Angels & Demons

Chapter Eighteen

 Hardin's point of view

     Βρισκόμαστε με την Alina μετά από ένα απολαυστικό και πραγματικά διασκεδαστικό κατά προσωπική μου άποψη πάντα παιχνίδι ενηλίκων που οι κανόνες του συσχετίζονται και περιστρέφονται γύρω από τον κύκλο των πέντε ανθρωπίνων αισθήσεων να γευματίζουμε λαίμαργα το ομολογουμένως εξαίσιο όπως μου επιβεβαιώνουν τις υποψίες μου οι εκφράσεις και οι απαλοί ήχοι που ξεγλιστρούν από τα σαρκώδη χείλη της Alinas που δηλώνουν μεγάλη ευχαρίστηση δείπνο μας, χαμένοι κάπου ανάμεσα στην επιφάνεια και την αφάνεια εξαιτίας του ημίφως που προσφέρουν οι υπηρεσίες των κεριών, ζαλισμένοι από την υπέρμετρη ευδαιμονία που βιώνουμε βαθιά, να κουβεντιάζουμε χαλαρά γελώντας με την ασυνάρτητη και πολλές φορές αστόχαστη και ξεκαρδιστική στιχομυθία μας και ειλικρινά όλα μοιάζουν τόσο όμορφα. Τόσο ονειρικά. Ναι, ένα όμορφο όνειρο που μας κρατά συντροφιά στην αποκρουστική σιγαλιά της  νύχτας και δεν επιθυμούμε να τελειώσει. Εκείνη να στέκεται δίπλα μου με την επιβλητική αλλά θερμή της φιγούρα να χαμογελάει συνέχεια με αυτό το εκτυφλωτικό γλυκό αλλά και παιχνιδιάρικο χαμόγελο για το οποίο άλλοι θα πέθαιναν να τους χαριζόταν την στιγμή που εμένα μου χαρίζεται γενναιόδωρα και δεν μπορώ να νιώσω λιγότερο ευλογημένος και ανυπολόγιστα τυχερός γι'αυτό. Αυτός ο υπέροχος άγγελος με τα εκφραστικά μάτια που λαμπυρίζουν σαν διαμάντια στο σκοτάδι, την πλούσια πυκνή καστανή μάζα μαλλιών να αγκαλιάζει σαν παλτό υψηλής ραπτικής το πάνω τμήμα του κορμιού της με μήκος που αγγίζει την σαν δαχτυλίδι μέση της, τα γεμάτα κόκκινα χείλη της που θυμίζουν άνθος έτοιμο να βγάλει όλους τους χυμούς του και κάπου ανάμεσα στα μαλλιά και το κεφάλι της φέγγει ένα φωτοστέφανο συνθέτοντας το πρότυπο της θεάς του κάλους με την ζεστή καρδιά. Έτσι, καθώς έχω αφεθεί στις αμέτρητες σκέψεις που γεννάει η αγγελική της παρουσία στο μυαλό μου, σταματάμε να μιλάμε απότομα για λίγο και η σιγή σκεπάζει τις λέξεις μας με εκείνη την σιωπή που δεν την νιώθεις άβολη και ξένη αλλά οικεία και συνεκτική. Εστιάζουμε έντονα το βλέμμα μας μέσα στο βλέμμα του άλλου, κινεί το χέρι της με μηχανική ακρίβεια προς το δικό μου και διστακτικά ακουμπάει ανεπαίσθητα τις άκρες των δαχτύλων της στην παλάμη μου και ένας απρόσμενος ηλεκτρισμός ταράζει συθέμελα το κορμί μου ξυπνώντας με από τον λήθαργο στον οποίο είχα περιέλθει. Αυτόματα κλείνω στην χούφτα μου την παλάμη της και χαιδεύω με μικρές απαλές ευγενικές κινήσεις το βελούδινο, μεταξένιο δέρμα της με τον αντίχειρα μου και ένα κύμα ευφορίας και πληρότητας με κατακλύζει ολοκληρωτικά. Νιώθω σαν κάτι βαρυσήμαντο και κομβικό για την ύπαρξη μας να τελείτε εν αγνοία μας.