Too Dark | Teen wolf S3B

(22)

Ik sabbelde aan de nagel van mijn duim terwijl ik toekeek hoe Derek de wonden van de tweeling verzorgde. Hij brandde ze vrijwel dicht met een aansteker, ik denk om het wolfsbane weg te branden op die manier. Ik wist het niet zeker. Hij was klaar niet veel later en meteen stond Ethan gelijk op. Ik keek van Derek naar de tweeling en besloot ze maar te volgen, wat moest ik anders?

"Lydia is bij Scott, we moeten nu gaan." Zei Aiden, die zich al naar de uitgang haastte.

Derek leek niet heel erg gesteld op dit plan. "Ga je haar overhalen om met je mee te gaan?"

Aiden draaide zich teug naar Derek. "Ik ga haar proberen over te halen om weg te rennen en zich te verstoppen." Hoewel ik het niet graag zou toegeven, was ik het nu eens met Aiden. Lydia kon nu weinig doen. De nogitsune heeft de oni in de macht, we weten niet hoe we ze kunnen doden en verder is de nogitsune machtiger dan ooit. 

"En Danny?" Vroeg Derek nu aan Ethan. Ik keek van hem naar Derek. 

"Allison is dood, Derek." Begon Ethan. Mijn gedachten gingen naar de gevallen boogschutter. Ze had een oni gedood, ja, maar het kostte haar haar leven. "Stiles is aan het doodgaan. Wat denk je?" 

"We kunnen niets doen, we weten niet wat we moeten doen met de oni." Begon ik nu ook. 

"Danny zal je niet geloven" Derek begon naar ons toe te lopen, "en Lydia zal zich nooit verbergen." 

"Vanwege Stiles?" Vroeg Aiden.

"Vanwege Scott" Derek vergeef zijn stem. "Jullie hebben geprobeerd om een weg in zijn pack te vinden," hij keek rond over ons heen, "Jullie hebben geprobeerd zijn vertrouwen te winnen, om voor hem te vechten, maar jullie alle drie zaten de hele tijd al fout." Hij pauzeerde even en de woorden zonken in. 

Ik kon niet ontkennen dat hij gelijk had, maar voor mij voelde ik me ook niet bepaald erg welkom. Ik maakte geen deel uit van de pack, en ik zal dat nooit doen, zo voelde het. "Scott zal ons niet eens meer nodig zijn. Hij heeft het altijd prima in zijn eentje gered, anders had wel om onze hulp gevraagd. Ze mogen ons niet eens." protesteerde ik tegen Derek. 

Hij keek me aan, ik kon zijn blik niet lezen. "Heeft hij niet naar jullie uitgereikt toen hij meer mensen nodig had? Waarom zou hij hulp accepteren van mensen wie hij niet vertrouwd? Wie hij geen kans wil geven." Begon hij. "Scott geeft niemand zo maar op, hij is het soort leider die iedereen een tweede kans geeft, wat ze ook hebben gedaan. Wat jij ziet, is wat je ziet door jou eigen filter." Het bleef stil. Derek zette me op mijn plek, en ik had geen weerwoord, want ik wist dat hij gelijk had, zoals altijd. "Je vecht niet voor Scott, voor een leider." Ging hij verder, "Je vecht voor het doel van de leider."

"Wat voor doel?" Vroeg Aiden verontwaardigd.

"Voor Scott heeft een ding altijd geteld," Derek draaide naar Aiden toe. "Zijn vrienden redden. Hij doet alles wat hij kan doen om de mensen te redden om wie hij geeft. En wanneer er geen kans is om te winnen, dan blijft hij vechten" Hij pauzeerde voor een seconde voor hij weer verder ging. "Wanneer er geen hoop meer is, vindt hij een andere manier en wanneer hij neergeslagen wordt, staat hij weer opnieuw op." De voormalige alfa begon nu zijn stem te verheffen. "Wil je een plek in zijn pack verdienen? Of zijn vertrouwen? Wil je verlossing? Dan vindt je een andere manier om te vechten."

We bleven nu alle drie stil. Het leek alsof ik dit moest horen, alsof Ethan en Aiden dit moesten horen. Wilden we iets doen, wilden we niet meer alleen zijn, dan moesten we onze eigen doelen veranderen. Dan moesten we altijd door blijven vechten om het goede te doen, en eigenlijk, klonk dat niet heel slecht in mijn oren. 

Opeens klonk Derek zijn telefoon. We wachtten af wat hij zou zeggen terwijl met afwachting naar hem keken. "Als je wil vechten voor een doel, blijf hier en wacht." Zei hij en haastte zich de trap op omhoog. 

Er ging weer een rilling door me heen, weer zo een die mijn nekharen overeind deden staan. "Er is iets mis." Begon ik, "Iets is gaande. Het is.. Het is.. Stiles.." Mompelde ik. 

"Skyler?" riep Aiden ongerust. "Wat bedoel je?"

Derek kwam weer de trap af gerend, dit keer met een houten box in zijn handen. "Kom op."

Hij rende zijn loft uit met ons op de hielen. Toen we zijn auto instapten ging mijn telefoon. Mijn vader zijn contactnaam verscheen op het scherm. 

"Pap? Wat is er?" Vroeg ik. Ik wist dat dit het laatste moment van mij kon betekenen, een laatste gevecht tegen de nogitsune. Het zat eraan te komen. De auto startte en we waren onderweg naar de school. 

"Skyler, ik.. ik weet niet of ik het ga redden."

Onrust borrelde op. "Wa- wat bedoel je? Wat is er aan de hand?" Ik had niet door dat de tweeling meeluisterden met het gesprek. 

"De sheriff zegt dat het vergif is, ze kwamen binnen met zwaarden." Hij hijgde in de telefoon en er klonken pijnkreuken in de achtergrond. "Er is veel dat je nog niet weet lieverd, maar je weet dat ik van je hou toch?"

Tranen begonnen in mijn ogen te prikkelen, beide uit schrik en uit verdriet. "Dit- dit is niet het einde pap" Ik deed er alles aan om ervoor te zorgen dat hij niet doorhad dat ik aan het huilen was. "Niet zo doen nou." ik snoof zachtjes. 

"Sky, je moeder hield van je, meer dan wie dan ook. Je weet het toch? We houden van je, hoe dan ook." Iemand riep zijn naam in de achtergrond. 

"Het komt goed pap, ik hou van je." Ik snoof en merkte op dat de tweeling naar me keek. De lijn ging dood aan de andere kant en ik kon alleen maar hopen dat het goed ging eindigen.

"Ze... ze hebben het politiebureau aangevallen. De mensen zijn vergiftigd?" Zei ik meer als een vraag dan een feit. 

Derek zuchtte, "Het is van hun zwaarden. Er moet een vergif op zitten. De enige uitweg is nu om de nogitsune te vermoorden."

De nogitsune. Niet nu, niet nog een keer zal ik iemand verliezen, mijn vader in feite. Mijn moeder was al verloren, maar hij nog niet. Als het enige wat hem kon redden was dat de nogitsune dood ging, dan zal ik hem nog eigenhandig vermoorden. 

"Scott, Stiles, Lydia en Kira zijn er al." klonk Ethan zijn stem en hij draaide naar mij. "We zullen hem verslaan, Skyler, we zijn met meer."  

In de verte kwam de school al tevoorschijn. Hier zal het laatste gevecht plaatsvinden, hier zal een einde komen aan de nogitsune.