Angels & Demons

Chapter Two

Ελβετια, 20 Δεκεμβριου 

    Ήταν ενα καταλευκο και ψυχρο χειμωνιατικο απογευμα, ωρα 19:30 οταν ειδα για τελευταια φορα το προσωπο του αντρα που αγαπησα περισσοτερο στην ζωη μου, το προσωπο του αγαπημενου μου πατερα. Ειχε λευκο, χλομο δερμα. Τα χαρακτηριστικα του κουρασμενα και τα καποτε πλουσια πυκνα μαλλια του ανυπαρκτα. Το σωμα του ξαπλωμενο σε ενα στενο, αψυχο κρεβατι νοσοκομειου. Διπλα του, κοντα στο προσκεφαλι του παντα στεκουμενη η μητερα μου που εκανε υπερανθρωπες προσπαθειες να συγκρατησει τα δακρυα που εχουν συσσωρευτει σαν λιμνουλα στα ματια της. Εγω καπου εκει γυρω, ποτε να ειμαι στραμμενη προς το παραθυρο χαζευοντας τις παχιες νιφαδες χιονιου που επεφταν με δυναμη στο εδαφος ασπριζοντας τα παντα γυρω τους, δινοντας μια αλλη νοτα  στο μουντο μεν αλλα τοσο φωτεινο δε τοπιο. Και ποτε καθισμενη σε μια αναπαυτικη και ξενη καρεκλα νοσοκομειου διπλα στον πατερα μου, δημιουργωντας τις τελευταιες αναμνησεις που θα εχω απο εκεινον λιγο πριν...λιγο πριν μας αφησει. Λιγο πριν καταφτασει ο ειδικος, προσωπικος γιατρος που τον εχει αναλαβει τοσα χρονια που παλευει να υπαρξει με απατυλη αξιοπρεπεια στην ζωη, παλευοντας με την βαρια,προχωρημενη και χωρις καμια ελπιδα για μια υγιη ζωη λευχεμια του. Για να του κανει την πολυποθητη ευθανασια του. Ναι,πολυ καλα διαβασατε ευθανασια.       

 Βλεπετε ο πατερας μου Mason James Brooke ηταν ανεκαθεν ενας γοητευτικος αντρας, με αθλητικο, καλοδιατηρημενο σωμα παρα την ηλικια του, με απιστευτη εξυπναδα, διπλωματικοτητα μα πανω απ'ολα μαχητικοτηκα. Ηταν το τελειο προτυπο αντρα και εργοτερα πατερα. Για καποιον που δεν τον γνωριζε αρκετα καλα θα ελεγε κανεις οτι δεν εχει ελλατωματα, δεν εχει ατελειες αλλα οσοι τον ξερουμε γνωριζουμε τις τεθλασμενες γραμμες του εκει που θα επρεπε να υπαρχουν ευθειες.Χωρις αυτο να αλλειωνει εστω και λιγο την συνολικη του αψογη εικονα. Ηταν ενας εξαιρετικος συζυγος και πατερας. Αγαπουσε με ανιδιοτελεια την αγαπημενη του γυναικα και την μικρη τοτε, εφηβη τωρα κορη του. Την λατρεμενη του Αlina Madison Brooke. 

    Την γυναικα του,την μικρη ελληνιδα οπως συνηθιζε να την αποκαλει λογω της διαφορας ηλικιας που ειχαν και την καταγωγη της,την ειχε κορωνα στο κεφαλι του. Δεν σταματουσε στιγμη να εκφραζει αλλωτε με λογια και αλλωτε με πραξεις την αγαπη που ειχε ριζωμενη βαθια στην καρδια του για το γλυκο προσωπο της. Την στηριζε, την συμμεριζοταν στο οτιδηποτε, την σεβοταν με ενα σεβασμο τοσο βαθυ. Οχι επειδη επρεπε ή επειδη αυτο ηταν το σωστο αλλα επειδη την θαυμαζε σαν ανθρωπο, σαν προσωπικοτητα, σαν ιδιοσυγκρασια και ολος αυτος ο θαυμασμος και η περηφανεια που ενιωθε μεσα του σαν την εβλεπε την εξεφραζε με τον ταπεινο σεβασμο του. Την πενευε διαρκως στους φιλους του για τα κατορθωματα της στον επαγγελματικο τομεα, για την νοικοκυροσυνη της, την αφοσιωση της σε εκεινον και την οικογενεια τους παρα ο βαρυ φορτο εργασιας της στις δικηγορικες αιθουσες των μεγαλυτερων δικαστιριων της Αγγλιας, για την αψεγαδιαστη ομορφια της και την απαραμμιλη γοητεια της. Α, να τα λεμε αυτα η μητερα ειναι μια πανεμορφη γυναικα. Με ψιλολιγνο σωμα, θυληκες καμπυλες στα σωστα σημεια, πλουσιο στηθος χωρις υπερβολες ομως, μακρια φυσικα καστανοξανθα μαλλια και υπεροχα,εκφραστικα, ονειρικα καταπρασινα αμυγδαλωτα ματια με φυσικες μακριες βλεφαριδες. Ηταν και εξακολουθει να ειναι μια καλλονη και αυτο το αναγνωριζε και συνεχιζει να το αναγνωριζει καθε λεπτο ο πατερας μου. Πολλες φορες μαλιστα  μας μας εκμυστηρευονταν τις πιο κρυφες του σκεψεις οτι φοβοταν μηπως καποιοι επιτηδιοι και οχι μονο την παρασυρουνε, την ξεμιαλλισουνε και το χασει το κοριτσακι του τοσο ομορφο και εξυπνο που ηταν. Ο γλυκος μου!