Angels & Demons

Chapter Eight

Τα βλέφαρά μου σιγά σιγά ανοίγουν. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει κυριολεκτικά. Το βλέμμα μου κινείτε απλανές μέσα στον χώρο καθώς τον περιεργάζομαι. Που βρίσκομαι; Είναι η πρώτη ερώτηση που μου έρχεται στο μυαλό. Μα, φυσικά τώρα θυμάμαι στο σπίτι του Hardin. Προσπαθώ να εντοπίσω τους υπόλοιπους αλλά η ελαφριά ζαλάδα μου δυσχεραίνει την κατάσταση εμποδίζοντας την καθαρότητα του οπτικού μου πεδίου. Κουνάω ελάχιστα το κεφάλι μου με σκοπό να ξεθολώσω το τοπίο που απλώνεται μπροστά μου. Τότε παρατηρώ τα παιδιά, τα οποία αυτήν την δεδομένη στιγμή έχουν περικυκλώσει έναν ψηλό και κατά πως φαίνεται γεροδεμένο άντρα με ολόλευκη μακριά ποδιά και είμαι σχεδόν βέβαιη πως είναι γιατρός αλλά τι γυρεύει εδώ; Οι σκέψεις μου είναι ένα κουβάρι μέσα στο κεφάλι μου. Κάνω φιλότιμες προσπάθειες να ξετυλίξω το νήμα των σκέψεων μου, τοποθετώντας τις σε μια λογική, χρονολογική σειρά ώστε να κατανοήσω τι ακριβώς συνέβη και με ποιο πιθανό σενάριο να προέκυψε η άμεση ανάγκη παρουσίας γιατρού. Πριν προλάβω όμως να θέσω τον άτονο εαυτό μου όμως σε αυτήν την ψυχοφθόρα διαδικασία εμφανίζεται θορυβημένη η μητέρα μου θαρρείς από το πουθενά και τα πράγματα μπερδεύουν ακόμα περισσότερο για μένα και τις ανοργάνωτες εικόνες μέσα στο κεφάλι μου. Για ποιο λόγο άραγε να ήρθε εδώ; Τι πραγματικά συνέβη επιτέλους; Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ με επιτυχία είναι ένα κενό, ένα χάος και μετά μαυρίλα και φωνές. Τι να έλεγαν άραγε; Δεν θυμάμαι. Δεν ήμουν σε θέση να ξεχωρίσω ποια φωνή αντιστοιχούσε σε ποιόν. Πόσο μάλλον να ακούσω και να διακρίνω τι ειπώθηκε. Στο μεταξύ η μητέρα μου έχει εκμηδενίσει την απόσταση μεταξύ κουζίνας και σαλονιού και τώρα στέκεται ακριβώς δίπλα μου, στο προσκεφάλι μου με μια ανησυχία να διαγράφεται στο βλέμμα της. Αρχίζω να αγχώνομαι. Τι έχει πάει στραβά και είναι τόσο αναστατωμένη; Ελπίζω τίποτα ιδιαίτερα σοβαρό.

-Είσαι καλά κοριτσάκι μου; Πως νιώθεις; διατυπώνει την ερώτηση της με μια τρυφερότητα να χρωματίζει την πάντα δυναμική χροιά της καθώς μου χαιδεύει απαλά τα μαλλιά και εύχομαι πραγματικά να μην μου τα λαδώσει. Είμαι τραγική το ξέρω αλλά δεν φαντάζεστε τι βάσανο είναι για μένα να τα λούζω σχεδόν μέρα παρά μέρα εξαιτίας της λιπαρότητας που εμφανίζεται. Άσε το πιστολάκι. Ο εφιάλτης κάθε θηλυκού θεωρώ.

- Καλά είμαι. Απλώς λίγο κουρασμένη. Αλήθεια τι έγινε; Και γιατί είμαι ξαπλωμένη; αντέτεινα στην ερώτησή της κάνοντας παράλληλα και μια δικιά μου ερώτηση που με ενδιαφέρει τρομερά να απαντηθεί.