bubbel van de zeemeerminwereld. Zo noem ik het alvast sinds ik klein ben. Onze staart wordt vervangen door een paar benen, zonder dat we er iets voor moeten doen. Dat is dus het magische eraan. We wandelen door naar de ingang van de bibliotheek en via een speciaal herkenningssysteem opent de deur. Het eerste gebouw staat vol met beelden en de muren zijn bedekt met schilderen. We lopen door naar de volgende ruimte waar verschillende tafels met stoelen staan, maar ook banken die ingebouwd zijn bij de vensters en zicht bieden op het plein buiten. In de hoekstaat een opzoeksysteem. Rita en ik wandelen ernaar toe. Om het te activeren moet je je hand erop leggen en denken aan hetgeen waarnaar je op zoek bent. Daarna toont het boek je alle plaatsen en boeken waar je de informatie kunt vinden. Ik leg mijn hand in het midden van het boek en denk aan alles wat er gebeurt zodra ik een voorwerp aanraak. Er verschijnen drie resultaten. Snel neemt Rita een blaadje van een stapel die naast het boek ligt en een pen om het te noteren. De boeken staan verspreid over de bibliotheek en we zullen door alle zalen heen moeten gaan om ze te nemen. De volgende zaal die we binnengaan staat vol met boeken, de zaal erna weer met beelden en schilderijen, zo gaat het verder totdat je bij het einde bent. De beelden en schilderijen zijn schatten die gevonden zijn op de bodem van de oceaan, maar ook van het vaste land als ze door zeemeerminnen zijn meegenomen omdat niemand er meer oog voor had. Je kunt hier echt de geschiedenis voelen. Of zien zoals mij wanneer ik een boegbeeld van een schip aanraak met een vrouw vastgemaakt aan een anker. Terwijl ik erlangs loop komt mijn schouder er zachtjes mee in aanraking en ik krijg het verhaal te zien. De vrouw was een eenzaat die volledige dagen op het strand doorbracht en liedjes zong. Net zoals zeemeerminnen in het water zongen voor scheepslieden in nood. Terwijl er op een dag een schip langskwam, zong de vrouw een van haar liedjes. De kapitein zag haar zitten bij het water en was zo verbaasd een vrouw te zien op het strand en zo dicht bij het water dat hij niet meer keek naar waar hij ging. Hij botste tegen een rots en het schip zonk. De mensen in de stad dachten dat zij een van de Sirenes was, die de zeeën teisterde, en bonden haar vast aan het anker van een schip. Ze gingen met haar op zee en maakten het anker los. Aangezien ze dachten dat de vrouw een Sirene was, veronderstelden ze dat het geen probleem was om te ademen onder water. Op die manier zouden zij geen last meer van haar hebben. De vrouw verdronk uiteindelijk al snel omdat ze niet kon ademen onderwater en geen Sirene was. In die stad werd een schip gebouwd met dit beeld voorop om Sirenes weg te jagen. Een aantal zalen en gebouwen later vinden we het eerste boek, ik houd het vast en we wandelen verder totdat we ze allemaal verzameld hebben. Daarna keren we terug naar het midden van de bibliotheek, waar zich de grootste studiezaal bevind. Rita leest een boek en ik een ander boek, we wisselen zodra we klaar zijn met elkaar en het derde boek lezen we samen. Veel informatie vinden we niet, alleen dat sommige mensen geloofden dat zeemeerminnen die kracht bezaten om de geschiedenis te zien, maar overal staat als commentaar dat er geen enkele zeemeermin was die het werkelijk kon. Wanneer we buiten stappen is het al aan het schemeren en we besluiten morgen nog een keer terug te komen om met de Raad te praten. We lopen terug via de lange weg naar de uitgang en zwemmen terug naar land.