Angels & Demons

Chapter Sixteen

Hardin's POV : 

      Η μορφή της είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν με κατευθύνω στο κρεβάτι μου. Οι σκέψεις μου γεμάτες με την εικόνα της. Και εκείνο το τελευταίο σημείωμα που μου έγραψε...Να είναι σίγουρη όμως πως θα κατορθώσω να κλέψω πολλά ακόμα από τα φιλιά της. Απλά όλα χρειάζονται τον χρόνο τους και σαφώς μεθοδικότητα. Θέλω να παίξω αυτό το παιχνίδι μαζί της. Εκείνη στον ρόλο της μικρής αθώας αλλά αγχίνους Κοκκινοσκουφίτσας που τρέχει να ξεφύγει από την λαβή μου και εγώ ο μεγάλος επίμονος λύκος που όσο αντιστέκεται τόσο περισσότερο με πεισμώνει να πλησιάσω επικίνδυνα κοντά της. Βέβαια στο δικό μας παραμύθι θα υπάρχει αίσιο τέλος εφόσον δεν θέλω να της κάνω κακό αλλά να γίνω κομμάτι της ύπαρξης της. Σε αυτό το παραμύθι το θύμα είμαι εγώ. Γιατί όσο αρνείται κατηγορηματικά να ανταποκριθεί στο κάλεσμά μου τόσο την ερωτεύομαι και όσο την ερωτεύομαι πονάω γιατί αμφιβάλλω για το αν καταφέρω ποτέ να την κάνω να με αγαπήσει όσο εγώ. Ο μεγαλύτερος φόβος μου αυτήν την στιγμή είναι πως ίσως ζω σε μια όμορφη παραίσθηση στην οποία είμαστε και οι δύο ερωτευμένοι, έτοιμοι για ένα νέο ξεκίνημα μαζί. Τρέμω στην ιδέα πως είναι ψέμα γι'αυτό βυθίζομαι όλο και περισσότερο σε αυτήν την ουτοπία και την κάνω την δική μου πραγματικότητα. Ποιος είπε άλλωστε πως οι κοινοί άνθρωποι δεν ζουν πέρα από την πραγματικότητα; Όλοι φτιάχνουμε την δική μας πραγματικότητα και καμιά φορά η προσωπική πλασματική μας πραγματικότητα είναι καλύτερη από αυτήν που ζούμε. Κυρίως, ονειρευόμαστε. 

    Κάνουμε μεγάλα όνειρα. Ίσως και όνειρα που φαντάζουν άπιαστα. Όνειρα για την ζωή, για τον κόσμο, για το μέλλον. Τα όνειρα είναι το κλειδί της ευτυχίας. Βάζουμε στόχους για το αύριο και μας δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να τους κατακτήσουμε. Δεν ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Είτε με τα μάτια ανοικτά, είτε με τα μάτια κλειστά. Τα ομορφότερα όνειρα όμως είναι αυτά που κάνουμε με τα μάτια διάπλατα ανοικτά. Τα όνειρα είναι οράματα που μας δίνουν ανείπωτη χαρά. Ειδικά όταν τα υλοποιούμε κιόλας. Όμως σημασία δεν έχει το τέλος αλλά η διαδρομή. Ο Ελύτης στο πασίγνωστο  ποίημα του '' Η Ιθάκη'' περιγράφει λυρικά όλη την βαρυσήμαντη έννοια της πορείας για το όνειρο και όχι για την κατάληξη. Στην πορεία αυτή θα περάσεις από σαράντα κύματα, από τις συμπληγάδες πέτρες, από την Σκύλα, την Χάρηβδη ακόμα και από τις σειρήνες που με το μαγευτικό τραγούδι τους θα σε δελεάσουν να καταθέσεις τα όπλα αλλά μην λησμονείς πως δεν υπάρχει επιτυχία χωρίς αποτυχία. Όσοι δεν απέτυχαν είναι αυτοί που ποτέ δεν ρίσκαραν. Τα χρόνια περνάνε και αν δεν μάθεις να ονειρεύεσαι σε λίγα χρόνια θα νιώθεις πολλές τύψεις και θα βλαστημάς που δεν άδραξες την μέρα στον καιρό της και αποφάσισες να μείνεις στο ασφαλές λιμάνι. Γι'αυτό αν θες να το αποφύγεις αυτό ανέβα στο πλοίο σου, λύσε τους κάβους και σάλπαρε. Ξεκίνα την δική σου θαλάσσια πορεία προς την δική σου Ιθάκη. Για μένα καρδιά μου εσύ είσαι η Ιθάκη μου. Εσύ και οι συμπληγάδες. Εσύ είσαι η ελπίδα μου, η δύναμη, το φως μου. Κι όταν θα πατήσω στην στεριά σου, στα γόνατα θα πέσω και της γης το χώμα σου θα σκύψω να φιλήσω. Εσύ είσαι η ιερή πατρίδα μου. Κι όταν στα πόδια μου ξανά πατήσω, τα μάτια μου στον ουρανό θα υψώσω να σε ευχαριστήσω. Από κοντά σου μάτια μου σου λέω δεν θα φύγω. Μαζί θα ατενίσουμε το μέλλον μας. Θα ονειρευτούμε και χέρι χέρι αγάπη μου στην θάλασσα θα χαθούμε. Να δώσουμε τις δικές μας μάχες για τα δικά μας όνειρα. Για την δική μας ιδανική Ιθάκη. Με αυτές τις σκέψεις να ταλανίζουν το μυαλό μου ονειρεύτηκα την ημέρα που νοσταλγώ. Εκείνη την ημέρα που θα βρεθώ κι εγώ στην δική μου Ιθάκη και μαζί της θα σχεδιάσουμε το επόμενο ταξίδι μας. Ο ύπνος ήταν γλυκός. Το σώμα ελαφρύ σαν πούπουλο και το χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη μου χωρίς να υποχωρεί λεπτό.