~Hayallerime Doğru~

~İlk Gün

Psikolog olacağım gün,Kore'ye gideceğime dair söz vermiştim kendime yıllar öncesinden.Yıllar sonrası Kore'ye gidiceğim günü ise iple çekiyordum. Şuan o gün kapıyı tıklatmış, önümdeki arkası kesilmeyen engelleri aşmış ve Atatürk Havalimanındaydım.

Ülkemden ayrılmak ne kadar üzücü ise Kore'ye gitmekte o kadar heyecan vericiydi benim için.Dile kolay 6 yıl! Bu 6 yıl içinde kurmadığım hayal mi kalmadı dersiniz sizce,kafamın içinden romanla çıkan hayaller üretirdim ben. Şimdi ise o yolda bilet sırası bekleyen bir ponçiktim. Sırada 5 dakika durmama rağmen,bana kırk yıl geçmiş gibi olan kuyruktan çıkmıştım sonunda.Bavulumu alıp 10.45 uçağına yetişmek için topukluyordum ,uçağı bulamıycam diyede kendimi korkutuyodum bi bakıma. Tonlarca ter döktükten sonra koltuğumu bulup iyice mayıştım. Kulaklığımı takıp herzaman ki hayallerimi kurmaya devam ettim. Yaşım başımı aşmış olsada içimde hala yeri bulunan ve ruhumdan kopamamış bir kore fanı vardı. Herzaman hayal kurarken uyuya kalırdım ben, sonunu getiremeden,şuan da o anlardan birini yaşıyorum.

Gözlerimi açtığımda uçak piste inmişti,çoğu kişi inmiş ve uçak boşalmıştı. Uyku sersemliğimi koluma atarak aceleyle toparlandım ve uçaktan indim. O meşhur Incheon havaalanına kavuşmuştum. Tüm ünlülerin aldığı o atmosferi almak biraz garip birazda çılgınca gelmişti açıkcası. Pasaport işlemlerimi bitirdikten sonra bavulumu toplarken bir kız grubunun bana doğru koştuklarını gördüm.İlk olarak korktum,daha sonra aklıma 6 yıl önce izlediğim EXO videoları geldi. Tabi ben bunları düşünürken kızlar bana daha çok yaklaşıyolardı.Aslında onlar yan kapıdan çıkan bir erkek grubu içindi. Onları ilk defa gördüm ve içimden ''sanırım bunlar SM'in yeni çaylakları'' diye geçirdim. Kore'deki ilk anımın bu olmasıda ilginç olmuştu. Şuan akşamüstü olduğu için hava kararmadan rezervasyon yaptırdığım oteli bulmaya çalışıyordum.Otelimi buldum ve işlemleri halletmek için içeri girdim.Parayı nakit ödediğim için beni direk odaya çıkardılar.Türk olduğumu bildikleri için çok iyi davrandılar. Sonunda odama geldim. Sessiz,huzur dolu ve gün ışığıyla aydınlanıyordu. Odama jet hızıyla yerleştikten sonra,bundan sonra çalışacağım ''KANGHAN HOSPITAL'' sitesine girdim. Çok fazla psikolog yoktu bu hastanede,resimlerin altındaki telefon numaralarından bir bayanı çekinerek aradım. Durumumu anlattıktan sonra buluşucağımızı söyledi ve kapadı. Türk insanlarına göre biraz daha resmiydi koreliler, bu yüzden biraz korkuyordum. Yaklaşık yarım saat sonra bir kafede buluştuk,20li yaşlarda birisiydi ve oldukça güzeldi. Diğer insanlar gibi ciddi ve kibirlide değildi,aksine çok cana yakındı.Bana bazı hastaların zor ve tehlikeli oldugunu söyledi.Biraz korksamda belli etmemeye çalıştım yoksa ilk basamakta elenirdim..

Beni hasteneye götürdü ve tur attırdı,oradaki hocalarla tanıstım. Odamı göstermeye gelmişti sıra,kapyı açar açmaz şok geçirdim.Çünkü burası gerçekten büyük,ferahlatıcı ve gün ışığı alıyordu.Bazı yerler boştu,oraları kendi zevkime göre doldurmamı soyledi.Ardından beni otele bıraktı ve yarın 8:00'de beni alıcağını soyledi. Kore'de 1.günüm bitmişti...