Too Dark | Teen wolf S3B

{1} volle maan

A/n: Ik heb besloten Too curious en too dark soort van over te schrijven/editen, dus het zal een tijdje duren voor ik langs alle hoofdstukken ben geweest en weer nieuwe hoofdtukken zal gaan schrijven. Ik zal proberen dit zo snel mogelijk te doen, dus heb geduld alsjeblieft :). Er kunnen misschien wat dingen veranderen in het verhaal. Ik heb wat dingen in gedachten dat wel belangrijk is voor Skylar zelf maar denk ik niet veel invloed heeft op het verhaal zelf aangezien ik ook gewoon de serie volg.

Scott doet de leren banden om mijn polsen en een grote om mijn buik. Er zitten kettingen aanvast die hij weer vastmaakt aan de muur. Mijn lichaam begint al te veranderen. De controle, ik raak het al langzaamaan kwijt. Het is mijn eerste volle maan, alles is nieuw en ik weet niet wat ik me voor moet stellen van dit hele gedoe, deze verandering. Waar ik me vooral zorgen om maak is dat ik losbreek uit deze kettingen, deze gedateerde leren banden, en iemand weer wat aandoe. 

 "Onthoud, focus op datgene dat je kalmeert" zegt Scott. We zijn nu in Derek's loft, ik mocht hier de volle maan doorbrengen terwijl ik vastzit. Ik wil niemand pijn doen dus ik stemde ermee in, als ik dat niet deed werd ik waarschijnlijk hierheen gehaald met een trucje.

Terwijl ik de controle al verlies en mezelf opgefokt voel worden en een vorm van razernij die ik nog nooit heb ervaren denk ik aan de enige persoon die me op dit moment bij elkaar zou kunnen houden. Ik beeld me de donkere haren van Scarlett in en de vorm van haar groene ogen wanneer ze lacht.  Haar wangen waarin kleine kuiltjes vormen die het idee wekken dat ze nog een onwetend en onschuldig lief klein meisje is. 

Mijn gedachten aan echter telkens ergens anders heen. Ze proberen zo hard paniek en boosheid te zaaien om  me af te leiden van het houden van controle. Hoe veel moeite ik ook doe om niet afgeleid te raken, winnen de paniek zaaiende gedachten en groeien mijn nagels uit in klauwen en worden mijn oren puntiger. 

 "Het...  het... lukt... niet"  

Het kost te veel kracht om het tegen te houden, de wolf in me wil vrij worden gelaten, de leiding nemen. Mijn geweten verdwijnt bijna helemaal en een nieuwe vaag van kracht en woede komt over me heen. Een rode waas begint zich te vormen voor mijn zicht, nadenken gaat moeilijker en het enige waar ik nog aan denk ik hoe het zal zijn om de jongen voor me in stukken te scheuren, hoe ik mijn woede en frustraties o hem zou kunnen uiten. Het is een soort frustratie waardoor een persoon van alles zou willen slaan of iets kapot zou willen knijpen wat niet kapot te krijgen is. De leren banden zijn het enige wat me ervan kan tegenhouden. Ze moeten af, ze zijn een obstakel voor mijn doel. 

"Skyler!" De stem haalt me een beetje terug, het is een kleine houvast voor het laatste beetje menselijkheid dat nog van me over is op dit moment. 

"Skyler! Focus!"

Focus? Focus waarop? Ik probeer hard na te denken en net op het moment dat alles weg aan het glippen was, zag ik haar weer voor me. Zij en mijn vader. Hoe zouden ze reageren als ze me zo zien? Ik hou zielsveel van ze, zou alles doen voor ze. Ze kunnen me nooit zo zien. 'je moet controle krijgen Sky' Spreek ik mezelf toe. Ik haal alle goede herinneringen van mijn vader terug, hoe hecht we zijn en hoe liefdevol hij altijd zijn dochter kijkt. De wolf in me vecht echter wel terug en krijgt het bijna weer voor elkaar om mijn lichaam over te nemen. 

"Vecht! Wees sterker dan de woede" 

De stem herken ik nu als Scott. Het geeft me nieuwe motivatie. Ik haal de herinneringen terug van het moment waarop Scarlett me bijna aanreed met haar fiets terwijl ze op haar telefoon zat, het moment van onze eerste ontmoeting. Het was haar net gelukt om me te ontwijken met haar fiets toen ze opkeek van haar telefoon maar viel door haar poging in de berm, in de brandnetels. 

De rode waas verdwijnt langzaamaan, de daling van mijn hartslag veroorzaakt het terugtrekken van mijn klauwen. Hijgend denk ik aan de eerste keer dat Scarlett en ik een diep gesprek hadden, de eerste keer dat we afspraken en het hielp. Ze werd mijn anker. Maar er was nog een ander deel van me dat ook van de wolf leek te willen winnen. Het was alsof er nog een ander gevecht bezig was in mijn geest, het was nieuw en onbekend.