Too Dark | Teen wolf S3B

(15) Onderbuikgevoel

Niet ver van mij neemt Stiles zijn vader in een stevige omhelzing. Ze praten zachtjes met elkaar en hebben opgeluchte, maar ernstige gezichtsexpressies. Scott en Ethan staan bij de jeep van Stiles.

"Hey, wat is er nou gaande?" Vraag ik ze "Hoe wisten jullie dat er een val zou zijn op het renpad?"

Net op dat moment halen Scott en Ethen cadeaupapier en een doosje met spijkers uit de kofferbak. Nieuwsgierig zet ik een stap dichterbij om de objecten beter te kunnen zien.

"Was dat niet het ding van Barrow?" Barrow? Wat moet die hiermee te maken hebben? "Een bom van spijkers en bouten ingepakt als een verjaardagscadeau?" zegt Ethan. "Waar ging die bom af?"

"Op een schoolbus" antwoordt Scott. Hij zet zijn handen op de schouders van Ethan "Op een schoolbus!" Hij rent weg naar de Sheriff en Stiles die meteen in actie komen na het horen van het nieuws. De Sheriff belt iemand op en stapt onmiddellijk in zijn auto om vervolgens weg te rijden.

Ik kijk van het cadeaupapier naar Ethan. "Wat heeft Barrow precies met Stiles en de nogitsune te maken Ethan?"

"Het was Stiles die Barrow instructies gaf om Kira te ontvoeren en naar de elektriciteitscentrale te brengen"

"Ho, wacht. Stop. Barrow heeft wat nou gedaan? Hoe komt het dan dat Barrow is verschroeid?"

Stiles en Scott komen weer aangerend voor Ethan iets kan zeggen "kom op" ze stappen in de jeep. Ik zucht en sluit de kofferbak terwijl Ethan naar Aiden rent. Zodra ik de deur achter me sluit rijden we terug naar het schoolgebouw. De twee personen die voor mij zitten hebben achtergehouden dat Kira is ontvoerd door Barrow én dat Stiles blijkbaar degene was die hem vertelde dat te doen. Ik wist dat ze iets achterhielden over die nacht en dit is het bewijs. Vanaf die nacht is Stiles zijn situatie erger geworden en vanaf die nacht kreeg ik een onheilspellend onderbuikgevoel. Hetzelfde onderbuikgevoel dat ik nu ook heb.

Twee personen blokkeren het licht dat de zon uitstraalt; er zijn twee silhouettes, van Jared, wie het pakketje heeft, en de agent genaamd Parrish, die de bus is binnengetreden. Ze houden een kort gesprek. Er is een korte beweging en de agent staat op waarna hij terug naar de voorkant van de bus loopt. Alle ogen zijn op hem gericht. Een naambordje wordt tegen het raam aangezet door Parrish, erin gegraveerd staat Sheriff Stilinski.

Het klikt vrijwel onmiddellijk in mijn hoofd. "De bom.." Het is allemaal een ziek spel van de nogitsune. Een afleiding voor wat er gaat gebeuren in het politiebureau, en het heeft gewerkt. We volgen precies zijn plan. Het is ons alweer een stap voor. Het politiebureau is te ver om er op tijd te kunnen komen en de bom zal daar afgaan voor we aankomen.

Stiles kijkt me vaag aan, alsof hij aan het nadenken is. Even voel ik me ongemakkelijk en heb ik een sterker gevoel, maar wanneer hij zich weer naar Scott richt gaat het weg. "Scott, we moeten gaan"

Scott is nog steeds bezig met het verwerken van de nieuwe informatie voor hij knikt.

Ik laat deze kans niet ontsnappen. Stiles is niet te vertrouwen, en Scott ook niet. Leugens, ik ben er zat van. "Wacht, ik ga mee" roep ik en loop naar ze toe.

"Wat?"

"Je hebt me gehoord" knik ik zelfverzekerd, geen weerwoord accepterend "ik ga mee"

Scott en Stiles wisselen een blik uit, wetend dat ik geen nee accepteer, en rennen opnieuw naar de Jeep, met mij op hun hielen. Misschien denken ze dat ik bij hun wil horen, misschien ook niet. Het ongemakkelijk gevoel dat ik krijg van Stiles is er niet zomaar en Scott vertrouwt hem blindelings. Hij heeft de rode ogen van een alfa, maar hij ís nog geen alfa. Deze chaos moet over zijn, maar met een blinde leider zal het niet opschieten.