My life as a mermaid (ft 5SOS)

De training begint

Na een paar uur zwemmen kom ik aan bij de kustlijn van Sydney. Ik zoek de plek op waar we altijd aan land gaan. Die plek ligt net achter een steiger en iets uit de buurt van de grote stranden. Op die manier kan niemand ons betrappen en kunnen we makkelijk in de menigte inmengen. Het zou maar raar zijn als er plots 4 meisjes in een haven zouden rondlopen. Zodra ik mijn benen terug heb, sta ik op en wandel iets verder het strand op. Op dit tijdstip is er nog niemand te vinden, want het is vroeg in de ochtend en dus liggen de meeste mensen nog te slapen. Hier en daar zijn wel al een paar ochtendmensen aan het joggen en surfen staan al klaar om de beste golven te temmen. Ik loop naar de trap die op de weg uitkomt en vandaaruit ga ik verder naar ons huis. Als ik voor de poort sta toets ik de code in en ga naar binnen, daarna moet ik nog de sleutel nemen die we op de bodem van de vijver bewaren. Niemand die dom genoeg is om daar in te duiken, want hij is best wel diep en er zitten vissen in. Volgens mij vinden de meeste mensen dat niet zo een aangenaam idee, tenzij ze een duikpak aanhebben. In oude verhalen die we hebben gehoord, is er sprake van zeemeerminnen die illusies konden oproepen. Bijvoorbeeld een haai als een mens te dicht bij een zeldzame vis of plant kwam. Dat kwam het meeste voor, in sommige gevallen was er wel sprake van zeemeerminnen die een illusie opwekten om iets te verbergen voor lange tijd. Zij waren zo krachtig dat ze er niet eens bij moesten blijven om het in stand te houden. Toen we jonger waren wilden wij dat ook proberen met de vijver om onze huissleutel veilig te bewaren. We wilden de illusie van piranha's opwekken zodat echt niemand, behalve een volslagen gek natuurlijk, het idee zou krijgen om de vijver in te gaan als hij de sleutel zag liggen. Helaas lukte het ons niet en we stopten met proberen. Ieder jaar proberen we het wel nog om te zien of iemand van ons misschien net zo krachtig kan zijn als die voorgangsters, maar zonder resultaat. Daarom deden we er maar gevaarlijk uitziende vissen in, in werkelijkheid doen ze echt niets. Toen de Raad zei dat ik wel eens de krachtigste zeemeermin ooit kon zijn, was het moeilijk te geloven en nu nog steeds. Stel dat ik zo krachtig was, dan zou ik toch een illusie moeten kunnen opwekken. Nu ja, misschien dat ik dat leer tijdens de training. Dat zal ik straks wel merken.

Eerst is het tijd om me om te kleden, want ik loop voor gek met mijn dikke trui terwijl het hier iets van 27 graden is. Ik loop in de gang de trap op naar boven en ga naar mijn kamer op de tweede verdieping. Twee van de kamers liggen op de eerste verdieping en de andere twee op de tweede verdieping. De muren van mijn kamer zijn in een zachte tint blauw geverfd, de muur achter mijn bed is in een iets donkerdere tint zeeblauw geverfd. Boven met bed staat met glitterverf 'Keep on swimming' geschreven in sierlijke letters, eromheen zijn nog wat versieringen aangebracht zodat het nog mooier is. Ja, ik weet het, het is niet origineel en best wel flauw, maar ik vind het best wel grappig en zeer toepasselijk. Al onze kamers hebben uitzicht op de zee en het strand, plus er is nog een balkon bij. Om te beginnen zet ik de deuren naar het balkon open zodat er wat frisse zeelucht binnen kan. Dan loop ik mijn dressing binnen en besef dat ik eigenlijk dringend een keer moet gaan winkelen. Normaal kom ik alleen in Sydney als ik er een paar dagen tussenuit wil en kom ik toe met een paar outfits voor als ik de stad in ga. De rest van mijn garderobe bestaat uit bikini's, badpakken en meer bikini's. Oh, ik heb ook nog een paar jurken om over mijn zwemkleding aan te doen. Waarom ben ik niet vaker met de andere gaan winkelen? Omdat je liever boeken gaat kopen dan kleren. Uiteindelijk kies ik voor een donkerblauwe bikini met daarover een donkerblauwe short en een wit met blauw gestreept topje, outfit inclusief blauwe teenslippers. Had ik al gezegd dat blauw mijn favoriete kleur is? Deze outfit moet er maar mee door om professioneel genoeg over te komen straks en een goede eerste indruk te geven. Hij is niet te stijfjes, maar ook niet te losjes. Trouwens ze is zelf een zeemeermin, waarschijnlijk weet ze maar al te goed dat chique kleren vreselijk zijn als je in contact met water komt. Tegenover mijn kamer ligt mijn badkamer waar ik mij dood verschrik voor mijn spiegelbeeld. Mijn haar ziet eruit alsof ik in een draaikolk ben gezwommen en daarna nog eens overspoeld ben door een vloedgolf. Snel neem ik een kam en begin aan de onmogelijke taak om mijn haar min of meer ontward te krijgen. Uiteindelijk lijkt het min of meer menselijk en kam ik het in een staart. Met een blauw elastiekje natuurlijk. Terug beneden neem ik een glas water en kijk  even uit het raam dat de hele muur inneemt. Het zwembad ligt toe, de ligstoelen staan mooi op een rij en de tuin ziet er zoals altijd perfect verzorgd uit, net magisch. Soms lijkt het hier echt alsof ik in een instagramfoto woon. Eigenlijk wel logisch dat het er hier magisch uitziet, we zijn magische wezens. Alleen zou ik nog de suggestie willen geven om perfect haar toe te voegen aan magische krachten die we hebben. Gewoon om dat draaikolk kapsel te voorkomen. Als ik op de klok kijk zie ik dat er nog een half uur rest voordat ik moet vertrekken. Die tijd kan ik nog gebruiken om snel een boodschappenlijstje te maken, dan kan ik na mijn training nog snel naar de winkel om eten in te slaan en wat drank. De koelkast is altijd leeg omdat we nooit weten hoelang we hier zijn en hoelang we wegblijven. Het zou zonde zijn om altijd alles weg te moeten gooien omdat we te veel hebben gekocht. Met pen en papier in de aanslag, ga ik alle dingen af die ik nodig heb de komende weken. De kans is groot dat ik toch nog iets vergeten ben, maar dat kan ik altijd bijhalen. Ik neem de sleutels van de auto uit het rekje en ga op weg naar mijn eerste training.