Too Dark | Teen wolf S3B

(8) Een plotselinge vraag

Een paar uur geleden nog, vond de verschijning van de figuren uit mijn droom plaats en in die paar uur heb ik heel Google doorzocht op 'zwart geklede oosterse gedaantes', 'Oosterse gedaantes en vuurvliegjes', 'zwart geklede gemaskerde oosterse gedaantes' et cetera et cetera. Niets heb ik gevonden, niets, nada. Toen ik eenmaal klaar was daarmee schoot me te binnen te zoeken naar mythische wezens uit oosterse culturen, echter moest ik toen naar school toe. 

Op school, met wallen die begraven liggen onder een laag make-up, zie ik hoe de tweeling Scott overal naartoe volgt. Denken ze dat Scott hen toe zou laten in zijn pack door zijn persoonlijke bodyguards te worden? De figuren keken naar Scott voor ze ons verlieten, daarvan uit gaande denk ik dat de tweeling gelooft dat Scott hun volgende prooi is. Allison en Isaac zijn opnieuw niet op school vandaag, waarschijnlijk aan het uitzoeken tegen wie we het op moeten nemen. Moeten we het eigenlijk wel tegen ze opnemen? Ze kunnen wel bestaan uit duisternis, maar wat als hun doel iets anders is? Als hun doel kwaadaardig is, zouden ze mensen niet simpelweg 'markeren', ze zouden mensen daadwerkelijk doden. Wat we zagen gisternacht is nog maar de top van de ijsberg.

Na mijn laatste uur stap ik naar buiten. In de verte sleutelen Ethan en Aiden aan hun motoren. Tegelijkertijd kijken ze op en maak ik oogcontact met Ethan, hij wenkt me naar hun te komen. Onzeker over wat er komen gaat loop ik met tegenzin naar ze toe. "Wat is er?" Vraag ik

Aiden staat op van zijn hurkende positie, gereedschap rustend in zijn linkerhand. "Wat bedoelde je gisternacht met dat je zo bent vanwege ons?" Zijn broer kijkt me net zo serieus aan als hem. 

Ik herinner me dat ik dat inderdaad gezegd heb, gisternacht, in mijn lichtelijk dronken toestand. Verdomme! Ik had me nooit over moeten willen geven aan de alcohol! 

Ik pulk aan mijn nagelriemen, een ongemakkelijke stilte hangt tussen ons terwijl ik nadenk over wat ik moet zeggen. De waarheid, voor de verandering, misschien? Nee, nee dat kan niet. Ze mogen het niet weten, dat kan gewoon niet. 

"Jullie? Ik bedoelde eigenlijk Iedereen, weetje wel.." Zeg ik, hun blik licht vermijdend. 

"Waarom lieg je? Ik kan je hart horen bonzen?" Zegt Ethan. 

Ik zucht en lach zachtjes, haal een hand door mijn haren en kijk rond. "Jullie gaan het niet geloven" grinnik ik "Maar ja, het is best grappig eigenlijk... Weet je. Het is dus zo dat jullie me hebben gebeten en.. en door jullie ben ik dus zo. Ik ehm.. ja.. ik ben jullie beta" In mijn spottende lach zit een paniek verborgen, paniek voor hun reactie en van de nerveusheid. Ze weten het nu, het is eruit. Scott zijn zin. 

Beide geven ze geen antwoord, het engelse woord voor hoe ze eruit zien zou 'dumbfounded' zijn. Het is onverkwikkelijk dit, onverkwikkelijk door de stilte, door hun reactie. 

"Het is al wel bijna weer donker... moeten jullie Scott niet beschermen?" Vraag ik om van onderwerp te veranderen. 

Ethan is de eerste die spreekt "Uhm.. ja" zachtjes knikt hij. 

Het duurt nog een paar minuten voor ze beide op hun motor besluiten te stappen. De zon is al aan het ondergaan. zij hoeven zich in feite geen zorgen meer te maken voor de mysterieuze figuren, beide zijn ze gemarkeerd tijdens het feest. Ben ik ongerust of ze ook mij achterna gaan? Ja, dat ben ik zeker wel. Ik wil niet opnieuw in die ogen kijken, wat ik toen ervaarde... die intense angst en onheil... nooit van mijn leven wil ik dat opnieuw ervaren. 

"Stap achterop, Skyler" Luidt Aiden zijn stem. Ik kijk op naar hem, hij kijkt me niet aan, in plaats daarvan kijkt hij naar een van zijn handen die het stuur vasthoudt. Voorzichtig stap ik achterop, hij drukt onmiddellijk op het gaspedaal en ik hou me aan hem vast. Het is zeer ongemakkelijk, al mijn spieren staan op spanning. Ik wil ze niet tot last zijn, sterker nog, ik wil niet eens bij ze in de buurt zijn. Toch, rijd ik met ze mee naar Scott, naar de figuren toe, naar de bron van mijn angst.