Too Dark | Teen wolf S3B

(19)

"Stiles" Ik shoot omhoog. Ik lag nog in bed, het was nog schemer buiten. I ademde hevig, mijn haar plakte tegen mijn nek en de zijkant van hoofd. Toen ik me realiseerde wat er aan de hand was zonk ik ineen, "Fuck!" Ik hoopte dat ik er vanaf zou zijn als ik het gewoon zou negeren, maar het werkte niet. Niets werkte. Het was al de derde keer dat ik zo wakker werd. En zo glipte ik opnieuw het huis uit 's nachts, terwijl ik Scott probeerde te bereiken. 

Ik duwde ruw de stalen deuren open van het schoolgebouw. Zo snel als mijn benen konden rende ik door de gangen heen. Toen ik arriveerde in het klaslokaal was het al te laat. Mr. Yakimura was hevig aan het kuchen en de tranen stonden nog in zijn ogen. Ik wilde naar hem toe komen, maar een andere vrouw was me voor. Ze hurkte naast de man, ze keek even op naar mij, maar hield zich snel weer bezig met haar man. 

Een twee paar voetstappen klonk door de gangen. Ik stapte naar buiten en zag Scott en Kira aan komen rennen. Kira rende langs me heen, direct naar haar vader toe. Ze gaf haar moeder snel een buisje met paddenstoelen erin. Het ging allemaal snel en voor we het wisten kuchte Meneer Yakimura een zwarte substantie uit. 

"Deed Stiles dit?" Vroeg Scott verbaasd. 

De moed zakte me langzaam in de schoenen, me afvragend of de nogitsune de zwarte messen had meegenomen. 

"Hij kwam voor de laatste kaiken," Noshiko haalde een zwarte mes tevoorschijn, "ik heb dit bij me gehouden sinds ik hoorde dat jullie vriend ontsnapt was."

"Mam, je moet ons vertellen wat er is gebeurd." Kira klonk doordringen en serieus. Ik keek in haar richten en zag dat ze een out zwaard tevoorschijn hield. 

Scott gaf Noshiko een oude foto, waar ze verbaasd naar keek. "waar heb je dit vandaan?" vroeg ze verontwaardigd, maar Kira negeerde de vraag. 

"Is het oma?"

Noshiko schudde haar hoofd, "Nee ik ben het." Op de foto stond een vrouw die sprekend op Kira leek, en gezien de staat van de foto was het gedateerd. 

"Maar als jij dat bent" begon de alfa, "dan moet je tenminste 90 zijn."

"Eerder  negenhonderd" verbeterde Noshiko hem. Mijn ogen groeiden hierop, ze moet zoveel hebben meegemaakt in haar leven.

"Pap?" Vroeg Kira nu, "hoe oud ben jij?"

"drieënveertig, maar er is me verteld dat ik vijfendertig lijk" Grapte de kitsune's vader. Maar het maakte de sfeer niet heel veel lichter. 

Kira gaf het zwaard aan haar moeder, wie het uit zijn houder trok. Het was een gebroken zwaard, en de stukken vielen uit de houder op het bureau in het lokaal. "Het zwaard is gebroken de laatste keer dat het gebruikt is, " begon ze, "dat was in 1943. Tegen een nogitsune."

"Nog een nogitsune?" vroeg ik nu eindelijk. 

"Dit is allemaal eerder gebeurd?" Vroeg Scott daarna.

Noshiko kinkte instemmend "Niet nog een, en ja." Ze werd onderbroken door haar man, "Wie het verleden niet herinneren, zijn bestemd om het te herhalen." 

"Maar waar kwam het vandaan?" vroeg Kira nu.

"Het was een interneringskamp tijdens de tweede wereldoorlog in Oak Creek, het is niet ver hiervandaan," beantwoordde haar moeder. 

Dit leek Scott en Kira geen vreemde naam aangezien ze een blik wisselden. Ik had zelf geen idee waar het over ging, maar ik had me dan ook afgezonderd de afgelopen week. "Maar je vertelde Allison en Isaac dat er geen kamp was in Oak Creek" merkte Scott op naar Meneer Yakimura. 

Hij kinkte "Ik wist niet zeker of Allison vertrouwd kon worden, gezien haar gewelddadige familiehistorie" vertelde hij, "er was een kamp, inderdaad, maar gegevens zijn verdwenen. Ze hebben het verdoezeld." Kira's vader haalde een boekje uit zijn la, waaruit hij een foto haalde. Op de foto was een man, of een persoon te zien, het was onmogelijk te herkennen. Het huid van de persoon was volledig verbrand, hij lag in een ziekenhuis bed. 

"Dus waar kwam de nogitsune vandaan?" drong Kira weer aan. 

"Is dat nog niet duidelijk?" Noshiko keek ernstig naar haar dochter, "het kwam van mij."

Ik wisselde een blik uit met Scott en Kira door dit nieuws. Zal dit helpen om de nogitsune nu te verslaan? Of zal het alleen maar tegenwerken? Het weet van de staarten af, en de kaiken. Als het de laatste kaiken bemachtigt, zullen de oni in zijn macht zijn. 

Kira drong haar moeder aan om het verhaal verder te vertellen toen ze haar vroeg om te helpen om het zwaard te maken. Ze was niet al te blij met de opmerking van Kira, en ze toonde een wantrouwen naar mij en Scott. "Weerwolven en vossen gaan niet goed samen," zei ze streng. Toch vertelde ze verder. 

Ze begon met het vertellen over een man, Rhys, en haar en hoe ze een verboden relatie hadden in het kamp. Hij zat inzet leger, terwijl Noshiko in het kamp zat vanwege haar Japanse afkomst. Op een dag zagen ze de kampdokter die geld ontving van twee andere soldaten. Hij verkocht medicijnen, terwijl er een groot tekort aan was voor degenen in het kamp. De mensen werden ziek, maar ze werden niet behandeld. Dit lijden tot onnodige doden. Dit leidde tot een opstand van de kampleden, die daar in feite gedwongen zaten. Er was een weerwolf in het kamp wie de controle over haarzelf verloor en ze gooide een molotov cocktail. Het verbrande Rhys levend. Uiteindelijk leidde de opstand tot een massamoord van de Japanse mensen die in het kamp zaten. Ook Noshiko was neergeschoten, en het leek alsof ze dood was, maar dit was ze niet. Uit haar wens naar wraak roept ze uit om bezeten te worden door een kitsune-tsuki, een nogitsune. Maar het was niet zij wie werd bezeten, het was Rhys. Op het moment dat alle lichamen verbrand zouden worden, kwam Rhys terug als de nogitsune. Hij doodde de twee soldaten die de lijken moesten verbranden en ging ervandoor. De nogitsune zorgde voor chaos waar hij ook kwam, en iedereen in het Eigen huis eindige dood. Met behulp van de weerwolf versloeg ze Rhys. Het enige wat overbleef was een vuurvliegje, die ze opsloot in een pot en begroef bij de Nemeton zodat het voor altijd opgesloten zal blijven, maar dit veranderde met de komst van de Darach en de nogitsune ontsnapte. Nu, heerst er opnieuw chaos. 

De stukjes van het zwaard waren in elkaar gepuzzeld tegen het einde van Noshiko's verhaal en het was nu aan Kira om ze aan elkaar te binden, om het zwaard opnieuw te smeden. Ze is een donderkitsune, en alleen zij zou het kunnen doen. 

Scott en ik keken toe met Kira haar vader hoe Noshiko de hand van Kira boven het kapotte zwaard hielden. Het zorgde voor een energieveld en tussen de stukken scheen een soort blauw licht. Het was haar zogenaamde 'foxfire'. Niet veel later lag het zwaard als nieuw op het bureau. 

Noshiko gaf Kira de opdracht om de nogitsune uit te schakelen, en de enige manier zou zijn door Stiles te doden. Dit ging natuurlijk niet zonder protest van Scott, die hoe dan ook zijn beste vriend niet in de steek wil laten. In mijzelf was er een tweestrijd gaande. Stiles is Stiles, hij heeft hier nooit om gevraagd en hij verdient dit niet, waarom zou hij dood moeten? Er zal altijd een andere manier moeten zijn. Maar de nogitsune zal niet snel stoppen, het zal alleen stoppen wanneer het word tegengehouden. Het is pure duisternis, het voelt bijna als duisternis zelf, en als het blijft bestaan zal het voor meer doden zorgen. 

Is Stiles doden niet ook nog een dode? Kwam ik tot de conclusie. Zijn er niet al doden genoeg? Er brandde iets in me op, een nieuwe energie of motivatie. Ik werd vastbesloten om Stiles te beschermen en om een andere manier te vinden, niet voor de pack en ook niet per se omdat het Stiles is, nee, er kunnen niet nog meer levens verspild worden.

Hoi! Ik hoop dat het jullie nog steeds goed gaat! Het lijkt erop dat ik eindelijk vakantie heb, dus meer tijd om te schrijven!! Hopelijk vonden jullie ook dit hoofdstuk leuk. 

Groetjes!