Too Dark | Teen wolf S3B

(5) Een slechte dag

Ik wordt wakker, open mijn ogen en staar een tijdje naar het plafond. Vandaag, wil ik niet naar school, vandaag is zo'n dag waarop ik de hele dag in bed wil liggen, niks doen, emotionele series en films kijken. De situatie met Barrow is opgelost, moet ik daar niet opgelucht over zijn? Zo ver Scott me vertelde - of beter -berichtte, kan ik aannemen dat niemand iets overkwam, toen ze dus blijkbaar gisteravond de 'situatie met Barrow' oplosten. Hoe hebben ze dat eigenlijk gedaan? De politie zal hem waarschijnlijk wel gevonden hebben. 

Pap komt mijn kamer binnen, een zachte gezichtsuitdrukking op zijn gezicht. "Mag ik thuisblijven vandaag?" Vraag ik hem zachtjes. 

Hij glimlacht lief, het is een glimlach dat boekdelen spreekt. Het is een glimlach dat zegt 'Ik hou van je meissie, maar ik ga je echt niet ziek melden terwijl je niet ziek bent'

Zijn mond opent "Nee sorry meissie, je bent niet ziek dus helaas kan ik je niet ziek melden"

Kreunend ga ik recht op zitten en kijk hem aan. "alsjeblieft pap? Ik ga toch niets belangrijks missen"

"Dat de stroom is uitgevallen betekent niet dat er niets belangrijks kan worden geleerd op school jongedame. Je gaat naar school, daardoor zal je je vast beter voelen, weetje wel, door je vrienden weer te zien" Zegt Pap "Ze zullen je vast beter laten voelen" 

Of nog kutter. 

Zachtjes knik ik, maar dan realiseer ik me iets en kijk mijn vader opnieuw aan "Zei je nou dat de stroom is uitgevallen?" Als antwoord op mijn vraag knikt hij, zegt dat ik me moet omkleden voor school en verwijdert zich uit mijn kamer. Leuk, naar school. Daar sta ik om te springen. 

Zoals verwacht, ging deze dag helemaal perfect. Het begon direct toen ik de deuren binnen kwam lopen. Lydia gaf me haar gewoonlijke blik, Stiles en Scott zaten te smoezelen, over Kira denk ik, aangezien ze af en toe naar haar keken, of ze niet meeluisterde met hun conversatie. Stiles leek anders dan zichzelf ook, hij zal wel nog steeds last hebben van nachtmerries. Allison en Isaac ontbraken de hele dag, ze zijn samen, dus het zou geen verrassing moeten zijn. 

Echter heerst er ook een constant onderbuikgevoel, eentje van paniek en angst. Fijn kan ik het niet noemen. Constant sta ik erdoor op spanning, kijk ik oplettend om me heen en ook voel ik me bekeken op een manier. De cliché van brandende ogen in mijn rug ervaar ik niet, ik ben me bewust van alles wat ik doe en voel een schaduw me volgen, overal is het er. Zelfs in de toiletten.

Af en toe heb ik een paar blikken gedeeld met Stiles of Scott, vooral Scott die me probeerde aan te moedigen met de tweeling te praten. Ondanks dat hij zulke gebaren maakt, die ik waardeer, weet ik dat hij niet zo veel om me geeft. Net als Stiles, ze betrekken me er niet bij en zelf wil ik niet opdringerig overkomen. Zij hebben de tijd nodig om me te vertrouwen en die moet ik ze geven, maar mijn geduld raakt op. Mijn nieuwsgierige geaardheid die overal alles tot in details moet weten maakt me ongeduldig. Ik wil weten wat er gebeurd is met Barrow en waarom ze zitten te smoezelen over Kira. Waarom er nog steeds een soort spanning heerst tussen iedereen alsof er iets heel belangrijks is gebeurd met het oppakken van Barrow. Gisteravond heeft er iets plaatsgevonden en het heeft dit onderbuikgevoel veroorzaakt.  Natuurlijk begon ik af en toe over gisternacht, proberend ze uit te horen maar meer dan "Barrow is weg" en "Hij was mentaal niet in orde, hij is op de een of andere manier verschroeid in de elektriciteitscentrale" kreeg ik niet. Wat nu wel duidelijk is, is dat Barrow de oorzaak is van de stroomuitval en Scott en Stiles zelf misschien ook helemaal niet zo goed weten wat er precies is gebeurd. Kira moet er in ieder geval in zijn geraakt, daar ben ik bijna wel zeker over. 

Misschien had ik te veel hoop, dat ze me als een goed persoon begonnen te zien en me begonnen te vertrouwen. Blijkbaar verkeerd gedacht dus. 

Verder ging er woord rond over een Glow in the dark feest rond dat vannacht zou zijn. Ondanks het  rationele deel van me dat toefluistert niet heen te gaan, overtuigd het me absoluut niet. Ik bedoel maar: een feest met harde Muziek en veel alcohol plus een verdomd slechte dag achter de rug?. Sign me the fuck up. 

Oké, ter verduidelijking: Ik heb dit hoofdstuk helemaal herschreven. Skyler was er niet bij toen Scott, Stiles en Lydia Kira redden van Barrow. Ze weet hier niks van en voelt zich buitengesloten. Tegelijkertijd merkt ze ook dat er iets mis is en er iets gebeurd moet zijn omdat ze zo'n gevoel heeft. Bedankt voor het lezen! :)