Too Dark | Teen wolf S3B

(11) Gaten in de grond

Zoals ik me bedacht vannacht, sta ik in het schoolsysteem als ziek. Ik kan het feit dat mijn vader niet naar Beacon Hills wilde niet loslaten. Waarom? Waarom wilde hij hier niet heen?

Mijn voeten raken het grind bijna geluidloos aan. Muziek dreunt door mijn oren, mijn tempo van rennen leidend. Het bos en het hardlopen hebben van kinds af aan geholpen mijn hoofd leeg te maken of alles op een rijtje te zetten. De droom van de oni, toen ze ontstaan zijn uit vuurvliegen, daar begon het mee. Nee, het moet verder terug gaan. De oni zijn er omdat er een nogitsune is, maar wanneer heeft deze iemand kunnen bezeten? Hoe is deze in Beacon Hills terecht gekomen? 

Zwetend van de inspanning rust ik uit tegen een boom. De heerlijke frisse geur van natte bladeren en schors hangt overal om me heen. Een paar zonnestralen schijnen tussen de bladeren door, een warme kleur gevend aan de geeloranje bladeren op het grind. Het is namiddag, rond etenstijd. 

Ik veeg de zweetdruppels van mijn voorhoofd met de mouw van mijn vest. In de verte, tussen de bomen door, zie ik een open plek waar de zon onverstoorbaar schijnt. Ik loop er naartoe en kijk om me heen. Iets aan deze plek voelt bekend, alsof ik hier een keer eerder ben geweest. Tegelijkertijd lijkt alles zwaarder, zijn mijn zintuigen nog meer versterkt dan ze al zijn. Normaal gesproken kan ik meters ver scherp zien, maar nu zie ik tientallen meters verderop een vogel zijn nest bouwen. Zijn kastanje bruine veren op zijn vleugels en zijn  witte veren op zijn buik, ik kan het allemaal zien. 

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht door de esthetische gevoelens die ik krijg van de natuur om me heen. Het is onbeschrijfelijk hoe geweldig de wereld eigenlijk is en welke prachtheden alleen worden gezien door een paar mensen. Tegenwoordig is alles op geld gericht, niemand van hogerop die zich bekommert om hetgene wat ons leven mogelijk maakt; de natuur.

Minder dan een seconde. Zo snel leek ik op de grond te vallen. Ik leun op mijn ellebogen om te zien waar ik over struikelde. Het is alleen niet wat ik verwacht, een wortel van de nemeton is het laatste waarover ik zou verwachten te struikelen. Waarom deze omgeving me bekend voorkwam  besef ik nu ook. Ik herkende het omdat ik hier al eens eerder geweest ben. Het was de nacht van de storm, van Scott's transformatie, van mijn hereniging met Scarlett, dat ik me op deze plek bevond. Overdag is het nauwelijks hetzelfde als 's nachts. 

Ik zet mijn hand op een van de wortelen als steunpunt en het is plotseling nacht. De sterren en de volle maan bieden een klein beetje licht waar ik het maar mee moet doen. Een storm laait op uit het niets en de grond begint te bewegen. Vlug sta ik op, en buig mijn knieén lichtelijk om evenwicht te houden. Recht voor me stort de grond in, een gat met puin heeft nu plaats gemaakt voor een plat stuk grond. Afgebroken wortels van de nemeton steken kris kras door elkaar door de modder van de dooie bodem heen, nu in de open lucht, met het blote oog te zien. Op andere plekken rond mij gebeurt hetzelfde, gaten vormen zich willekeurig. Vanuit het gat voor mij komt een lichtgroen lichtje, een welbekend vuurvliegje vloog, de lucht in, zijn vrijheid tegemoet.

Vanuit mijn ooghoek zie ik een figuur aankomen rennen. Het is Stiles met zijn honkbalknuppel. Hij roept naar zijn vader en Melissa, afwisselend met met Meneer Argent. Gedempt klinken er schreeuwen van de andere kant van de nemeton, waar ook een klein gebied op instorten staat. Stiles rent naar het vormende gat toe en terwijl hij dat doet, vallen mijn ogen op de zijkant van zijn hoofd; opgedroogd bloed zit vastgeplakt tegen zijn huid en hetzelfde geldt voor shirt. Hij springt in het gat en verdwijnt uit mijn zicht.

"Stiles?!" 

Ik stap in de richting van het gat waarin Stiles verdween, maar de grond onder me stort in elkaar en ik val in het nieuwe gat. De grond stopt niet met schudden, waardoor er modder over me heen valt. De modder drukt me naar beneden zodat ik niet ontsnappen kan. Opgestoven zand komt terecht in mijn longen en schuurt langs de wanden van mijn slokdarm, een verschrikkelijke pijn in mijn keel veroorzakend. "Help!!" Ik probeer nog te voorkomen dat er zand in mijn gezicht komt door mijn gezicht te verschuilen achter mijn armen. "Iemand!! Help!" Het zand komt en komt. "Stiles!" Tussen het hoesten door kan ik mijn eigen, schorre, ademhaling horen. 

Ik hoorde nog een paar woorden, als gefluister, voor ik buiten bewustzijn raakte.